Λάθος διάγνωση

Οι ευρωπαίοι ηγέτες έκαναν λάθος διάγνωση επισημαίνει η έγκυρη γαλλική εφημερίδα Le Monde. Ήταν πεπεισμένοι ότι η κρίση οφείλονταν στο χρέος. Γι’ αυτό πρότειναν την αποκλιμάκωσή του με την προσφυγή στην άγρια λιτότητα. Η λιτότητα, όμως, προκάλεσε υποχώρηση των φορολογικών εσόδων, με συνέπεια την αναπαραγωγή και την αύξηση τόσο του δημοσιονομικού ελλείμματος όσο και του χρέους. Άραγε έπρεπε να περάσουν δύο και πλέον χρόνια για να γίνει αυτή η διαπίστωση; Και αν η κρίση δεν οφείλεται στο δημόσιο χρέος, τότε ποια είναι η αιτία της; Στη μείωση της ανταγωνιστικότητας λόγω της ύπαρξης του ευρώ, ισχυρίζεται η εφημερίδα. Εν προκειμένω δεν αναφέρεται ότι το ακριβό ευρώ τσάκισε τις χώρες του ευρωπαϊκού νότου που εισήγαγαν προϊόντα από τη Γερμανία, τη Γαλλία και εν γένει το βορρά, καθώς το έλλειμμα και το χρέος στο νότο αντιστοιχεί στο εμπορικό πλεόνασμα του βορρά. Τι προτείνουν, άραγε, τώρα όταν μιλούν για ανταγωνιστικότητα; Τα σενάρια είναι τρία: Πρώτον υποτίμηση του ευρώ. Δεύτερον επιστροφή στα εθνικά νομίσματα και υποτίμησή τους. Και τρίτον μείωση των μισθών. Συνήθως συμβαίνει το τρίτο. Ήδη στην Ελλάδα, στην Πορτογαλία και στην Ισπανία οι μειώσεις είναι συνεχείς και τείνουν να εξαερώσουν κυριολεκτικά τους μισθούς και τις συντάξεις. Σ’ αυτό θα προστεθεί και η εξαφάνιση του κοινωνικού κράτους και όλων των κατακτήσεων των εργαζομένων στους τομείς της πρόνοιας και της ιατροφαρμακευτικής περίθαλψης. Όσο για την ανεργία αυτή θα αντιμετωπισθεί με τις ειδικές εργασιακές ζώνες, οι οποίες δεν είναι παρά ζώνες ειδικής δουλοπαροικίας. Διαπιστώνει κατά συνέπεια κάποιος ότι έχουμε μία κλιμάκωση προς το χειρότερο της εργασίας και της ποιότητας ζωής. Αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Ευρώπη αλλά και στις ΗΠΑ. Κι εκεί παρά τη μετακύλυση του κέντρου της κρίσης προς την Ευρώπη τα πράγματα δεν είναι καλύτερα. Η πολιτική λιτότητας του Μπ. Ομπάμα δεν έφερε αποτελέσματα. Η ανεργία είναι σε πρωτοφανή ύψη. Η εκπτώχευση είναι ακόμα χειρότερα. Και οι Αμερικανοί ενδέχεται να επιλέξουν για πρόεδρό τους τον Μιττ Ρόμνεϊ, έναν άνθρωπο, ο οποίος πλούτισε από την χρηματιστηριακή κερδοσκοπία και την αξιοποίηση των φορολογικών παραδείσων, όπως τα νησιά Κέιμαν. Ο Ρόμνεϊ θα είναι πιο σκληρός, μειώνοντας τη φορολογία των πλουσίων αλλά και την ιατροφαρμακευτική κάλυψη των μη εχόντων, ενώ θα αυξήσει τις στρατιωτικές δαπάνες. Όλα τα παραπάνω καταδεικνύουν ότι δεν είναι μόνο οι ηγέτες της Ευρώπης και των ΗΠΑ, που κάνουν λάθος διάγνωση της κρίσης, είναι και οι απλοί πολίτες, που επιλέγουν τους λάθος ηγέτες. Παρά ταύτα, τα πράγματα θα παραμένουν θολά και συγκεχυμένα αν δεν καταστεί αντιληπτό ότι τόσο οι κυβερνήσεις της Ευρώπης όσο και των ΗΠΑ δεν υπηρετούν το γενικό συμφέρον αλλά μόνο το συμφέρον των «πάνω». Για την ακρίβεια το συμφέρον των τραπεζών και του χρηματοπιστωτικού εν γένει τομέα του συστήματος, που έχει δηλητηριάσει ολόκληρο τον πλανήτη.