Οι... τραμπούκοι

Εκθέσεις, μηνύματα και λεκτικοί τραμπουκισμοί. Η τύχης της Ελλάδας εξαρτάται από μία έκθεση. Η μοίρα της διευθύνεται μέσω ηλεκτρονικών μηνυμάτων από το εξωτερικό. Ενώ ο ελληνικός λαός συνεχίζει να βιάζεται καθημερινά, υλικά και ψυχικά. Υλικά για όσους χάνουν τη δουλειά τους, ή για όσους υφίστανται το άγριο μαχαίρι στους μισθούς και τις συντάξεις τους. Ψυχικά καθώς ακούνε τους κυνικούς να τους αποκαλούν «τραμπούκους» ή ότι «μαζί τα φάγαμε»! Μερικές φορές εκείνο που πονάει πιο πολύ είναι οι λέξεις. Γιατί οι λέξεις κατοικούνται από κάποιες μυστήριες δαιμονικές δυνάμεις, που αλλάζουν τις συνάψεις του μυαλού και ολόκληρο τον τρόπο θέασης του κόσμου. Γι' αυτό όταν ένας υπουργός αποκαλεί «τραμπούκους» τους συνταξιούχους, αυτός δεν διαπράττει μόνο ύβριν αλλά προσβάλει και τη δημοκρατία. Γιατί σε μία δημοκρατία κανείς δεν έχει το προνόμιο να χαράζει τα όρια της ανεκτικότητας μόνο από την οπτική γωνία των εκάστοτε δικών του αξιολογικών τοποθετήσεων. Όποιοι κι αν είναι οι γέροντες, όποιας ιδεολογικής και πολιτικής απόχρωσης κι αν είναι, είναι σεβαστοί, ακριβώς γιατί είναι γέροντες. Εξάλλου είναι αυτοί που δούλεψαν μία ζωή και τώρα υφίστανται μία πρωτοφανή «κλοπή» στα εισοδήματά τους. Είναι αυτοί που δεν μπορούν να έχουν ένα αξιοπρεπές τέλος του βίου τους, καθώς στερούνται και το φάρμακο και την ιατρική τους περίθαλψη. Ακόμη χειρότερα, είναι αυτοί τους οποίους εκμεταλλεύονται ιδιωτικές τηλεφωνικές εταιρίες χρεώνοντάς τους την κλήση ένα ή και δύο ευρώ! Και αντί ο υπουργός και ο υφυπουργός να παρέμβουν άμεσα, σταματώντας αυτή την απίστευτη χυδαιότητα, σπεύδουν να χαρακτηρίσουν τους συνταξιούχους «τραμπούκους»! Αλλά γιατί αυτός ο χαρακτηρισμός; Μήπως οι πολιτικοί εκλαμβάνουν την αντίδραση των πολιτών στην άγρια λιτότητα ως «τραμπουκισμό»; Μήπως όλοι θα έπρεπε να δεχτούμε τα βάρβαρα μέτρα σε βάρος μας με δουλική υπακοή; Ε, λοιπόν, ας καταλάβουν κάποιοι ότι η Ελλάδα δεν θα σωθεί χωρίς το λαό της. Η σωτηρία θα είναι το αποτέλεσμα μιας μεγάλης αφύπνισης και κινητοποίησης όλων των Ελλήνων, ολόκληρου του Ελληνισμού. Γι’ αυτό είναι αναγκαία η δημιουργία των πολιτικών, οικονομικών και κοινωνικών μέσων που θα προσφέρουν σε όλους, κυρίως στους αδύναμους και τους άπορους, δυνατότητες να δράσουν μέσα σ’ αυτό το νέο κόσμο και να αντισταθούν, ατομικά και συλλογικά, στην υποδούλωση που επιβάλλει. Αυτή η επιστροφή στους φιλελεύθερους αγώνες μπορεί να δώσει προοπτική στον πολιτικό σχεδιασμό και να εμπνεύσει εμπιστοσύνη για την κοινωνία, αναγκαίο όρο για την εσωτερίκευση των φιλελεύθερων αξιών. Με άλλα λόγια, η κοινωνική συνοχή μπορεί να αποκατασταθεί μέσω των πολιτικών κινητοποιήσεων. Αλλιώς, η ελληνική κοινωνία θα περιπέσει σε μία άγρια κατάσταση όπου όλοι θα στρέφονται εναντίον όλων σ’ έναν καταστροφικό, τυφλό κοινωνικό εμφύλιο.