Πόσο αίμα, πόσο πόνο θέλει ακόμα για να πέσει το τείχος ανάμεσα στη φτώχεια και τον πλούτο; Κανείς δεν ξέρει. Πότε το βλέμμα του παιδιού της Ινδονησίας, που περιμένει τη μάνα του, θα γίνει χαρούμενο; Κανείς δεν διερωτάται. Αντιθέτως, ο Αντρέ Γκλυκσμάν, ο πάλαι ποτέ «νέο-φιλόσοφος», αυτός που βρέθηκε στις 10 Νοεμβρίου 1989 από το Παρίσι στο Βερολίνο και προχθές Κυριακή διαδήλωνε μαζί με τον Σακασβίλι εναντίον της δημιουργίας από τη Ρωσία ενός άλλου τείχους στον Καύκασο, εξακολουθεί να βλέπει μονομερώς, όπως αυτοί που πάσχουν από αχρωματοψία. Έτσι, σύμφωνα με τον… αγωνιστή της δημοκρατίας και της ελευθερίας Γκλύκσμαν, ο κομμουνισμός και το καθεστώς Πούτιν είναι το ίδιο! Όχι πως ο Πούτιν, που χθες ομολογούσε τη νοσταλγία του για την πριν το γκρέμισμα του τείχους του Βερολίνου ζωή, δεν έχει επιβάλλει ένα δικτατορικό καθεστώς, δολοφονώντας δημοσιογράφους και όσους του αντιστέκονται, αλλά μόνο ένας εμπαθής ή ένας τυφλός θα ταύτιζε το προηγούμενο με το σημερινό καθεστώς της Μόσχας. Αλλά το πρόβλημα δεν είναι αυτό. Εκείνο που εκπλήττει είναι η τυφλότητα και η μονομέρεια. Το τείχος στα σύνορα των ΗΠΑ με το Μεξικό, εκεί που χιλιάδες σταυροί μαρτυρούν τους δολοφονημένους, το τείχος των Ισραηλινών στη Φαλούτζα, της Κύπρου, της Βαγδάτης, το τείχος ανάμεσα στη φτώχεια και τον πλούτο, αυτά τα τείχη είναι αόρατα, είναι μη αντιληπτά, συνεπώς ανύπαρκτα για τους κυρίους σαν τον Γκλύκσμαν, τον Κον Μπεντίτ, ή τον Λεβί.
Γιατί, όμως, ένας κόσμος ολόκληρος, ο δυτικός, γιορτάζει με συναυλίες, βιβλία και ποικίλες τελετουργίες την πτώση του τείχους του Βερολίνου; Μα γιατί έτσι δηλώνεται η υπεροχή της Δύσης απέναντι στη βάρβαρη Ανατολή. Τα βιβλία που γράφτηκαν για την πτώση του τείχους δεν υπεισέρχονται σε βάθος, δεν αναλύουν, δεν εξηγούν, απλώς στέκονται στην επιφάνεια των γεγονότων. Που είσαστε και τι κάνατε το βράδυ της 9ης Νοεμβρίου; Ρωτάει ο τίτλος ενός βιβλίου. Δεκαεφτά συγγραφείς –δυτικοί και ανατολικοί- απαντούν. Οι δυτικοί θα αντιληφθούν τη διάσταση του γεγονότος με το πέρας μερικών εβδομάδων. Για τους ανατολικούς το σοκ ήταν υπαρξιακό, ήταν το τέλος της αγωνίας, αφού με την κατάρρευση του τείχους κατέρρευσαν όλα στην τότε Ανατολική Γερμανία.
Αλλά γιατί οι δυτικοί αισθάνονται την ανάγκη να ρίξουν και για δεύτερη, συμβολική φορά το τείχος μετά από είκοσι χρόνια; Για ποιο λόγο στη Γαλλία ερίζουν αν ο Σαρκοζί και ο Ζιπέ ήταν όντως την 9η Νοεμβρίου στο Βερολίνο; Ίσως γιατί οι δυτικοί έχουν ανάγκη να πάρουν ενέργεια από τον παλαιό αντίπαλο, όπως σωστά επισημαίνει ο μακαρίτης Ζαν Μποντριγιάρ στο βιβλίο του «Η διαφάνεια του κακού». Τα καλό (δηλαδή αυτός που νικάει) έχει ανάγκη από το κακό(από τον νικημένο αντίπαλο) για να του δίνει την ενέργειά του. Ενίοτε, είναι ο νικημένος αντίπαλος που νικά ιστορικά. Γι’ αυτό από καιρού εις καιρόν του ρίχνουμε και μία συμβολική ροπαλιά!
Εφήμερα
Σε 344,7 εκατομμύρια ευρώ ανέρχονται τα καθαρά κέρδη για το πρώτο εννεάμηνο του 2009 της τράπεζας Alpha Bank. Και τούτο στον καιρό της μεγάλης ύφεσης και δη της χρηματοπιστωτικής κρίσης. Για να επαληθευθεί ότι η κρίση δεν αφορά όλους. Μάλιστα, ο χρηματοπιστωτικός τομέας που την προκάλεσε, είναι ο περισσότερο ωφελημένος. Αντιθέτως, η εργαζόμενοι, αυτοί που ήταν καταδικασμένοι επί της «βασιλείας» του νεοφιλελευθερισμού, τώρα εισπράττουν την χαριστική βολή. Έκρηξη της ανεργίας παντού, από τις ΗΠΑ μέχρι την Ελλάδα. Αλλά αυτό δεν απασχολεί τους Αλμούνια, Τρισέ και Γιούνκερ. Αυτοί για την «ανάπτυξη» ενδιαφέρονται. Όχι των ανθρώπων, αλλά των αριθμών. Και βεβαίως των επιχειρήσεων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου