Υποκριτική αυτοκριτική

«Αισθάνομαι βαριά την ευθύνη για ό,τι έκανα και σε ό,τι δεν αντέδρασα» σημειώνει η πρώην υπουργός επί της Παιδείας και νυν Ανάπτυξης, Άννα Διαμαντοπούλου στην… πολιτική της πλατφόρμα. Για ό,τι δεν έκανε, για τις παραλείψεις της, για το πρωτοφανές γεγονός να μην έχουν φέτος οι μαθητές βιβλία δεν μετανιώνει η υπουργός; Αλλά κι αν είναι ειλικρινής η αυτοκριτική της, γιατί δεν αποσύρεται στην καλλιέργεια του κήπου της, αφήνοντας αυτούς που αντέδρασαν, αυτούς που προειδοποίησαν, που χαρακτηρίστηκαν «γραφικοί» γιατί τόλμησαν να στραφούν εναντίον του Μνημονίου να κάνουν τη δουλειά. Γιατί, άραγε, επιμένουν αυτοί που προκάλεσαν ή όξυναν την κρίση να καταστούν και οι θεράποντές της; Γιατί θα πρέπει να τους εμπιστευθούν και πάλι οι εκατοντάδες χιλιάδες «συμβολικοί νεκροί», όσοι δηλαδή ρίχτηκαν στον Καιάδα της ανεργίας και της φτώχειας; Τους είδαμε, τους νιώσαμε στο πετσί και στην ψυχή μας, ας αποχωρήσουν τώρα. Ή μήπως αδικούμε την κυρία Διαμαντοπούλου και όσους κάνουν αυτοκριτική; Κατηγορηματικά όχι. Οι κυρίες και οι κύριοι αυτοί θέλουν απλώς να ανανεώσουν την παραμονή τους στην πολιτική εξουσία. Αυτή είναι η μοναδική τους αγωνία, αυτή τους συνεπαίρνει, τους δονεί και τους ηδονίζει. Όσο για τους άλλους ανθρώπους, τους εργαζόμενους και τους συνταξιούχους, αυτοί είναι πλέμπα, όχλος. Δυστυχώς, ο λόγος των πολιτικών μας δεν αποπνέει ανιδιοτέλεια και μέριμνα, φροντίδα για τον κόσμο και τον άνθρωπο-πολίτη. Ο πολιτικός τους λόγος δεν αποκαλύπτει αλλά επικαλύπτει, σκεπάζει και δεν ξεσκεπάζει, έτσι ώστε να μην έχουμε το φαίνεσθαι αλλά μόνο το επιφαίνεσθαι και την υποκρισία. Ακόμη χειρότερα, επιχειρούν σήμερα, εκτός από την εκπτώχευση των «κάτω», τη βίαιη διακοπή κάθε προσπάθειά τους να αντιδράσουν, να αγωνιστούν για έναν καλύτερο κόσμο, για ένα καλύτερο αύριο. Αυτό το βάρβαρο σταμάτημα του αγώνα, δηλαδή του αγωνίζεσθαι δια του λόγου στο πλαίσιο της δημοκρατίας, σημαίνει εκτροπή του κόσμου και της όποιας δημοκρατίας, σημαίνει κτηνωδία και την κατάργηση της μέριμνας για τον άνθρωπο, σημαίνει την αντικατάσταση της γνώσης από την οργανωμένη χρησιμοθηρική εξυπνάδα και την αποκοπή της από την κριτική σκέψη. Ο άνθρωπος από ον, από υποκείμενο έγινε ένα δεδομένο, μία πληροφορία, ένα αντικείμενο. Όλα αυτά δείχνουν παρακμή. Αυτοί οι ηγέτες, όπως η υπουργός Παιδείας, που οδήγησαν στην παρακμή, δεν μπορεί να είναι το υλικό μέσω του οποίου θα αναταχθεί και θα αναστηθεί η ελληνική κοινωνία. Για να ξαναγίνει ο άνθρωπος ον, υποκείμενο και κριτικός πολίτης πρέπει να ξανασυνδεθεί με τη σκέψη. Γιατί αυτοί που έλεγαν πως αν διαχωρισθεί η γνώση από τη σκέψη, αν χαθεί η κριτική σκέψη ο άνθρωπος θα γίνει δούλος των δημιουργημάτων του, δυστυχώς επιβεβαιώνονται. Σε όλα αυτά οι «παλιοί» πολιτικοί δεν έχουν να προτείνουν τίποτα. Γι’ αυτό χρειάζεται νέο «αίμα», κυρίως νέα σκέψη και προτάσεις που θα συνεγείρουν αλλά συγχρόνως θα είναι και εφαρμόσιμες.