Ο πόνος μας υψώνει

Τώρα το τίποτα. Πριν ν’ ανθίσει η ομορφιά. Προτού η αθωότητα προλάβει να αμαρτήσει, πριν να μεταλάβει τα άχραντα μυστήρια του έρωτα χάθηκε στη θάλασσα της Σμύρνης. Ένα παιδί ποζάρει στο θάνατο. Και δεν υπάρχει μάνα να μοιρολογήσει, να ονοματίσει, να θρηνήσει. Το πένθος διαχέεται παντού μέσα από τις ηλεκτρονικές φρυκτωρίες και ο αναπεμπόμενος πόνος ενώνει τους ανθρώπους. Και σένα που κλαις μπροστά στη φωτογραφία του κοριτσιού, εσένα που πενθείς για τα άγνωστα παιδιά που τάφηκαν στα νερά της Μεσογείου, για τους εσταυρωμένους στα πεζοδρόμια της ανεργίας, για τους ανέστιους στα χαρτόκουτα και στις τρώγλες της ανέχειας, για τους απελπισμένους κι όλους όσους ζητούν το μερτικό τους στο φως, το μερίδιό τους στη ζωή, εσένα σε κάνει αρχόντισσα ο πόνος. Ναι, το μοιρολόι είναι μοιρασμένος πόνος, που μας καθιστά αδέρφια. Μόνο που αυτές οι ζωές χάθηκαν πολύ νωρίτερα. Τότε που τους ξερίζωναν την καρδιά, αναγκάζοντάς τους να φύγουν από την πατρίδα τους. Γιατί το ξερίζωμα, η εξορία από τον τόπο σου είναι ζωντανός θάνατος. Το να έχεις ρίζες «είναι ίσως η σημαντικότερη και λιγότερο αναγνωρισμένη ανάγκη της ψυχής του ανθρώπου» έλεγε η Σιμόν Βέηλ, η διανοούμενη που πέθανε στα 33 της χρόνια κάνοντας απεργία πείνας σε ένδειξη συμπαράστασης και συμπάθειας στους λαούς, όπως ο ελληνικός, που ήταν υπό ναζιστική κατοχή και λιμοκτονούσαν. Η συν-πάθεια, λοιπόν, θα αναστήσει τη δοκιμαζόμενη ανθρωπιά μας. Αυτή θα μας απαλλάξει από το φασιστικό μίσος, που αισθανόταν ο ήρωας του Καμύ και κάθε ξενοφοβικός, προκειμένου να έχει μία ταυτότητα, να είναι κάποιος! Κι όμως η επιρροή στην ελληνική κοινωνία της Χρυσής Αυγής ενισχύεται. Η επιρροή αυτών που προτείνουν το μίσος αντί της συμ-πάθειας μεγαλώνει. Κι ας φεύγουν και τα δικά μας παιδιά πλέον στην εξορία της μετανάστευσης. Κι ας παθαίνουμε κι εμείς ότι οι λαοί της Ασίας και της Αφρικής. Παρόλ’ αυτά το τυφλό μίσος κυριαρχεί. Μίσος εναντίον όλων. Αυτοί οι «άνθρωποι» δεν αισθάνονται για να πονούν. Κανείς τους δεν συμπονά, κανείς τους δεν συμπάσχει. Το βλέπεις στο γυάλινο, διεστραμμένο βλέμμα τους, το διαπιστώνεις από τον κόσμο τους, ένα βασίλειο νεκρο-ζώντανων, απέθαντων, ζόμπι. Αυτός είναι ο μεγαλύτερος κίνδυνος για την Ελλάδα. Μεγαλύτερος και από την όποια χρεοκοπία. Γιατί σημαίνει την αποξήρναση και τον ακρωτηριασμό της ψυχής μας από συναισθήματα, από συμπόνια και Αγάπη. Γιατί κομίζει το φανατισμό και την ωμή βία, έναν εξοντωτικό κοινωνικό εμφύλιο, μια ιδιότυπη, χομπσιανή δημοκρατία της Βαϊμάρης. Οι νέες νόρμες της κοινωνίας εγγράφονται ήδη δίκην συμβολικής τάξης καθώς νομιμοποιούνται από συγκεκριμένα μέσα μαζικής ενημέρωσης, που υποστηρίζουν ανοικτά τη Χρυσή Αυγή. Την ενισχύουν, προκαλώντας τον ακρωτηριασμό των επιθυμιών, την αυτοεγκατάλειψη, την αδράνεια και, προπάντων, την αποπολιτικοποίηση, ή καλύτερα την πολιτικοποίηση του στρατώνα, τη στρατιωτική ρύθμιση στην κοινωνία, όπως αυτή που εισήγαγε ο Χίτλερ.