Μετανάστες

Το φόρουμ για τη μετανάστευση στο Μέγαρο, το αντι-φόρουμ για τη μετανάστευση, ομοίως, στον Άγιο Παντελεήμονα. Το ένα λαμβάνει χώρα σε χώρους απλησίαστους για τους μετανάστες, το άλλο εκεί όπου οι τελευταίοι ζουν. Δευτέρα απόγευμα και μία ομάδα νεαρών προσπαθεί να πλησιάσει την πλατεία του Αγίου Παντελεήμονα από την πλευρά της πλατείας Αττικής για να παρακολουθήσει τη συναυλία του «αντι-φόρουμ». Οι «προστάτες» του Χρυσοχοΐδη έχουν αποκλείσει όλα τους δρόμους και τα στενά. Απαγορεύουν στα παιδιά να προχωρήσουν. Ζητούν ταυτότητες. Εκείνα τους δείχνουν τις φοιτητικές τους ταυτότητες και τα «πάσο». Οι μπάτσοι τα ειρωνεύονται. Ένας απ’ αυτούς πλησιάζει το πρόσωπο ενός παιδιού και το κοιτάει άγρια, με απύθμενο μίσος. Ψάχνουν το σακίδιο ενός άλλου. Οι φοιτητές είναι «καθαροί». Παρ’ όλα αυτά τους απαγορεύεται η είσοδος. Τα παιδιά διαμαρτύρονται και καταγγέλλουν ότι λίγο πριν κάποιοι άλλοι «πέρασαν». «Αυτοί είναι αλλιώς» λένε και πάλι προκλητικά οι μπάτσοι του Χρυσοχοΐδη.
Σκέφτομαι ότι μόνο αυτοί, μόνο τέτοια θρασύδειλα κουτσαβάκια εισβάλλουν σε παρουσιάσεις βιβλίου, μόνο αυτοί μπορούν να χτυπούν φοιτητές κι ύστερα να ισχυρίζονται ότι χτύπησαν σε ζαρντινιέρα, μόνο αυτοί είναι ικανοί να δολοφονήσουν «Γρηγορορόπουλους», παρασυρόμενοι από την κουλτούρα της φασιστικής μαγκιάς του μπάτσου-καουμπόυ. Είναι όλοι έτσι; Ασφαλώς όχι, αλλά περιγράφω αυτό που είδα.
Ο ίδιος φασισμός ενδημεί και στην αντίπερα όχθη, όπως έδειξε η εισβολή των επτά… «αντιεξουσιαστών» στον ίδιο χώρο στα Εξάρχεια, ζητώντας από τη συγγραφέα Σώτη Τριανταφύλλου να παρουσιάζει αλλού τα βιβλία της! Για να αποδειχθεί ότι τα δίδυμα λειτουργούν παντού και το ένα μέρος έχει ανάγκη το άλλο στη βάση του ίδιου μανιχαϊστικού τρόπου σκέψης. Οι άγιοι και οι δαίμονες είναι οι δύο όψεις του ίδιου νομίσματος: Από τη μια ο συντηρητικός από την άλλη ο προοδευτικός, από τη μία ο διεφθαρμένος και από την άλλη το προοδευτικό δαιμονιακό ύψιστο. Κανείς τους δεν αναγνωρίζει την αλήθεια του άλλου και συνεπώς τη σχετικότητα της δικής του αλήθειας, κανείς μες στην απολυτότητά του δεν αισθάνεται ένοχος, κανείς δεν αισθάνεται την ανάγκη να αποδώσει μια κάποια δικαιοσύνη στον αντίπαλο, αναγκαία προϋπόθεση για μία μελλοντική συμφιλίωση. Ο καθένας είναι ενσαρκωτής του απόλυτου καλού, ενώ ο άλλος είναι το απόλυτο κακό. Ο Κρέων είναι φασίστας, η Αντιγόνη μια ηρωίδα της ελευθερίας. Μ’ αυτή την πίστη τρέφεται, όμως, ο αυταρχισμός της αλλόδοξης ηρωίδας, όταν τύχει και βρεθεί στην εξουσία, οποιαδήποτε εξουσία. Ο αδιάφθορος θα δει μες την αυθεντία της πίστης του όλους όσους δεν ταυτίζονται μαζί του ως εν δυνάμει διεφθαρμένους. Ο «ήρωας» αντιεξουσιαστής θα δει όλους τους άλλους ως δειλά, φασιστικά σκουλήκια. Ο Ροβεσπιέρος είναι μπροστά του «ντιλετάντης», γιατί η βία του Γάλλου τρομοκράτη έχει κάποια όρια, έχει ως όριο την «αρετή», ήτοι τη διακήρυξη των δικαιωμάτων και των ελευθεριών του πολίτη. Ακόμα και ο Μπακούνιν σημειώνει (τον γνωρίζουν άραγε οι… αντιεξουσιαστές;) ότι «Πρέπει να κερδίσουμε τον χαμένο καιρό, πρέπει να αναθεωρήσουμε την μεταφυσική μας αλαζονεία που δεν φέρνει στον κόσμο καμία ζεστασιά, πρέπει να μάθουμε να δουλεύουμε μέρα-νύκτα για να καταφέρουμε να ζήσουμε μαζί με τους ανθρώπους σαν άνθρωποι, να γίνουμε ελεύθεροι και να κάνουμε και τους άλλους ελεύθερους, πρέπει – επιμένω πάντα σε αυτό το σημείο – να κυριεύσουμε την εποχή με τις ιδέες μας. Ο ρόλος του στοχαστή και του ποιητή είναι να προσβλέπει στο μέλλον και να οικοδομήσει ένα καινούργιο κόσμο ελευθερίας και ομορφιάς μέσα σ’ αυτό το χάος της παρακμής και της σαπίλας που μας περιβάλει». Αλλά οι αυτοαποκαλούμενοι αντιεξουσιαστές είναι μέρος της ίδιας σαπίλας και παρακμής, όπως και οι κατασταλτικοί μηχανισμοί του κράτους.