Ο μύθος ξεφτίζει

Ένας χρόνος από τον θρίαμβο του Μπάρακ Ομπάμα στις ΗΠΑ και ο μύθος ξεφτίζει. Δυστυχώς δικαιώθηκαν γρηγορότερα του αναμενομένου οι πεσιμιστές. Κι ας προσπαθούν κάποιοι αναλυτές να κρατήσουν ζωντανό το όνειρο με σκαστά ψεύδη, όπως ότι ο Ομπάμα έκλεισε το Γκουαντάναμο και απέσυρε τα αμερικανικά στρατεύματα από το Ιράκ(ΝΕΤ)! Μέχρι και νέα έκδοση των ποιημάτων του Ουόλτ Ουίτμαν είχαμε στα ελληνικά, του μεγάλου ποιητή που έλεγε: «Δείχνω πως μέγεθος είναι μόνο ανάπτυξη»! Ποια ανάπτυξη; Τίνος ανάπτυξη; Τι εννοεί ο Ουίτμαν; Τι εννοούσε, χθες, ο Γενικός Γραμματέας του ΟΗΕ, Μπαν Κι-Μουν, όταν έλεγε ότι η μετανάστευση βοηθά την ανάπτυξη; Μήπως εννοεί τους μετανάστες που από την εποχή της τρομερής ανάπτυξης των ΗΠΑ, το δεύτερο μισό του 19ου αιώνα κι ύστερα, χρησιμοποιούνταν ως φθηνό εργατικό δυναμικό αλλά και ως απεργοσπαστικός μηχανισμός; Ακριβώς, όπως στην Ελλάδα οι μετανάστες(μαύρη εργασία και δουλεμπορία των εταιριών ενοικίασης εργατών) οδήγησαν στην τρομερή ανάπτυξη(5%) των Ολυμπιακών Αγώνων;
Αλλά ας επιστρέψουμε στον Ομπάμα και την ξεθωριασμένη του εικόνα. Είναι γεγονός ότι ποτέ άλλοτε μία προπαγάνδα στα μέσα ενημέρωσης δεν ενορχηστρώθηκε τόσο καλά για να φανεί η ρήξη δήθεν με την περίοδο της διακυβέρνησης Μπους και η αποκατάσταση της «αληθινής» εικόνας των ΗΠΑ. Οι αμερικανικές ελίτ αναζητούσαν έναν χαρισματικό ηγέτη στη θέση του «κακού» Μπους, όχι για να τροποποιήσει την αμερικανική εξωτερική πολιτική, αλλά για να την καταστήσει αποδεκτή, να την «πουλήσει», αμπαλαρισμένη με μία «νέα εμπνέουσα αξία»(Ρ. Ρόρτυ). Έτσι, επελέγη ο όντως χαρισματικός Ομπάμα, του οποίου η πολιτική κινείται στη λογική της τέχνης των πωλήσεων και του μάρκετινγκ. Δεν είναι τυχαίο ότι στην εξωτερική πολιτική ο Ομπάμα παρά την βαρύγδουπη ομιλία του στο Κάιρο και την κριτική των ισραηλινών εποικισμών, το πρόβλημα παραμένει άλυτο. Ποτέ άλλοτε οι ΗΠΑ δεν ήταν τόσο φιλόδοξες, ηγεμονικές και υποκριτικές όσο επί Ομπάμα. Από το Ιράκ και το Αφγανιστάν, οι Αμερικανοί εισβάλλουν στο Πακιστάν, ύστερα στο Ιράν, με τελευταίο εμπόδιο την Κίνα! Αυτός ενδέχεται να είναι ο έσχατος στόχος της αποκάλυψης. Αλλά γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; Προς τι οι ποταμοί αίματος; Όλα συμβαίνουν για να σωθεί η αμερικανική οικονομία και να αποφευχθεί η εσωτερική έκρηξη στις ΗΠΑ. Γιατί όπως έλεγε κάποτε ο Rodhes, αυτός που έδωσε το όνομά του σε μία χώρα(Ροδεσία), «αν θέλουμε να αποφύγουμε τον εμφύλιο (σ.σ. στην Αγγλία) πρέπει να γίνουμε ιμπεριαλιστές»! Οι Αμερικανοί, συνεπώς, είναι υποχρεωμένοι να είναι ιμπεριαλιστές. Το ίδιο συμβαίνει σε περιφερειακό επίπεδο με την Αγγλία. Τι, άραγε, θα προκύψει; Όλα είναι πιθανά, ακόμα και η «αποκάλυψη»…

Εφήμερα

Ο 13χρονος Άγγλος μαθητής Kane Middleton εργαζόταν μετά το σχολείο του ως διανομέας εφημερίδων στο χωριό του Clophill(βορείως του Λονδίνου), κερδίζοντας εβδομαδιαίως 7,72 ευρώ με τα οποία έτρεφε το χάμστερ του. Το πρακτορείο διανομής, όμως, απέλυσε τον μικρό με την αιτιολογία της οικονομικής κρίσης. Το παιδί είναι θυμωμένο καθώς το περίπου ένα ευρώ που πληρωνόταν καθημερινά ήταν ένα τίποτα για τις 100 εφημερίδες που διένειμε. Γι’ αυτό ζητάει δουλειά, έχει ένα χάμστερ να θρέψει.

Η μετανάστευση βοηθά την ανάπτυξη ξαναείπε ο ΓΓ του ΟΗΕ Μπαν Κι-Μουν. Αλλά δεν μας είπε πως; Ασφαλώς με την άγρια εκμετάλλευση των μεταναστών. Αλλά και ο πρωθυπουργός Γιώργος Παπανδρέου μίλησε για την μετατροπή της ελληνικής οικονομίας σε μία «πράσινη οικονομία». Δηλαδή, τι χρώμα έχει τώρα η οικονομία;

Είκοσι χρόνια από την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Τότε όλοι μιλούσαν για τον θρίαμβο του νεοφιλελευθερισμού. Κάποιοι έλεγαν ότι επήλθε το «τέλος της ιστορίας»(Φουκουγιάμα). Σήμερα, οι θριαμβευτές του τότε, που έσειαν τις σημαίες του νεοφιλελευθερισμού, θυμούνται άραγε ότι εξέπεσε και ο νεοφιλελευθερισμός; Όχι.

Το τείχος έπεσε, τα τείχη, όμως, ανάμεσα στη φτώχεια και τον πλούτο όχι, και ο πόνος αδυνατεί να δραπετεύσει. Αλλά όταν στις φαβέλες του Ρίο Ντε Τζανέιρο μικρά παιδιά διαδηλώνουν κατά της βίας με το σταυρό στο χέρι, η ελπίδα υγραίνει την απελπισία.