Οι βοναπαρτίσκοι και το καταραμένο απόθεμα

Αυτός που μιλάει για το φασισμό του ανάπηρου συντρόφου του, επειδή τον αποδοκίμασε με τη «γλώσσα» του γιαουρτιού του, είναι ο αυριανός πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ. Είναι αυτός που χαρακτηρίζει υπευθυνότητα την αντιδημοκρατική «καταστατική νομιμότητα» εκλογής του… ενός. Είναι ο ίδιος, που μας μίλησε για την «αφόρητη πολυφωνία» των μέσων ενημέρωσης, αυτός ο οποίος θεωρεί ότι σε συμβολικό επίπεδο ο ελληνικός λαός θα εμπνευσθεί από τον «έναν», τον εκλεκτό, τον… παράκλητο, τον… μεσσία. Αυτό νομίζει ότι προσμένουν εκείνοι από τους οποίους ζήτησε «συγγνώμη»! Όμως, αυτός που μετέρχεται τη βία του λόγου του, περιφρονώντας επί της ουσίας τους ανθρώπους, οι οποίοι υφίστανται τα πάνδεινα, την ίδια στιγμή παραπονιέται στο όνομα της κατάλυσης της δημοκρατίας ότι οι διαμαρτυρόμενοι άνεργοι, που χρησιμοποιούν τη λιπαρή βία των γιαουρτιών, είναι φασίστες. «Φασίστας», συνεπώς, σύμφωνα με το νέο πρόεδρο είναι κι εκείνος ο τραγικός κρητικός, ο 44χρονος άνεργος, που κρεμάστηκε γιατί ντρεπόταν να τον ζει ο ηλικιωμένος πατέρας του. Ε, όχι, λοιπόν, δεν θα κλάψουμε μαζί κύριε Βενιζέλε, γιατί τα δάκρυά σου είναι υποκριτικά, γιατί ο ακραίος λαϊκισμός σου υπό ορισμένες συνθήκες καταλήγει να ταυτίζεται με την απόλυτη συμβολική βία του φασισμού. Και είναι φασισμός όταν τα σπασμένα της κρίσης τα πληρώνουν μόνο οι ίδιοι πάντα, ως μη όφειλαν, οι εργαζόμενοι και οι συνταξιούχοι. Φασισμός είναι ένας στους δύο νέους να είναι άνεργος κι όταν εργάζεται να αμοίβεται με 400 ευρώ. Είναι φασισμός να θεωρείς ποινικό αδίκημα την αδυναμία πληρωμής οφειλών στο Δημόσιο, όταν το ίδιο το Δημόσιο είναι ο μεγαλύτερος μπαταχτσής. Φασισμός είναι, εν γένει, η διαίρεση του κόσμου στους «πάνω» και στους «κάτω», στον κόσμο του χρήματος και της χλιδής, και στον κόσμο της απελπισίας. Αλλά που απευθυνόταν το χθεσινό τελετουργικό του νέου αρχηγού; Όχι, ασφαλώς, στην κριτική σκέψη αλλά στο θυμικό, στο συναίσθημα. Απευθυνόταν στον κομματικό στρατό(στην «πανστρατιά») για την «άσκηση ετοιμότητας» της Κυριακής. Οι όροι, που χρησιμοποίησε ο στρατηγός-βοναπάρτης, δεν είναι λογικοί, είναι συναισθηματικοί και στρατιωτικοί, είναι όροι «πολέμου». Μόνο που τα κόμματα, ειδικά το ΠΑΣΟΚ, ως κομματικοί στρατοί παραπέμπουν, πλέον, σε διαλυμένα τάγματα, τύπου «Μπρανκαλεόνε»! Κι το ερώτημα που προκύπτει, είναι: Μα δεν βλέπουν, δεν βλέπει ο νέος πρόεδρος; Βλέπει, αλλά δεν μπορεί να κάνει αλλιώς. Εξάλλου, όλοι τους, αυτό ξέρουν, αυτό κάνουν. Και αφήνονται στην κεκτημένη πορεία των πραγμάτων. Γιατί αυτό που τους εμπνέει δεν είναι η σωτηρία της Ελλάδας και των Ελλήνων, αλλά η δική τους αναρρίχηση στην πρωθυπουργική εξουσία. Υπό την τρόικα ασφαλώς. Αυτό είναι το πάθος που τους κινεί. Και η Ιστορία σύμφωνα με τον Χέγκελ κινείται από τα πάθη των ανθρώπων. Μόνο που εκείνοι το αγνοούν. Ενίοτε δε, άλλα θέλουν κι άλλα προκύπτουν(εδώ υπεισέρχεται η πανουργία του Λόγου και της Ιστορίας). Έτσι, ο Γιώργος Παπανδρέου ακόμη και σήμερα πιστεύει ότι έσωσε την Ελλάδα. Το ίδιο πιστεύει ότι θα κάνει και ο Βενιζέλος. Αλλά μία ακόμα τέτοια «σωτηρία» και χαθήκαμε! Γι' αυτό η σωτηρία μπορεί να προκύψει μόνο όταν η Ιστορία θα γράφεται από τη συλλογικότητα που λέγεται απόκληροι, καταραμένο απόθεμα, homo sacer. Αρκεί αυτή τη συλλογικότητα να οργανωθεί πολιτικά. Αυτό συνέβη για πρώτη φορά χθες, όταν δύο χιλιάδες άνεργοι διαδήλωσαν στο κέντρο της Αθήνας.