Ευθύνες

Οι μαρυρίες των επικεφαλείς του Οργανισμού Διαχείρισης Δημόσιου Χρέους(ΟΔΔΗΧ) της Ελλάδας από το 1999 έως σήμερα καταδεικνύουν ότι υπάρχουν συγκεκριμένες πολιτικές, τουλάχιστον, ευθύνες για το πώς η χώρα μας έφθασε στη χρεοκοπία και στα δύο Μνημόνια. Γιατί ακόμη κι ένας πρωτοετής φοιτητής οικονομικής σχολής γνωρίζει ότι δηλώσεις όπως αυτές του υπουργού Οικονομικών σύμφωνα με τις οποίες η ελληνική οικονομία παραπέμπει στον «Τιτανικό», και του πρωθυπουργού ότι θα καταφύγει στο ΔΝΤ, κάνουν πολύ μεγάλη ζημία στην εικόνα μιας χώρας και την οικονομία της. Ακόμη χειρότερα, όπως δήλωσαν στο γνωστό πρακτορείο Bloomberg οι δύο πρόεδροι του ΟΔΔΗΧ από το 1999 έως το 2010, η Ελλάδα χρησιμοποίησε την περίφημη αμερικανική τράπεζα Goldman Sachs προκειμένου να κρύψει το χρέος της ώστε να ανταποκρίνεται στα κριτήρια της ευρωζώνης. Η προσφυγή, όμως, στην παραπάνω τράπεζα κόστισε αμέσως 600 εκ. ευρώ καθώς αυτή άλλαξε την πολιτική της έναντι της ευρωζώνης. Αναφέρεται, επίσης, ότι οι «ελληνικές υπηρεσίες» είχαν παντελή άγνοια γι’ αυτά τα περίεργα και πολύπλοκα τοξικά παίγνια. Αλλά ποια είναι και πως λειτουργεί η μεγάλη αμερικανική τράπεζα; Ήδη, χθες, ένα υψηλό στέλεχος της τράπεζας, ο Γκρεγκ Σμιθ, που παραιτήθηκε, σε άρθρο του στους New York Times σημειώνει ότι η Goldman Sachs «πλουτίζει σε βάρος των πελατών της» και λειτουργεί με τον «πλέον τοξικό και καταστροφικό τρόπο από ποτέ». Για ηθική παρακμή επιμένει το πρώην στέλεχος, ενώ η τράπεζα, όπως είναι φυσικό, τον διαψεύδει. Αλλά ποιος ενέπλεξε την Ελλάδα σ’ αυτή την «τοξική» περιπέτεια; Η όλη ιστορία ξεκίνησε επί κυβερνήσεως Σημίτη. Η ίδια κυβέρνηση που προκάλεσε τον τριπλασιασμό και πλέον του κόστους των Ολυμπιακών Αγώνων εξαιτίας των αδικαιολόγητων καθυστερήσεων, εμπλέκεται και στις μεγάλες αγορές υποβρυχίων και άλλων οπλικών ή επικοινωνιακών συστημάτων όπως το C4I, καθώς και για δρόμους που «έπεσαν»(Νεμέα, Μεγαλόπολη-Καλαμάτα κ.ά.). Για όλα αυτά, δεν θα δώσει κανείς λογαριασμό; Όσο αυτό δεν θα γίνεται, οι Έλληνες θα στρέφονται εναντίων των πολιτικών, θεωρώντας τους υπεύθυνους για την κατάστασή τους. Ακόμα χειρότερα, θα εξαγριώνονται όταν μαθαίνουν ότι παρά τη γενικευμένη δυστυχία αυτοί και οι… σύμβουλοί τους καλοπερνούν. Γιατί όπως έγραφε ο Όργουελ για τους Βρετανούς πολιτικούς, «όταν πεινάγαμε και πείναγαν κι αυτοί το αντέχαμε· όταν εκείνοι καλοπερνούσαν κι εμείς πεινάγαμε, τότε η πείνα μας ήταν ανυπόφορη»! Σ’ αυτή την απλή περιγραφή υπάρχει ολόκληρη η ουσία της σημερινής κρίσης της πολιτικής και της γενικευμένης δυσαρέσκειας των πολιτών.