Κατ' ευφημισμό δημοκρατία

Ύβρεις, χυδαιότητα, λόγος Τρούμπας, λεκτικοί βιασμοί και εκβιασμοί, αν αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να υπερασπίσει κάποιος τον εαυτό του, τότε η δημοκρατία μας πάσχει βαρύτατα. Για να είμαστε ακριβείς, αυτή δεν μπορεί να είναι συνταγματική δημοκρατία, αλλά μία «δημοκρατία» που κινείται στον αμνιακό σάκο του λεγόμενου «συνταγματικού σφάλματος», δηλαδή σ’ ένα συνταγματικό πλαίσιο που βρίθει από παραθυράκια ερμηνειών υπέρ των εχόντων πρόσβαση στο κοινοβουλευτικό σύστημα. Συνεπώς, για να ορίσουμε τη δημοκρατία μας θα πρέπει να διακρίνουμε το συνταγματικό πλαίσιο και τις ερμηνείες του μέσα από τα «παράθυρα-νόμους» που ψηφίζονται στη Βουλή, εξυπηρετώντας συγκεκριμένα πρόσωπα ή ολόκληρες κοινωνικές ομάδες, συνήθως όσων ανήκουν στους «πάνω». Αυτή είναι η σημερινή κατ’ ευφημισμό δημοκρατία που παραπέμπει επί της ουσίας σε ολιγαρχία. Ένα άλλο κριτήριο για να ορίσουμε τη δημοκρατία μας σήμερα είναι η βία, άμεση και έμμεση. Έμμεση είναι η βία της ανεργίας, ο ζωντανός θάνατος του εργαζόμενου πολίτη από τον οποίο αφαιρούν εκτός από τη δουλειά και το Πρόσωπο. Η άμεση, τέλος, βία είναι αυτή που ασκείται στους διαδηλωτές, όπως χθες στους ανάπηρους. Ήθελα να ήξερα ποιος άθλιος αξιωματικός φοβήθηκε τους ΑμεΑ και διέταξε τη φοβερή κυκλωτική κίνηση και τον εγκλωβισμό τους πάνω στα λεωφορεία των ΜΑΤ, τραυματίζοντάς τους. Κι αυτό όταν ο ίδιος ο πρωθυπουργός δήλωσε κατηγορηματικά την άρνησή του για την περικοπή των επιδομάτων των αναπήρων. Ποιος, λοιπόν, διέταξε την άσκηση βίας; Αυτός ο τύπος να τιμωρηθεί, όχι μόνο για την απανθρωπιά του αλλά και για την άκρως επικίνδυνη βλακεία του και την αντιδημοκρατική του πρακτική. Γιατί ένα δημοκρατικό καθεστώς μπορεί να αξιολογηθεί με κριτήριο το βαθμό πολιτικής βίας που υπάρχει σ’ αυτό, από το πόσο μεγάλο είναι το τμήμα των πολιτικών σχέσεων που είναι ακόμα μυστικές(σ.σ. διαπλοκή με μέσα ενημέρωσης και οικονομικά συμφέροντα), και από το πόσο μεγάλη είναι η δεσμευτική ισχύς των συμφωνιών μεταξύ των κοινωνικών και των πολιτικών δυνάμεων. Η τελευταία δημοκρατική αρχή έχει σχέση με την «κοινωνία του συμβολαίου». Στην Ελλάδα, δυστυχώς, δεν μπορούμε σήμερα να μιλάμε για δημοκρατία, καθώς αυτή αποκλίνει σοβαρά από την ηθική. Η «ντροπή» ως ηθικό όριο τόσο στην οικονομία όσο και στην πολιτική δεν υφίσταται πλέον εδώ και καιρό. Αυτοί που πλουτίζουν, ανεξάρτητα αν πλούτισαν με ανέντιμα μέσα, και οι άνθρωποι των μίντια –όπου συμπεριλαμβάνονται και οι κληρονομικώ δικαιώματι πολιτικοί- εξακολουθούν να προβάλλονται ως δήθεν αρχετυπικές πολιτιστικές αξίες της ύπαρξης του Έλληνα ανθρώπου. Όμως, τα ψεύδη και η παραπλάνηση καθώς και η λαϊκή αποπλάνηση μπορούν να εκδιπλώνονται μόνο σε εποχές που υπάρχουν περιθώρια οικονομικών παροχών. Γι’ αυτό οι επικοινωνιακές προσπάθειες αποπροσανατολισμού της κοινής γνώμης στη σημερινή οικονομική συγκυρία μέσω διάφορων εξιλαστήριων θυσιών ή δήθεν παλικαρισμών είναι καταδικασμένες να αποτύχουν.