Ξοφλημένοι, πλην ήρωες!

Όσοι γράφουν για τα πάθη των εργαζομένων είναι εντεταλμένοι για να πουλούν «κλάμα»! Αυτό υποστηρίχτηκε από ένιους πολιτικούς και δημοσιογράφους στο κομματικό τηλεοπτικό κανάλι του ΛΑΟΣ. Η εκφρασθείσα θέση υποδηλώνει ότι δεν υπάρχει μήτε θλίψη και στεναγμός, μήτε οδύνη, ούτε ανεργία, ούτε φτώχεια, μηδέ και απελπισία στους εργαζόμενους, στους νέους, στις γυναίκες και τους συνταξιούχους. Ότι όλα βαίνουν καλώς και κάποιοι μίζεροι «κλαίγονται» ή, ακόμα χειρότερα, λαμβάνουν εντολή να γράφουν δακρύβρεχτα κείμενα. Εδώ κάπου σταματά η λογική κι αρχίζει το παράλογο. Ως εάν να μην υπάρχουν πάνω από ένα εκατομμύριο άνεργοι -ένας στους δύο νέοι που δεν βρίσκουν δουλειά και ξεριζώνονται-, ως εάν να μην υπάρχουν οι ξεζουμισμένοι κυριολεκτικά εργαζόμενοι και συνταξιούχοι, που αδυνατούν πλέον να ζήσουν, ή οι νοικοκυραίοι της άλλοτε κραταιάς μεσαίας τάξης, που ψάχνουν στα σκουπίδια όταν σουρουπώνει. Και σκέφτεται κανείς εύλογα, είναι δυνατόν άνθρωπος να αμφισβητεί το δράμα της ελληνικής κοινωνίας; Ναι, αν είναι τυφλός στο νου. Αν είναι βλάξ. Υπάρχει, όμως, και η άλλη εκδοχή, να βλέπει τον κόσμο από διαφορετική οπτική γωνία, δηλαδή από «πάνω» κι όχι από «κάτω». Γιατί έχει σημασία από πού θεάσαι τον κόσμο. Αν τον βλέπεις από τη Δραπετσώνα και τη Νίκαια ή αν τον βλέπεις από την Εκάλη. Αν η οπτική σου είναι από την πλευρά των «πάνω» και εν προκειμένω των εγχώριων κορακιών των Γερμανών νέο-αποικιοκρατών. Οι διιστορικοί, λοιπόν, «καθιστοί γραφιάδες» της κάθε εξουσίας, οι διανοούμενοι, οι ακαδημαϊκοί, οι αναλυτές, οι λεγόμενοι διαμορφωτές της κοινής γνώμης και μερικοί δημοσιογράφοι, όσοι, εν γένει, εξακολουθούν να ζουν από τα κρατικά πρυτανεία και να είναι ευνοημένοι κι από το σημερινό καθεστώς είναι ευνόητο να θεωρούν ότι η ανεργία και η φτώχεια είναι ψεύδη. Γιατί νάρκισσοι και κυνικοί καθώς είναι δεν αναγνωρίζουν άλλον κόσμο πέρα από τον μικρόκοσμό τους. Οι άλλοι είναι πλέμπα και όχλος ανίκανος να έχει λόγο στην διακυβέρνηση της χώρας και, συνεπώς, στην πολιτική. Γι’ αυτό υποστήριξαν ότι η θητεία της κατά συνταγματική παρέκκλιση κυβέρνησης Παπαδήμου πρέπει να παραταθεί! Εξυπακούεται ότι όλοι αυτοί δεν ενδιαφέρονται για την έξοδο από την κρίση με τρόπο που να συμφέρει την Ελλάδα και τον ελληνικό λαό, αλλά με τρόπο που να συμφέρει τους ίδιους και, ασφαλώς, τα ξένα αφεντικά τους. Επιθυμούν, με άλλα λόγια, τη διαχείριση της κρίσης καθώς μέσω αυτής ωφελείται η ιδιοτέλειά τους. Παραδόξως, όμως, στην ίδια λογική κινούνται κι εκείνοι, οι οποίοι υποτίθεται ότι τάσσονται με το μέρος των εργαζομένων. Αναφερόμαστε σε εκείνους –όπως το ΚΚΕ- που εναντιώνονται σε ό,τι δεν ελέγχεται από τους ίδιους, λειτουργώντας πρακτικά σε βάρος όποιου αυθόρμητου κινήματος από τα κάτω, όπως το «κίνημα της πατάτας», ή η διαμαρτυρία των Αγανακτισμένων στην πλατεία Συντάγματος. Ασφαλώς και δεν λύνει το πρόβλημα της ακρίβειας το κίνημα της πατάτας, αλλά δείχνει ότι η ακρίβεια ωφείλεται στους μεσάζοντες, που αν εκλείψουν θα λυθεί και κατά μεγάλο μέρος το πρόβλημα. Η λογική ότι τέτοιες πρακτικές παραπλανούν τους αγρότες, παραπέμπει στη Γερμανία του μεσοπολέμου, όπου οι κομμουνιστές επίχαιραν για την εξαθλίωση των εργαζομένων και των μεσοαστών, που κατευθύνθηκαν, γι’ αυτό το λόγο, μαζικά προς τον Χίτλερ, που υποσχόταν να τους επαναφέρει στην προτεραία τους κατάσταση. Το ίδιο φαίνεται να επιδιώκουν και σήμερα στην Ελλάδα, θέλοντας τους εργαζόμενους «εξοφλημένους άνεργους», πλην όμως ήρωες! Αυτή η θέση δεν βασίζεται στον Μαρξ αλλά στην κατηγορική προσταγή του Καντ και χρειάζεται κυριολεκτικά μία μεταφυσική πολιτική πίστη, μία πολιτική θρησκεία! Για να θυμηθούμε το ειρωνικό σύνθημα των Αγανακτισμένων Ελλήνων «Είμαστε αισιόδοξοι, πιστεύουμε στη μετά θάνατο ζωή»!