Εθνικό είναι το αληθές

Πέμπτη βράδυ, στη στοά του βιβλίου παρουσιάζεται το βιβλίο του Βασίλη Γκουρογιάννη «Κόκκινο στην Πράσινη Γραμμή». Φθάνω καθυστερημένος και μαθαίνω ότι η εκδήλωση ματαιώθηκε από ομάδα της «Χρυσής Αυγής», που διαφωνούσε με το περιεχόμενο του βιβλίου. Η άποψη του Δημοσθένη Κούρτοβικ είναι αισιόδοξη, καθώς θεωρεί ότι η λογοτεχνία «παρεμβαίνει και ενοχλεί» είτε την ακροδεξιά είτε την εξωκοινοβουλευτική αριστερά(τραμπούκικη διακοπή της παρουσίασης του βιβλίου της Σώτης Τριανταφύλλου στα Εξάρχεια). Διαφωνώ. Δεν θεωρώ ότι η λογοτεχνία ενοχλεί αλλά ότι έχουμε μία έξαρση του φασισμού των άκρων, όπως εκφράστηκε και με τη ρίψη περιττωμάτων στο σπίτι του Μίκη Θεοδωράκη! Δεν πρόκειται δηλαδή για μία πολιτική και ιδεολογική σύγκρουση αλλά για μία ψυχαναλυτικού τύπου εκτόνωση «ψυχάκηδων», που το παίζουν πατροκτόνοι. Η τεκμηρίωση της άποψής μου εδράζεται στον ίδιο τον Φρόυντ και στην αναφορά του τους κλέφτες της Βιέννης, οι οποίοι όταν έκλεβαν ένα σπίτι στη συνέχεια άφηναν εκεί τις μεγαλοπρεπείς κουράδες τους δίκην αντίδωρου! Δεν θα επεκταθώ επ’ αυτού, ούτε στον "αντιθετικό προσδιορισμό" του Χέγκελ, αλλά θα επιμείνω στο γεγονός ότι οι αντιδράσεις ομάδων των πολιτικών άκρων οφείλονται σ’ έναν γενικότερο και αμφίπλευρο (δεξιό κι αριστερό) φασισμό, που μαζί με το μίσος και το φθόνο δημιουργούν μια σειρά από κοινωνικά συγκοινωνούντα δοχεία σε ολόκληρο το πολιτικό φάσμα. Η όξυνση, όμως, της πολιτικής αλλά και της δράσης των «άκρων» οφείλεται στο γεγονός ότι τόσο η παραδοσιακή δεξιά όσο και η αριστερά αδυνατούν να ενσωματώσουν τα πολιτικά αιτήματα στα δεξιά και τα αριστερά άκρα τους αντίστοιχα. Θυμίζουμε την εξαφάνιση του Λε Πεν στη Γαλλία αφού ο Σαρκοζί ενσωμάτωσε στον πολιτικό του λόγο τη «θεματική» του Λεπέν (μετανάστευση, εθνική ταυτότητα). Γι’ αυτό οι εκλογές για τον πρόεδρο της ΝΔ θα σημάνει και τη δυνατότητα αφομοίωσης ή όχι της άκρας δεξιάς. Σε ό,τι αφορά την αριστερά, αυτή παραμένει στον αυτιστικό ναρκισσισμό του «γωνιακού μικρομάγαζου» της μικροεξουσίας των ισόβιων στελεχών της, αδυνατώντας να εκφράσει πολιτικά τα σύγχρονα κινήματα. Τελικά, το «σπάσιμο της κρατικής μηχανής» δεν θα το απαιτήσουν οι αριστεροί λενινιστές αλλά οι δεξιοί, οι σοσιαλδημοκράτες και οι… βιομήχανοι! Αυτό γίνεται εύκολα αντιληπτό όταν ακούει κανείς ότι το κράτος εμποδίζει τις αλλαγές και μαζί με την μεταπρατική αστική τάξη και την εκτεταμένη διαφθορά αποτελούν βαρίδια για την οικονομία. Ούτως εχόντων των πραγμάτων παθαίνει κανείς μια σύγχυση, ένα πάνω-κάτω, ένα βραχυκύκλωμα, μιαν αναστροφή του κόσμου. Τι να σου κάνουν, συνεπώς, οι συγγραφείς και πολύ περισσότερο οι αναγνώστες; Το μόνο που μας διασώζει είναι ο ναρκισσισμός των μικρών διαφορών. Μόνο που κάποτε οι διαφορές είναι μικρές φαινομενικά. Γιατί το να παραδεχθεί κανείς ότι «εθνικό είναι το αληθές»(Σολωμός) και πως και οι Έλληνες κάναμε «εγκλήματα» στην Μ. Ασία ή την Κύπρο θέλει σθένος μεγάλο και γενναιότητα.

Εφήμερα

Άχρωμο, άοσμο, διακοσμητικό και ισλαμοφοβικό χαρακτηρίζουν οι περισσότερες ευρωπαϊκές εφημερίδες τον Βέλγο πρόεδρο της ΕΕ κ. Ραμπουί(όχι το ποτό τραμπουί)ίσως και Ρουμπουί. Όμως, ο Έλληνας πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου κόντρα σε όλους θεωρεί ότι ο κ. ραμπουί μαζί με την Αγγλίδα βαρόνη(υπουργό Εξωτερικών) θα «συμβάλει στην ενότητα της ΕΕ». Η τελευταία χαρακτηρίζεται απ’ όλους άσχετη. Γιατί άραγε διαφοροποιείται ο Έλληνας πρωθυπουργός; Μήπως γνωρίζει κάτι περισσότερο; Άγνωστο. Οφείλουμε, πάντως, να πούμε ότι οι Γάλλοι, ρατσιστές όπως πάντα, θεωρούν τους Βέλγους «βλάκες»(με αρνητικό τρόπο και όχι με τον συμπαθητικό τρόπο που αντιμετωπίζουμε εμείς τους Πόντιους). Σε κάθε περίπτωση μόνο ο πρόεδρος θα κοστίζει 25 εκατομμύρια ευρώ το χρόνο!