Μέτωπο απέναντι στο φασισμό

Οι νεοναζιστές στη Γερμανία προκαλούν, προβάλλοντας την ταινία κατά του Μωάμεθ, η οποία έχει ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων σε ολόκληρο τον μουσουλμανικό κόσμο. Στη Γαλλία, αντιθέτως, η Αριστερά διαμαρτύρεται κατά της ίδιας κινηματογραφικής ταινίας μπροστά από την αμερικανική πρεσβεία του Παρισιού. Στη Μαδρίτη, επίσης, δεκάδες φασίστες διαδηλώνουν κατά των τραπεζών και των πολιτικών, θεωρώντας πως «Η κρίση ονομάζεται δημοκρατία» και ότι χρειάζεται «μία στρατιωτική κυβέρνηση που θα ελέγχει περισσότερο την κοινωνία» κατά το ανάλογο της στρατιωτικής ρύθμισης της κοινωνίας που πρέσβευε για τη Γερμανία ο Μπίσμαρκ. Στη Θεσσαλονίκη, τέλος, ο νεαρός ηγέτης της ελληνικής αριστεράς, Αλ. Τσίπρας επικαλείται ομοίως την «κρίση της δημοκρατίας» και τον «κίνδυνο εκφασισμού»! Αλλά τον φασισμό τον βλέπει μόνο στο «πρόσωπο» της Χρυσής Αυγής, ενώ δεν τον «βλέπει» στις σέχτες των τρομοκρατών που επιχειρηματολογούν με σφαίρες, δεν τον βλέπει στην Αριστερά που επιχειρηματολογεί με «σφυριές». Έτσι, ο κ. Τσίπρας αλλά και άλλοι συγχέουν τα άκρα, καθώς θεωρούν ότι αυτοί συνιστούν το αριστερό. Όσο για τον άλλο, τον άδηλο φασισμό, δηλαδή τη χειραγώγηση της κοινής γνώμης και τα τραπεζικά δάνεια των 50 εκ. σε συγκεκριμένες εφημερίδες ούτε λόγος. Με ποια κριτήρια δίνονται, άραγε, αυτά τα χρήματα; Γιατί δεν γίνεται επερώτηση στη Βουλή; Όταν, μάλιστα, οι τράπεζες βρίσκονται σε δεινή θέση και πρόκειται να «ανακεφαλαιοποιηθούν» με χρήματα που θα πληρώσει ο ελληνικός λαός; Όταν αφήνουν υγιείς επιχειρήσεις να καταστραφούν από έλλειψη ρευστότητας, πως και με ποιο δικαίωμα παρέχουν χρήματα(δανεικά και αγύριστα) σε διάφορα ΜΜΕ γνωστών μεγάλων συμφερόντων; Επίσης, γιατί τα χρέη(και οι εισφορές) μεγάλων μιντιακών επιχειρήσεων δεν γίνονται απαιτητά; Αν αυτός δεν είναι ο ορισμός της διαπλοκής, του πελατειακού κράτους και προπάντων της χειραγώγησης της κοινής γνώμης και της αλλοίωσης της δημοκρατίας, τότε τι είναι; Γιατί γι’ αυτά τηρείται άκρα του τάφου σιωπή; Αλλά πριν μιλήσουμε για το φαινόμενο της κρίσης της σημερινής δημοκρατίας που είναι η μόνιμη «κατάσταση έκτακτης ανάγκης» της ελληνικής κοινωνίας, ας πούμε δύο λόγια για τη συνδικαλιστική νομενκαλτούρα του ΠΑΣΟΚ που έχει μετακομίσει στο ΣΥΡΙΖΑ. Περί αυτού δεν είπε κουβέντα ο κ. Τσίπρας, αν και ρωτήθηκε. Γιατί το θέμα δεν είναι οι… θετικές ιδέες της σοσιαλδημοκρατίας, η υιοθέτηση και η σύνθεσή τους, αλλά το γεγονός ότι οι άνθρωποι αυτοί εξέφρασαν και υπηρέτησαν τον εξωνημένο, κομματικό και απολύτως πελατειακό συνδικαλισμό, απογοητεύοντας, ακυρώνοντας και στέλνοντας στην ιδιώτευση κόσμο και κοσμάκη. Πρόκειται για ανθρώπους που υλοποίησαν την κουλτούρα του πελατειακού, κρατικού και κομματικού συνδικαλισμού καθώς και της σήψης του. Σε τι θα ωφελήσουν, άραγε, οι άνθρωποι αυτοί; Αλλά, για να επανέλθουμε, πιο είναι το ιδιότυπο καθεστώς της σημερινής κατ’ ευφημισμό δημοκρατίας μας; Είναι το «πάγωμα» της κοινής γνώμης μέσω της βιοπολιτικής του φόβου(της χρεοκοπίας, της καταστροφής, που κανείς δεν ξέρει τι ακριβώς σημαίνει) μέσω μιας διαρκούς κατάστασης έκτακτης ανάγκης, η οποία είναι μία διαρκής εξαίρεση που γίνεται ουσιαστικά κανόνας. Από το Μάιο του 2010 η Ελλάδα ζει αυτή την κατάσταση εξαίρεσης, στο όνομα της οποίας η κρατική εξουσία μπορεί να δρα σε καθεστώς ατιμωρησίας καθώς οι κανονικοί νομικοί περιορισμοί και οι προστασίες δεν ισχύουν πλέον. Μάλιστα, όταν η κρατική εξουσία αδυνατεί να δράσει, τότε δρα το παρακράτος, ήτοι η Χρυσή Αυγή. Ο νόμος, δηλαδή, ενίοτε ακόμη και η εθνική κυριαρχία υποχωρούν μπροστά στο εμφανιζόμενο ως μεγαλύτερο διακύβευμα, που είναι η σωτηρία της χώρας. Μόνο που η Ελλάδα δεν σώζεται. Έτσι, αυτός ο χώρος της διαρκούς εξαίρεσης χαρακτηρίζεται από μια ορισμένη επιβολή ψυχολογικής και υλικής βίας(μέτρα λιτότητας), τόσο κρατικής όσο και παρακρατικής. Συνεπώς, η «στρατιωτική ρύθμιση» είναι περιττή, εκτός και αν το καθεστώς της εξαίρεσης και της ψυχολογικής τρομοκρατίας θα αδυνατεί πλέον να επιβληθεί. Τότε, το φασιστικό παρακράτος ως «στρατιωτική ρύθμιση» θα αντικαταστήσει πλήρως το σημερινό ανήμπορο κράτος. Εκτός και αν οι δημοκρατικές, αντιφασιστικές δυνάμεις, χωρίς εξαιρέσεις(όχι δηλαδή μόνο οι αριστερές δυνάμεις), συσπειρωθούν απέναντι στο φασιστικό φαινόμενο.