Απολιτική λύτρωση

Τι σημαίνει μία εθνική γιορτή και τι συμβολίζει το τελετουργικό της, στο οποίο εντάσσεται και η παρέλαση φορέων της συλλογικής μνήμης αλλά και της συνέχειάς της(μαθητές); Οι εθνικές γιορτές συνιστούν σύμβολα, που συνδέουν τα μέλη ενός λαού, αναπαράγοντας το αίσθημα του ανήκειν. Η συμμετοχή, δηλαδή, σ’ αυτές ανατροφοδοτεί την πίστη των ατόμων ότι ανήκουν σε ένα ιδιαίτερο, αλληλέγγυο σύνολο με υποκειμενική και συλλογική ταυτότητα. Στο όλο τελετουργικό λαμβάνουν μέρος όχι μόνο οι παρελαύνοντες αλλά και οι θεατές καθώς και οι εκπρόσωποι του έθνους(επίσημοι). Εσχάτως, οι τελευταίοι αμφισβητούνται για το αν νομιμοποιούνται να παίξουν αυτόν τον ιδιαίτερο ρόλο τους. Και γι’ αυτό αποδοκιμάζονται τόσο από τους θεατές όσο και από τους παρελαύνοντες μαθητές. Τι αποδοκιμάζουν, όμως, οι τελευταίες δύο κατηγορίες; Ό,τι νομίζουν ό,τι συμβολίζει την αιτία της σύγχρονης εθνικής μας καταστροφής, το οποίο κατά τη γνώμη τους είναι το πολιτικό προσωπικό(επίσημοι). Δείχνουν, με άλλα λόγια, την απαρέσκειά τους σε ό,τι επιμένει να εκπροσωπεί τη σημερινή συρρικνωμένη και απαξιωμένη εικόνα της Ελλάδας και των Ελλήνων. Γιατί είναι όντως αντιφατικό να επιστρέφεις συμβολικά στο παρελθόν μέσω της γιορτής, μνημειώνοντας και νοσταλγώντας τις μεγαλειώδεις στιγμές της εξανάστασης του έθνους, μπροστά σ’ αυτούς που θεωρούνται υπαίτιοι του σημερινού δράματος. Κι αυτή είναι η δεύτερη μεγάλη ήττα μας. Η πρώτη ήταν το 1922. Εκείνη ήταν μία μεγάλη ήττα της μνήμης, που επιχειρήθηκε να ιαθεί με αίμα και μύθους. Στο συλλογικό φαντασιακό η ύβρις, το ανόσιο ήταν ότι οι Έλληνες ονειρευτήκαμε τα όριά μας σύμφωνα με την πολιτισμική και ιστορική μας συνέχεια. Σήμερα, πάλι μας λένε πως ξεπεράσαμε τα όριά μας, ζώντας πάνω από τις δυνατότητές μας! Και μας τσακίζουν. Παραδόξως, οι σημερινές αντιδράσεις των Ελλήνων παραπέμπουν στην εθνική καταστροφή του ’22. Οι Έλληνες, τότε, ενδοβάλαμε την ενοχή για την ήττα και τελικά, για να την ξεπεράσουμε, τη συρρικνώσαμε σε «έξι» αποδιοπομπαίους τράγους, το αίμα των οποίων επανέφερε τη συνοχή στο ηττημένο και διαλυμένο έθνος(κατά το ανάλογο των Αζτέκων). Η συνοχή αφορούσε κυρίως τους ελλαδίτες και τους μικρασιάτες, των οποίων ο ξεριζωμός, για να αντιμετωπιστεί και να μην οδηγήσει σε μία ψυχολογική ακαμψία, μεταμφιέστηκε στο «λυγρό νόστο» των νικητών του τρωικού πολέμου. Το ξερίζωμα, δηλαδή, μεταμφιέστηκε σε οδυνηρό επαναριζωμό στην πατρίδα. Οι ηττημένοι, με άλλα λόγια, ντύθηκαν με τα ρούχα του μύθου του Οδυσσέα για να γυρίσουν με αξιοπρέπεια στην Ιθάκη-Ελλάδα. Το ίδιο συμβαίνει κατ’ αναλογίαν και σήμερα. Οι πολιτικοί παίζουν το ρόλο των αποδιοπομπαίων τράγων. Όχι πως δεν υπάρχουν ευθύνες των πολιτικών. Αλλά η γενικευμένη αποδοκιμασία φανερώνει την ανάγκη να υπάρξει η λυτρωτική ανάταξη της ψυχής του έθνους μέσω της συμβολικής τιμωρίας κάποιων πολιτικών. Ως εάν να φταίνε μόνο οι πολιτικοί. Αλλά φαίνεται ότι η ελληνική κοινωνία εξακολουθεί να κινείται σε πεδία ανορθολογικά και γι’ αυτό τυφλής, γενικευμένης και σε κάθε περίπτωση απολιτικής αγανάκτησης. Γι’ αυτό επιβάλλεται αυτή τη φορά να επικρατήσει ο ορθολογισμός αντί των μύθων και του «αίματος».