Πολιτικό μπλέντερ

Η γενικευμένη επίθεση εναντίον των πολιτικών, ως εάν αυτοί να ευθύνονται αποκλειστικά για την κρίση, είναι λανθασμένη και αποπροσανατολιστική. Οι πολιτικοί, απλώς, υπηρετούν συγκεκριμένα συμφέροντα, πρόκειται δηλαδή για τους μπάτλερ και όχι για τους κυρίους. Συνεπώς, αν θέλει να δει κανείς τον αίτιο ας ακολουθήσει το δρόμο του χρήματος. Οι πολιτικοί μεμονωμένα αλλά και τα κόμματά τους αναγκάζονται λόγω της πανάκριβης εκλογικής διαδικασίας(τεράστιες δαπάνες για αγορά διαφημιστικού χρόνου, κυρίως τηλεοπτικού) να προσφύγουν και να εξαρτηθούν από τα μεγάλα οικονομικά και μιντιακά συμφέροντα. Κι αυτό εξαιτίας της τηλεοπτικοποίησης και της εμπορευματοποίησης της εκλογικής καμπάνιας. Μάλιστα, οι πολιτικοί αν επιθυμούν να συμμετέχουν στο πολιτικό παιγνίδι με όρους επιτυχίας πρέπει υποταχθούν στους κανόνες που επιβάλει το κατεστημένο, το οποίο σήμερα τους αμφισβητεί ως ανεπαρκή «παλαιά υλικά»! Με άλλα λόγια, οι πολιτικοί υποχρεώνονται να υποδυθούν ρόλους ώστε να ανταποκρίνονται στο έργο το οποίο ανεβάζει κάθε φορά η περίφημη διαπλοκή έτσι ώστε να υπηρετούνται καλύτερα τα συμφέροντά της. Έτσι, τώρα διαμορφώνουν το σενάριο ότι η Ελλάδα χρειάζεται μετά τις εκλογές μία κυβέρνηση τύπου Μόντι που θα απαρτίζεται «από τους καλύτερους… ανεξαρτήτως πολιτικής ταυτότητας»! Αλλά ποιος και με ποια κριτήρια θα κρίνει τους καλύτερους; Να είναι, λέει, τεχνοκράτες! Πίσω, όμως, από κάθε τεχνοκράτη κρύβεται ένας συντηρητικός πολιτικός, που υπηρετεί την καθεστηκυία τάξη, την τρεφόμενη από τα κοινοτικά κονδύλια, το λαθρεμπόριο καυσίμων και τη φοροδιαφυγή. Αυτή η τάξη επιδιώκει σήμερα τη συγκεντροποίηση του κεφαλαίου της με τη δημιουργία ολιγοπωλίων και μονοπωλίων σε συνεργασία με τους επενδυτές-αποικιοκράτες εξ εσπερίας. Οι πολιτικοί καλούνται να υπηρετήσουν αυτό το στόχο. Με αυτό το κριτήριο θα κριθούν. Και η δημοκρατία; Δεν υπάρχει πια. Εδώ και καιρό έχουμε μία ολιγαρχία η οποία χειραγωγεί την κοινή γνώμη, φενακίζοντας τις αισθήσεις και αχρηστεύοντας την κριτική πρόσληψη. Γι’ αυτό ο νέος αρχηγός δήλωσε τις προάλλες ότι η Ελλάδα πάσχει από «υπερβολική πολυφωνία»! Δηλαδή από υπερβολική δημοκρατία! Αλλά πως εξασφαλίζεται η χειραγώγηση των πολιτών; Μέσω της τηλεόρασης, η οποία μεταβάλλει ριζικά τον τρόπο και το περιεχόμενο του δημόσιου διαλόγου· αποερημώνει το δημόσιο χώρο και δημιουργεί την ψευδαίσθηση της παρουσίας του πολίτη στα κέντρα εξουσίας. Αυτή η πολιτική απραξία καλύπτεται πίσω από μια φαντασμαγορία πολιτικών ψευδό-γεγονότων και δήθεν αντιπαραθέσεων, όπου η εντύπωση εκτοπίζει το επιχείρημα και τον κριτικό λόγο. Η ίδια η πολιτική γίνεται παράσταση και «ακολουθία προσποιήσεων» όπου με την κατάλληλη σκηνοθεσία δημιουργούνται οι εντυπώσεις νοήματος εκεί όπου δεν υπάρχουν παρά μόνο ιριδίζουσες σαπουνόφουσκες. Οι τεχνικές αυτές, όμως, σε καιρούς κρίσης δεν ευδοκιμούν, καθώς η ανεργία, η φτώχεια και η εξαθλίωση δεν αφήνουν περιθώρια για δεύτερες σκέψεις ή για να περάσουν διάφορα παραπλανητικά διλήμματα. Εν προκειμένω, μόνο ο φόβος και ο τρόμος μπορούν να ακυρώσουν την αντίδραση των «κάτω». Κι αυτό για λίγο. Γιατί ο απελπισμένος από ένα σημείο και μετά δεν φοβάται πια. Έτσι, ρίχνει στο… μπλέντερ της επιβίωσης την ίδια του τη ζωή, το ίδιο του το σώμα. Και ο κοινωνικός εμφύλιος(εγκληματικότητα) θα είναι άγριος αν η απελπισία δεν εκφραστεί πολιτικά. Γι’ αυτό οι προσεχείς εκλογές δεν θα κρίνουν μόνο τη νέα κυβέρνηση αλλά και την ειρήνη στην ίδια την κοινωνία καθώς και τη δημοκρατία.