Οι κάλπες της οργής

Όταν λέγαμε ότι «η λύση για την έξοδο από την κρίση είναι η ανάπτυξη», εκείνοι έθεταν το δίλημμα «λιτότητα ή χρεοκοπία». Όταν παρά την άγρια λιτότητα δεν αποφεύχθηκε η χρεοκοπία, η οποία οδήγησε στη δεύτερη δανειακή σύμβαση, υποστηρίζουν ότι «η λιτότητα είναι αναγκαία για την Ανάπτυξη». Πρόκειται για τους ίδιους που μιλούν για επίθεση κατά της δημοκρατίας όταν πέφτει ένα γιαούρτι σε κάποιον πολιτικό, ενώ όταν πέφτουν τόνοι χημικών σε εκατοντάδες χιλιάδες πολίτες που διαμαρτύρονται, είναι απλώς Τετάρτη! Είναι αυτοί που με περίσσιο κυνισμό, όταν αναφέρονται στην ανάπτυξη, εννοούν εκείνη που χτίζεται πάνω στα πτώματα των εργαζομένων και των συνταξιούχων, πάνω στη δυστυχία της πλειονότητας των ανθρώπων. Είναι όσοι θεωρούν φυσικό να χρηματοδοτούνται οι τράπεζες από την Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα με 1 τρις ευρώ και επιτόκιο 1% , ενώ δανείζουν με 19%(κι αυτό να μη θεωρείται τοκογλυφία)! Είναι, εντέλει, εκείνοι που θεωρούν ότι οι άνθρωποι, για την ακρίβεια οι «κάτω», δεν είναι παρά «διαχειρίσιμοι πόροι», όπως κάθε άλλος φυσικός πόρος, ήτοι res, όπως οι δούλοι της αρχαίας Ρώμης. Όλα αυτά καταδεικνύουν πως το πρόβλημα της σημερινής οικονομικής κρίσης είναι πολιτικό, είναι, δηλαδή, θέμα συσχετισμού δυνάμεων. Θυμηθείτε, ότι ο Μπάρακ Ομπάμα δεν μπόρεσε να φορολογήσει τους πλούσιους, όταν ακόμα κι ένας από αυτούς, ο Μπάφετ, δήλωνε πως είναι ανεπίτρεπτο η υπηρέτριά του να πληρώνει περισσότερους φόρους από αυτόν! Άρα, η έξοδος από τη κρίση δεν έχει σχέση μόνο με την οικονομία αλλά και με το ποια οικονομία για ποια κοινωνία θέλουμε. Η κοινωνία των μεσαίων τάξεων δεν υπάρχει πλέον. Κι όμως η κοινωνία αυτή που άνθισε στις ΗΠΑ και στην Ευρώπη του κοινωνικού κράτους, δεν ήταν κάποια σοσιαλιστική κοινωνία, αλλά η καπιταλιστική κοινωνία της δεκαετίας του 1960. Πως αυτό άλλαξε; Χρειάστηκε η κατάρρευση κάθε ορίου κεφαλαιακής συσσώρευσης μέσω των πολιτικών της Θάτσερ και του Ρήγκαν το 1980 αλλά και η νομιμοποίησή τους μέσω των νεοφιλελεύθερων θεωριών. Η ηθική παράδοση της οικονομικής σκέψης, που ξεκινάει από τον Αριστοτέλη («Ηθικά Νικομάχεια») και συσχέτιζε το αντικείμενο των οικονομικών (τον πλούτο) με τους ανθρώπινους σκοπούς απωθήθηκε υπέρ μιας μηχανικής παράδοσης, όπου οι εργαζόμενοι έγιναν οι αναλώσιμοι της ιστορίας. Χρειάστηκε, επίσης, το κέρδος χρήματος από το χρήμα μέσω των χρηματιστηρίων και των τοξικών ομολόγων. Αυτή ήταν μια πραγματική «επανάσταση» καθώς η συσσώρευση κερδών απεξαρτήθηκε από την κατανάλωση και την παραγωγή. Έτσι, το χρηματοπιστωτικό σύστημα τσάκισε την πραγματική οικονομία, ενώ η ψήφος των εργαζόμενων-πολιτών πλέον «αγοράζεται», οδηγώντας σ’ ένα είδος πραγματικής ολιγαρχίας των πλουσίων. Ακόμη, χειρότερα, η Ελλάδα έγινε προτεκτοράτο του Βερολίνου. Τούτων δοθέντων, τι θα κριθεί στις προσεχείς εκλογές; Ο ελληνικός λαός επιθυμεί την αποφυγή της χρεοκοπίας αλλά και να πάρει μία ανάσα. Η αποφυγή της χρεοκοπίας είναι συνυφασμένη με την Ανάπτυξη και τη δημιουργία θέσεων εργασίας. Αντίθετα, για τον ΟΟΣΑ, για την τρόικα και για τα εγχώρια τσιράκια τους η λιτότητα είναι αναγκαία για την ανάπτυξη, που θα χρηματοδοτηθεί με το αίμα των εργαζομένων και υπέρ των λίγων. Αυτά τα δύο μοντέλα οικονομίας και κοινωνίας θα συγκρουσθούν. Κάποιοι ενδεχομένως να ζητήσουν την ψήφο μας φορώντας τη μάσκα του πρώτου μοντέλου. Στην Ελλάδα, όμως, τα περιθώρια του πολιτικού ψεύδους είναι πλέον ασφυκτικά περιορισμένα. Ήδη ένας ολόκληρος λαός βρίσκεται επί ένα δίχρονο σ’ έναν πειραματικό σωλήνα όπου γίνονται συνεχώς ηλεκτρικές εκκενώσεις τρόμου, όπου 30% των εργαζομένων έχουν ριχτεί στον Καιάδα της ανεργίας, ενώ οι υπόλοιποι καλούνται να επιζήσουν ανάμεσα σε απίστευτα χαράτσια και άνευ προηγουμένου μειώσεις μισθών και συντάξεων. Γι’ αυτό τα πολιτικά παιγνίδια με την κοινωνία-ηφαίστειο είναι επικίνδυνα. Αυτές οι κάλπες θα είναι της οργής...