Μας μπαζώνουν το μυαλό

Πως πρέπει να αντιδράσει ένας άνεργος μπροστά στο συμβολικό του θάνατο; Τι πρέπει να κάνει ένας συνταξιούχος που δούλευε μια ζωή, εισέφερε μια ζωή και τώρα του λένε ότι πρέπει να περικοπεί η σύνταξή του γιατί «τρώει» από τα παιδιά του;! Απολύτως τίποτα. Η παραμικρή αντίδραση, ο πιο μικρός σπασμός που προκαλεί το ένστικτο της αυτοσυντήρησης, θεωρείται… αυτοδικία. Αυτό λένε με περίεργη «ομοβροντία» οι «καθιστοί γραφιάδες» της εξουσίας. Αυτοί που μας μπαζώνουν καθημερινά το μυαλό. Όσοι δόξαζαν τις «μαύρες γάτες» της αποτελεσματικότητας και την εκσυγχρονιστική, έξυπνη και νεοφιλελεύθερη απόρρυθμιση. Πρόκειται για τους κυνικούς οπαδούς του κανιβαλικού καπιταλισμού, αυτούς που θεωρούσαν και θεωρούν τους εργαζόμενους ως λίπος που πρέπει να αποβληθεί. Είναι οι υποστηρικτές της χομπσιανής κοινωνίας που πριν υποστήριζαν ότι ο βίος είναι βία, και τώρα οιμώζουν για την αντίδραση των πολιτών -των πρώην μη έξυπνων(ήτοι των κορόιδων)-, για την αντιβία τους, για την προσβολή των ιερών και όσιων της νομιμότητας. Με το νόμο, όμως, κάποιοι έκλεβαν χρήματα και τα έστελναν σε εξωχώριες εταιρίες. Με το νόμο περί ευθύνης υπουργών παραγράφονται τα πολιτικά εγκλήματα. Με νόμους αφαιρούνται τα δικαιώματα των εργαζομένων που κατακτήθηκαν με αγώνες και αίμα. Με το νόμο απολύονται -δολοφονούνται συμβολικά-, εκατοντάδες χιλιάδες άνθρωποι. Αλλά οι κύριοι που μιλούν για αυτοδικία κατοικούν σε προάστια όπου δεν υπάρχουν οικογένειες, οι οποίες όταν βασιλεύει ο ήλιος αρχίζουν να αναζητούν φαγητό στους κάδους σκουπιδιών. Δεν γνωρίζουν τι σημαίνει απελπισία του πατέρα που δεν έχει να πάει γάλα στο παιδί του. Γι’ αυτό όταν διαπιστώνουν την αντίδραση μένουν ενεοί και πανικόβλητοι. Τότε παραληρούν και μιλούν για αυτοδικία και κατευθυνόμενες ενέργειες. Η αντιβία, όμως, προκαλείται από την ίδια παράλογη, νόμιμη βία, τη δική τους βία. Το passage a l’ acte είναι το αποτέλεσμα της υπερχειλίζουσας οδύνης και της παρελκόμενης οργής, που είναι απαραίτητα ώστε να μην οδηγήσουν σε μια αβάσταχτη ηθική ακαμψία του ατόμου και της κοινωνίας. Η αποχή από τις εκλογές αυτό δηλοί. Υπ’ αυτήν την οπτική μία ορισμένη βία είναι σωτήρια για την ίδια την κοινωνία. Αλλά αυτό δεν ενδιαφέρει τους διαμορφωτές της κοινής γνώμης ούτε τα αφεντικά τους, των οποίων τα συμφέροντα είναι συγκεκριμένα τόσο στα διόδια όσο και στα ΧΥΤΑ. Είναι οι ίδιοι που δεν πλήρωσαν ποτέ τους δρόμους που κατέρρευσαν(τελευταία περίπτωση η Τσακώνα), κοστίζοντας τεράστια ποσά στον ελληνικό λαό και καλυπτόμενοι πάντα από τους νόμους. Μόνο την αυτοδικία επικαλούνται αλλά ξεχνούν λέξεις όπως ήθος και ηθική, ανθρωπιά και δικαιοσύνη, αξιοπρέπεια, τιμή, ταπεινοφροσύνη, έλεος και οίκτος, που θα βοηθούσαν σε μια άλλη ερμηνεία της κοινωνίας μας και της κρίσης της καθώς και της συμφιλίωσής της. Αλλά ότι δεν μπορούν να καταλάβουν ούτε να αισθανθούν, θα το αντιληφθούν μόνο με τη βία, όπως αυτή που ασκούν εναντίον της μεγάλης πλειοψηφίας του ελληνικού λαού.