Τράπεζες

Είναι γνωστό ότι η σημερινή κρίση προκλήθηκε από το χρηματοπιστωτικό τομέα της οικονομίας. Τι συνέπειες είχε για τον τομέα αυτόν η κρίση; Απολύτως καμία! Αντιθέτως, με μία συντονισμένη παρέμβαση των κεντρικών πολιτικών μηχανισμών, όπως είναι οι Βρυξέλλες, ή οι εθνικές κυβερνήσεις, το χρηματοπιστωτικό σύστημα όχι απλώς διασώθηκε αλλά έχει και τεράστια κέρδη. Οι συνέπειες, όμως, της κρίσης έγιναν ιδιαίτερα αισθητές στην πραγματική οικονομία και την εργασία. Γιατί είχαμε αυτή την εξέλιξη και όχι την κατάρρευση ενός μέρους του τραπεζικού συστήματος, όπως διαφαίνονταν αρχικά; Διότι τόσο στις ΗΠΑ όσο και στη Ευρώπη υπάρχουν στενοί δεσμοί των πολιτικών ελίτ με το χρηματοπιστωτικό σύστημα επισημαίνει ο Eric Laurent στο βιβλίο του La face cachee des banques (εκδόσεις Plon). Ο Ερίκ Λωράν σημειώνει χαρακτηριστικά την έκπληξή του όταν μετά από οκτάμηνη έρευνα στις ΗΠΑ διαπίστωσε τη βαθιά σχέση της Γουόλ Στρητ και δημοκρατικού κόμματος. Πρόκειται για έναν κόσμο βαθιά ανήθικο, κυνικό και μ’ ένα απίστευτο αίσθημα της ατιμωρησία καθώς «Θεωρούν πως ότι κι αν κάνουν δεν θα δώσουν ποτέ λογαριασμό» λέει ο Λωράν σε συνέντευξή του στο AgoraVox. Μάλιστα, ένα από τα στελέχη τράπεζας της Γουόλ Στρητ που απάντησε στις ερωτήσεις του τού είπε πως «οπωσδήποτε, είμαστε πάντα οι νικητές»!
Όμως δεν είναι όλα μαύρα. Μπορεί η πολιτική και οι πολιτικοί να είναι εξωνημένοι αλλά οι πολίτες αντιδρούν. Αυτό εξηγεί την ήττα των δημοκρατικών στις πρόσφατες εκλογές για τους κυβερνήτες τριών πολιτειών. Συγκεκριμένα, στο Νιου Τζέρσεϊ, μία πολιτεία δίπλα στη Νέα Υόρκη, ηττήθηκε ο Corzine, πρώην αφεντικό της Goldman Sachs, της πιο μεγάλης τράπεζας επενδύσεων και με τεράστια πολιτική επιρροή. Η τράπεζα αυτή στελέχωσε τις αμερικανικές κυβερνήσεις με πολλούς υπουργούς οικονομικών(Πόλσον επί Μπους, Ράμπιν επί Κλίντον κ.ά.). Ο Corzine μετά την αποχώρησή του από την γιγαντιαία τράπεζα, δαπάνησε πέντε εκατομμύρια δολάρια για να «αγοράσει» μία έδρα γερουσιαστή και στη συνέχεια τη θέση του κυβερνήτη. Στη Γερουσία καθόταν δίπλα στον Ομπάμα και ψήφισαν μαζί έναν ορισμένο αριθμό νόμων. Σύμφωνα με τον Λωράν «Αυτοί ήταν πολύ κοντά ο ένας στον άλλον». Ο Corzine ήταν επί μακρό χρονικό διάστημα και χωρίς διακοπή κυβερνήτης, αλλά τώρα και μάλιστα επί κυβέρνησης Ομπάμα ηττήθηκε. Ο λόγος είναι ότι έφερε στο Νιου Τζέρσεϊ την τράπεζα στην οποία ήταν παλιά αφεντικό με σκοπό την ιδιωτικοποίηση των υποδομών, ειδικά των οδικών. Γιατί, σήμερα, σημειώνει ο συγγραφέας μία από τις μεγάλες πηγές κερδοσκοπίας των ισχυρών τραπεζών είναι οι υποδομές των οδικών δικτύων(σ.σ. ας θυμηθούμε και τα διόδια για τα οδικά έργα που προπληρώνουμε στην Ελλάδα!). Η Goldman Sachs είναι πίσω από όλες τις επιχειρήσεις ιδιωτικοποιήσεων στις ΗΠΑ. Οι πολίτες, όμως, στο Νιου Τζέρσεϊ αντέδρασαν, βλέποντας τον κυβερνήτη τους να δίνει τις δημόσιες επιχειρήσεις, που οι ίδιοι πλήρωσαν, στην παλιά του τράπεζα. Σύμφωνα με τον συγγραφέα οι χρηματιστές είναι οι ιεραπόστολοι της αμερικανικής δύναμης, αλλά μόνο κατά ένα μέρος, διότι η δύναμη των ΗΠΑ βασίζεται στη συνενοχή της Κίνας(αγορά αμερικανικών ομολόγων 800 δις). Το παράδοξο, όμως, είναι ότι οι κινέζοι αγοράζουν προϊόντα και κάνουν επενδύσεις σε ολόκληρο τον κόσμο (δες και cosco) εκτός από τις ΗΠΑ. Εκεί φοβούνται! Τέλος, η ίδια στενή σχέση μεταξύ χρηματοπιστωτικού συστήματος και πολιτικών ελίτ υπάρχει και στην Ευρώπη. Δεν είναι τυχαίο ότι το δημοσιονομικό έλλειμμα που οφείλεται και στην ενίσχυση της ρευστότητας των τραπεζών θα καλυφθεί σύμφωνα με τους κκ Αλμούνια και Τρισέ από τη μείωση των μισθών, των συντάξεων και τη φορολογία των μισθωτών!

Εφήμερα

Στις ΗΠΑ μειώνουν τους μισθούς με το αιτιολογικό ότι είναι μεγαλύτεροι από τους μισθούς στην Κίνα και το Βιετνάμ. Στην Ιρλανδία μείωσαν ομοίως τους μισθούς και τις συντάξεις λόγω της κρίσης. Το ίδιο με την Ιρλανδία εντέλουν οι Βρυξέλλες να κάνει και η ελληνική κυβέρνηση. Για τις τράπεζες, τις υπεύθυνες της κρίσης, και τα τεράστια κέρδη τους ούτε κουβέντα. Η ελληνική κυβέρνηση ακούμε ότι θα «κόψει» τα επιδόματα, θα κλείσει νοσοκομεία και θα μειώσει κατά 50% τις εξοπλιστικές δαπάνες. Τουτέστιν, δεν θα πεινάσουμε μόνο, αλλά θα είμαστε και άοπλοι έναντι των εθνικών κινδύνων. Ή μήπως οι τελευταίοι δεν υπάρχουν;