Παιδοκτόνοι

Οι γιοι δεν εξανίστανται πια απέναντι στους πατεράδες τους έλεγε ο Αλαίν Μπαντιού τις προάλλες στο Γαλλικό Ινστιτούτο, επιχειρώντας να απαντήσει στο ερώτημα της μη εξέγερσης των νέων στη σημερινή κυρίαρχη (πατρική) εξουσία, που τους ακυρώνει και τους ματαιώνει. Άραγε, η πατριαρχική εξουσία, ο Λάιος κατάφερε να σκοτώσει τον μελλοντικό δολοφόνο του, τον Οιδίποδα; Οι παιδοκτόνοι νίκησαν τους πατροκτόνους; Δεν ξέρουμε από πού προέρχεται η απαισιοδοξία του Μπαντιού. Πάντως, προχθές, στο κέντρο της Γενεύης χιλιάδες νέοι με «μαύρα» έσπασαν και έκαψαν, διαμαρτυρόμενοι για τη σημερινή σύνοδο του Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου. Τα παιδιά φώναζαν «όχι στον καπιταλισμό», «η ΠΟΕ είναι εχθρός του περιβάλλοντος» και «εμείς δεν πουλάμε την ψυχή μας στις πολυεθνικές». Με άλλα λόγια, οι νέοι της Γενεύης, όπως και οι νέοι της Αθήνας τον περσινό Δεκέμβρη, δεν στράφηκαν εναντίον του πατέρα τους, όπως θα ήθελε ο Μπαντιού, αλλά εναντίον του εξουσιαστικού συστημικού θεσμού που αναπαράγει και διαιωνίζει τους πατεράδες ως «πρόσωπα της εξουσίας», ενώ ευνουχίζει τους γιους! Το πρόβλημα εν προκειμένω είναι ότι οι νέοι σήμερα για να διαδεχθούν τους πατεράδες τους πρέπει να μην είναι νέοι, αλλά να υπερβούν το στάδιο της νιότης και της αμφισβήτησης, καθιστάμενοι από την παιδική τους ηλικία «μικρομέγαλοι», πιθηκάκια-θαύματα, αποστειρωμένα, άσπρα και παχύσαρκα παιδιά του σωλήνα, όπως αυτά που κατασκευάζονται αφειδώς για να αντιπαρατεθούν στα παιδιά του δρόμου, στα παιδιά με τα μαύρα, στα παιδιά του πένθους, αυτά που χαλάνε την πιάτσα όταν σπάνε και καίνε, αλλά κυρίως όταν σκοτώνονται. Ναι, σήμερα, οι Λάιοι δεν φονεύονται από τους γιους τους. Ούτε γίνεται αυτό που συνέβαινε σ’ εκείνη την αρχαία φυλή των Παπούα, όπου, όταν οι νέοι ενηλικιώνονταν, γέροι και νέοι, πατεράδες και γιοι, μέσα από μία τελετουργία κατά την οποία έπαιρναν ψυχοτρόπα, η εξουσία των μεγάλων περνούσε στους νέους, αναίμακτα, χωρίς φόνους, αλλά με τον ισχυρό συμβολισμό του βατέματος! Ο δυτικός πολιτισμός, όμως, είναι ο πολιτισμός του φόνου. Αλλά το παράδοξο είναι ότι ο Οιδίποδας, ο νέος εξουσιαστής, (τότε που συνέβαιναν οι πατροκτονίες, γιατί αυτό που συμβαίνει με τον Αλέξη και τον Αλέκο δεν είναι), μετά το φόνο του πατέρα του δοξολογούσε τον τελευταίο και την πολιτική του, την οποία και ακολουθούσε! Γιατί, όμως, σήμερα, αυτό άλλαξε; Ο Μπαντιού δεν μας δίνει την απάντηση. Ενδεχομένως, και επειδή μας προδιέγραψε ότι την επόμενη φορά θα μας μιλήσεις για τις κόρες, να θεωρεί ότι το μέλλον ανήκει στην Αντιγόνη, ότι η ετεροδοξία, όπως και η εξέγερση, είναι γένους θηλυκού, του σιωπηρού μέρους της νιότης. Για την ώρα αυτό δεν είναι ορατό, καθώς το θήλυ ακολουθεί τη διεκδίκηση του δικού του μέλλοντος με βάση το αρσενικό εξουσιαστικό πρότυπο. Θα υπάρξει μια αυτεξούσια και αυτόφωτη θηλυκότητα; Για την ώρα αυτό δεν είναι εμφανές. Αντιθέτως, ό,τι δοξάζεται ως θηλυκότητα σήμερα είναι η καρικατούρα ενός ανδρό-γυνου εκτρώματος.

Εφήμερα

Ακούω για τη χρεοκοπία της Ελλάδας και τρομοκρατούμε. Όλοι τρομοκρατούμαστε. Η ενοχή για ό,τι κακό έχει γίνει σ’ αυτή τη χώρα είναι ασήκωτη, ενδοβάλλεται και μου συντρίβει την ψυχή. Διάβαζα, μάλιστα, χθες, ότι είμαι «Μια χώρα που ζει ξοδεύοντας και δανείζεται για να ξοδέψει, μια χώρα χρεωμένη πολύ πάνω από το εισόδημά της, μια χώρα…»(Γ. Πρετεντέρης-Το Βήμα). Άραγε η χώρα είμαι εγώ ως φυσικό πρόσωπο, που τρώει και τα σπάει στα μπουζούκια ή περιπλέει με τα κότερα τη Μύκονο, όλα με δανεικά; Είμαι εγώ «μια χώρα που ζει ξοδεύοντας και δανείζεται για να ξοδεύει…»; Κοιτάζομαι στον καθρέφτη! Ώστε εγώ ευθύνομαι για όλα; Παθαίνω κρίση λόγω ενοχών. Σκέφτομαι τα παιδιά, τις μελλοντικές γενιές, κι επειδή δεν θέλω η ιστορική μας χώρα, η πηγή του πολιτισμού να υφίσταται τέτοιον εξευτελισμό, σκέφτομαι να παραδοθώ στο δικαστήριο της Χάγης! Όμως, σκέφτομαι αίφνης ότι εγώ δεν έχω πάει ποτέ στα μπουζούκια. Και στη Μύκονο πέρασα με το καράβι της γραμμής (κατάστρωμα) απ’ έξω. Πολύ περισσότερο δεν έχω δανειστεί παρά για ένα αυτοκίνητο που είχα μεράκι για να κάνω μόστρα στο χωριό. Γι’ αυτό, αν ευθύνομαι για το δάνειο αυτό, το οποίο έχει αποπληρωθεί εδώ και μία πενταετία, να τιμωρηθώ παραδειγματικά ως… χώρα και ως πρόσωπο.