Πολιτική η λύση της κρίσης

Η βία παντού. Στην απόλυση του εργαζόμενου, στην ανεργία του νέου, στη φτώχεια του συνταξιούχου, στην άγρια ταλαιπωρία του καταναλωτή ηλεκτρικού ρεύματος, στη δαμόκλειο σπάθη της χρεοκοπίας, στον εκφοβισμό για το χειρότερο. Τελικά, βιώνουμε έναν ψυχρό ψυχολογικό πόλεμο, όπου από τη μία πλευρά είναι οι ξένοι πιστωτές(με τη μάσκα του εταίρου) της Ελλάδας, τα μεγάλα χρηματοπιστωτικά ιδρύματα και οι πολιτικοί υπηρέτες τους –νεοφιλελεύθεροι στην ιδεοληψία- και από την άλλη οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι, που υφίστανται μία ανθρωπιστική καταστροφή ανάλογη με αυτή κάποιας χώρας της υποσαχάριας αφρικανικής ηπείρου. Κι όμως σύμφωνα με το εμπιστευτικό έγγραφο της Διεθνούς Οργάνωσης των Τραπεζών(IIF) από τα μέσα του Φεβρουαρίου το ενδεχόμενο χρεοκοπίας της Ελλάδας θα είχε ως συνέπεια μία ζημία ενός τρις ευρώ και τον κίνδυνο χρεοκοπίας της Πορτογαλίας αρχικά και ύστερα της Ιρλανδίας, της Ιταλίας και της Ισπανίας, καθώς και την αποσταθεροποίηση της ΕΕ. Συνεπώς, οι τραπεζίτες έτρεμαν τη χρεοκοπίας της χώρας μας. Αλλά το «χαρτί» της χρεοκοπίας δεν το έπαιξαν οι Έλληνες πολιτικοί. Δεν είχαν το ανάστημα, ενδεχομένως, για να το κάνουν. Ή δεν γνωρίζουν την τέχνη του «τζούντο», όπου η αδυναμία μετατρέπεται σε δύναμη. Αλλά το χειρότερο είναι πως και η νέα συνταγή δεν θα επιφέρει την ίαση, αφού βασίζεται και πάλι στην αποτυχημένη άγρια λιτότητα χωρίς κανένα σοβαρό πρόγραμμα ανάπτυξης. Επί τους ουσίας, οι μόνες που εξασφαλίζονται τελεσίδικα με την σημερινή διευθέτηση του περίφημου PSI είναι οι ξένες τράπεζες, καθώς το βάρος του χρέους μετατίθεται τώρα στα κράτη της ευρωζώνης. Συνεπώς, μία χρεοκοπία της Ελλάδας προσεχώς δεν θα έχει καμία επίπτωση στις τράπεζες. Γι’ αυτό θα μας αφήσουν να γκρεμοτσακιστούμε μόνοι μας. Αν υπάρχει, όμως, ένα θετικό στοιχείο στη σημερινή δύσκολη κατάσταση για την Ελλάδα, αυτό είναι ότι κερδίσαμε κι εμείς κάποιο χρόνο. Αλλά έχει σημασία τώρα πως θα τον αξιοποιήσουμε. Αν αρκεστούμε σε μία λογιστική αντιμετώπιση της κρίσης θα χαθούμε. Αντιθέτως, αν στοχεύσουμε στην πολιτική διάστασή της, τότε ενδέχεται να έχουμε καλύτερη τύχη. Τι σημαίνει αυτό; Ότι συμμαχούμε με τον ευρωπαϊκό νότο, που αντιμετωπίζει ανάλογα μ’ εμάς προβλήματα, και προσπαθούμε για ένα νέο συσχετισμό πολιτικών δυνάμεων, που θα ανατρέψει την «ιερή συμμαχία» των τραπεζών και των νεοφιλελεύθερων πολιτικών υπαλλήλων τους, που ευδοκιμούν στην κεντρική και τη βόρεια Ευρώπη. Σε ό,τι αφορά στη χώρα μας, θα πρέπει να αντιμετωπίσουμε όσους επειδή ωφελούνται πρόσκαιρα τίθενται αναφανδόν υπέρ του αργού θανάτου της ελληνικής οικονομίας, η οποία είναι βέβαιο ότι θα συμπαρασύρει και τους ίδιους. Αλλά ποιο μπορεί να είναι το πρόταγμα αυτού του διεθνούς πολιτικού κινήματος; Όπως χρειάστηκε η «μεγάλη επανάσταση» για να περάσει η δυτική κουλτούρα από μια οικονομία με πολλαπλούς καθορισμούς, όπως η άρνηση της ακόρεστης δίψας του κέρδους και η με όρια παραγωγική συσσώρευση, στη σημερινή οικονομία της απληστίας και της χωρίς όρια συσσώρευσης, έτσι και τώρα πρέπει να ξαναβρούμε τα παλαιά όρια. Αυτά που θα επιτρέπουν στη φύση να αναπαράγεται ομαλά και στους ανθρώπους να ζουν «ανθρώπινα». Ίσως θα πρέπει να επιστρέψουμε και στην εποχή του πότλατς, ή να πάμε μπροστά σ' μία νέα πολιτική και κοινωνική οικολογία. Δηλαδή, σε μία συνθετική ενότητα του συμφέροντος και της ανιδιοτέλειας, της γενναιοδωρίας και της εξοικονόμησης.