Λούτσιο Ντάλα

Μόλις έχει φύγει. Μόλις «τελείωσε η πρώτη πράξη». Η δεύτερη πράξη συντελείται εν τη απουσία του. Ο Λούτσιο Ντάλα, ο Λουκιανός, όπως τον αποκαλεί ο Χρίστος, έφυγε τελεσίδικα. Πρωτομηνιά. Πλην όμως είναι εδώ. Ακούω το felicita, ύστερα το Carouso. Τον βλέπω. Κοιτάζω πρώτα τον Λούτσιο και μετά τα πρόσωπα των ακροατών της συναυλίας, έτσι καθώς τήκονται γλυκά στο άκουσμα της μουσικής του, καθώς λιώνουν, διαθέσιμα για την πιο τέλεια ερωτική σύντηξη. Γιατί αυτό είναι η ζωή, να ζούμε ως εική, όπως έλεγε ο Τζιάκομο Λεοπάρντι, ο ποιητής. Αρκεί να διαιωνίζουμε τη ζωή. Αυτός είναι ο μέγας σκοπός του Ανθρώπου. Μα να, κάποιοι εμποδίζουν τη ζωή ν’ ανθίσει. Εκεί στην Κομοτηνή ο απολυμένος πατέρας εισβάλλει τρελαμένος με το όπλο στο εργοστάσιο απ’ όπου τον έδιωξαν, διεκδικώντας ακριβώς το δικαίωμά του να διαιωνίσει τη ζωή, να θρέψει τα δύο παιδιά του. Στην Κορινθία ένας άστεγος πεθαίνει από το κρύο. Και στο Περιστέρι ένας άντρας πέφτει νεκρός με μία σφαίρα στο κεφάλι. Για εκατό ευρώ. Τόσο κοστίζει η ζωή στον καιρό της ακραίας εξαθλίωσης, του έσχατου εξευτελισμού. Εκατό ευρώ. Τα παιδιά του δολοφονημένου περιπτερά κλαίνε. Κλαίει και το κορίτσι στο Μοντρέ, καθώς ακούει τον Λούτσιο Ντάλα και δυο γαλάζιοι ωκεανοί τρέχουν στα μάγουλά της. Η Σερενέλα δεν θα ακούσει ποτέ ξανά τον λατρεμένο της τραγουδοποιό στο Λουγκάνο. Απώλειες εδώ κι εκεί. Ποιος μπορεί να στιμάρει ποια απώλεια είναι πιο οδυνηρή; Στην Ελλάδα βιώνουμε την οδύνη μιας ζωής που εμποδίζεται να προχωρήσει. Γι’ αυτό και η ανακλητική λειτουργία της μουσικής μας δίνει πίσω αυτό που χάσαμε, μας γλυκαίνει την ψυχή και μας βοηθά να ξαναγαπήσουμε, αρνούμενοι την ξενότητα και το σπάσιμο της μοναξιάς μέσα από το μίσος. Γι’ αυτό οι συλλογικότητες, ανέκαθεν, δένονταν με τραγούδια και χορούς. Γιατί ο άνθρωπος εκτός από τις ανάγκες της βιοτής έχει και τις ανάγκες της ψυχής, που πρέπει να εκπληρώσει. Χωρίς τις δεύτερες γινόμαστε στέρφοι, μαραγκιασμένοι, στυφοί, μισεροί, εντέλει απάνθρωποι. Εκεί μας οδήγησε η περίφημη χυδαία, αγοραία ατομικότητα, η οποία τόσο δοξάστηκε από το μιμητικό life style, που κόμισαν εξ Εσπερίας ως δήθεν νεωτερικότητα τα παιδιά της… μεταπολίτευσης τύπου Κωστόπουλου. Εσχάτως, μάλιστα, παρά την πλήρη αποτυχία του προτύπου, γίνεται μία προσπάθεια να αναστηθεί ο ατομικισμός στην ελληνική του εκδοχή(δηλαδή ο φιλοτομαρισμός) και να αντιπαρατεθεί στην ανάσταση των συλλογικοτήτων, που εκδηλώνονται μέσα από τις ποικίλες μορφές αλληλεγγύης εντός της ελληνικής κοινωνίας. Είναι βέβαιο ότι κάποιοι φοβούνται την ανασύνθεση της κοινωνίας και επιδιώκουν την πολιτική πολυδιάσπασή της καθώς και τον κοινωνικό εμφύλιο. Όμως, τα όπλα τους, όπως και τα πυρομαχικά τους, έχουν απολέσει την αποτελεσματικότητά τους, καθώς αδυνατούν να δώσουν λύση, δηλαδή εργασία, ψωμί και ελπίδα.