Σαρκοζί και Καμί

Ο Σαρκοζί επιδιώκει να τοποθετήσει ότι απέμεινε από τον εδώ και δεκαετίες θανόντα Καμί, -συγγραφέα της Πανούκλας, του Σίσυφου, του Ξένου, του Επαναστατημένου Ανθρώπου- στο Πάνθεον. Η κόρη του Καμί, Κατρίν, διαχειρίστρια της κληρονομιάς του, έχει απλώς κάποιες επιφυλάξεις, καθώς θεωρεί ότι στον πατέρα της «δεν άρεσαν οι τιμές»! Αντιθέτως, ο δίδυμος αδελφός της Κατρίν, Ζαν αρνείται την τιμή του Σαρκοζί καθώς θεωρεί ότι ο πατέρας του «ήταν ένα σύμβολο για εκείνους που η ζωή ήταν πολύ σκληρή». Σκέφτομαι τα σύμβολα και την χρεία τους. Σύμβολο ο Καμί για τους απόκληρους, το ίδιο και η Κούνεβα. Ο πρώτος μας έλεγε «ζήσε σαν αθλητής ή ερωτευμένος Σίσυφος», σαν αγωνιστής λέει η δεύτερη. Μόνο εκείνη η πρόταση της Κούνεβα για την επιστροφή στην «πολυγαμική μητριαρχία» με παραξένεψε. Ακόμη κι αν η μητριαρχία σημαίνει «μέριμνα» δεν παύει να είναι εξουσία. Γι’ αυτό ούτε πατριαρχία ούτε μητριαρχία. Αλλά ας επιστρέψουμε στον Καμί. Γιατί ο Σαρκοζί θέλει να τοποθετήσει τα οστά του στο Πάνθεον; Θέλει «να τον οικειοποιηθεί» λέει ο Ζαν. Τι σημαίνει, άραγε, αυτή η συμβολική οικειοποίηση;
Τα σύμβολα «ευνουχίζουν» καθώς παγιδεύουν το υποκείμενο μέσα στη συμβολική τάξη μιας εξουσίας. Συνεπώς, ποιος ευνουχίζεται εν προκειμένω; Ο Καμί. Και επειδή ο Καμί δεν υπάρχει, ευνουχίζεται ο λόγος του (ο Επαναστατημένος Άνθρωπος), καθιστάμενος έτσι ως λόγος ένα χρήσιμο εργαλείο για την πολιτική εξουσία. Γιατί ο συμβολικός ευνουχισμός είναι συνώνυμος με την εξουσία, παράγει εξουσία. Αυτό ακριβώς έκανε με την αριστερά ο Ανδρέας Παπανδρέου όταν δίπλα στη φωτογραφία του Βενιζέλου τοποθετούσε τις φωτογραφίες του Μαρξ και του Άρη Βελουχιώτη. Ο ευνουχισμός(η προσαρμογή) γινόταν τέλειος παρά τις τότε διαμαρτυρίες του Χαρίλαου Φλωράκη. Αλλά ας επιστρέψουμε στην Κούνεβα. Πως εξηγείται η αλλαγή της θέσης των γυναικών σήμερα; Γιατί η Σέλινγκ, εμβληματική μορφή κάποτε του φεμινισμού επιτίθεται στις σημερινές γυναίκες; Ο Ζίζεκ παραθέτει τη διάσημη ρήση της Jenny Holtzer «Προστατέψτε με απ’ αυτό που θέλω», εξηγώντας ότι στη σημερινή πατριαρχική κοινωνία η επιθυμία της γυναίκας είναι ριζικά αλλοτριωμένη καθώς «επιθυμεί αυτό που οι άνδρες περιμένουν απ’ αυτή να επιθυμεί», ότι δηλαδή «επιθυμεί να την επιθυμούν οι άνδρες». Υπ’ αυτή την οπτική η ρήση της Holtzer σημαίνει πως «Ακριβώς τη στιγμή που φαίνεται να εκφράζω την πιο αυθεντική και μύχια επιθυμία μου, ‘’αυτό που θέλω’’ μου έχει ήδη επιβληθεί από το πατριαρχικό καθεστώς, που υπαγορεύει τι να επιθυμήσω, άρα προϋπόθεση για την απελευθέρωσή μου είναι να σπάσω τον φαύλο κύκλο της αλλοτριωμένης μου επιθυμίας και να μάθω να αρθρώνω την επιθυμία μου κατά τρόπο αυτόνομο» από το άντρα-άλλο ή ως μεγάλο Άλλο. Συνεπώς, η Κούνεβα σπάει μεν το φαύλο κύκλο, προτείνοντας, όμως, κάτι «παλιό», μια ακόμη εξουσία, που διαμορφώνεται από το συμβολικό σύμπαν της πατριαρχίας, του κάθε δηλαδή Σαρκοζί και όχι του Καμί-Σίσσυφου.

Εφήμερα
Έγγραφα της βρετανικής κυβέρνησης μαρτυρούν ότι παρά τα ψεύδη του Τόνι Μπλερ και όσων επικαλούνταν τα όπλα μαζικής καταστροφής του Σαντάμ Χουσεΐν η προετοιμασία της στρατιωτικής εισβολής στο Ιράκ σε συνεργασία με τις ΗΠΑ γινόταν από το 2002. Μήπως πρέπει να θυμίσουμε τι έλεγαν κάποιοι στην Ελλάδα για την εισβολή και συγκεκριμένα ο σημερινός πρωθυπουργός Γ. Παπανδρέου;

Τον εγκλωβισμό του ΠΑΣΟΚ στις προεκλογικές του υποσχέσεις επικαλούνται τώρα ακόμα και οι εφημερίδες που πρόσκεινται σ’ αυτό. Ασφαλώς και έχει ευθύνες ο κ. Παπανδρέου για τις προεκλογικές υποσχέσεις-δεσμεύσεις του προς όλους, αλλά μήπως δεν έχουν ευθύνες και οι φιλικές του εφημερίδες που στήριζαν με νύχια και δόντια τα «Θα»; Τώρα σιγά σιγά αποστασιοποιούνται, μιλώντας για «παλινωδίες»! Κάποιοι μάλιστα εξανίστανται γιατί ο πρωθυπουργός δεν κινείται αποφασιστικά, φοβούμενος το πολιτικό κόστος επειδή «ενοχλούν μέρος των ψηφοφόρων»; Μόνο που τα μέτρα δεν ενοχλούν μέρος των ψηφοφόρων αλλά τη μεγάλη πλειοψηφία των «μικρομεσαίων» και όχι ασφαλώς των εχόντων, που υποσχόταν προεκλογικά το ΠΑΣΟΚ.