Ολιγάρχες

Σεβασμός, δικαιοσύνη, νόμος, ανομία, παρανομία, λέξεις και έννοιες εκτοξεύονται και συγκρούονται πάνω από τα κεφάλια μας σαν αρνητικά και θετικά ιόντα. Οφείλουμε, λέει, σεβασμό στη Δικαιοσύνη. Αλλά κανείς δεν λέει για ποια δικαιοσύνη πρόκειται, κανείς δεν μιλάει φερ’ ειπείν για την κοινωνική δικαιοσύνη, αλλά ταυτίζουν την έννοια της δικαιοσύνης μόνο με τη θεσμισμένη εκδοχή της, δηλαδή με το νόμο. Όμως, ο νόμος συμπυκνώνει το συσχετισμό των πολιτικών και ταξικών κοινωνικών δυνάμεων μία δεδομένη στιγμή. Γιατί τάχα είναι δίκαιη και νόμιμη η αφαίρεση των κατακτημένων δικαιωμάτων των εργαζομένων, όπως επιδιώκουν τρόικα-κυβέρνηση; Γιατί επιστρέφουμε στο παρελθόν και στην εποχή όπου η εργασία ήταν δουλεία; Χάριν της ανταγωνιστικότητας, λένε. Ήτοι χάριν του κέρδους και της αδιάλειπτης συσσώρευσης κεφαλαίου. Μόνο που ο ανταγωνισμός έχει πάντα τους ίδιους χαμένους, τους εργαζομένους, οι οποίοι καθίστανται «άνθρωποι εξαρτήματα» (homo rouage), αποξενωμένοι από την ανθρώπινη υπόστασή τους και συρρικνωνόμενοι σε επί μέρους δεξιότητες και λειτουργίες, κομμάτια και σπαράγματα, σημεία μάζας, που είναι χειρότερα και από την καφκική συρρίκνωση σε μικρά, μόλις διακρινόμενα ζωύφια.
Η μανιακή επίθεση των συστημικών μίντια και των διαμορφωτών της κοινής γνώμης στην παραμικρή αντίδραση των πολιτών, όπως στο κίνημα «Δεν πληρώνω», φανερώνει ότι κάποιοι επιδιώκουν να αντικαταστήσουν την κοινωνία των πολιτών, με άβουλους, άσκεφτους και απολίτικους ιδιώτες, μετατρέποντας την πλέον απλή κοινωνική σύμπραξη σε περιπτωσιολογία. Γενικώς, επιδιώκουν οι θεσμοί να αφορούν τον άνθρωπο αποσπασματικά και να τον συναριθμούν με τέτοιο τρόπο έτσι ώστε καμιά ομάδα –ακόμη και παρέα- να μην μπορεί να αναπτύξει ευστάθεια, βάρος, το δικό της πνεύμα, έναν κύκλο ζωής. Ο μόνος λόγος συνάντησης θα καθίσταται πλέον το κίνητρο που παίρνει μέρος στο παιγνίδι, δηλαδή ο ωφελιμισμός. Έτσι, οι ανθρώπινες ιδιότητες που επιστρατεύονται θα είναι μονοδιάστατες. Ένας τέτοιος κατακερματισμός που σε προηγούμενες εποχές θα σήμαινε την πλήρη αποσύνθεση, σήμερα είναι δομικό στοιχείο του συστήματος. Η βασική εντολή της τρόικας είναι η εργασία ορισμένου χρόνου και ο ψυχή τε και σώματι προσαρμοσμένος εργαζόμενος. Ο τηλεκατευθυνόμενος αυτοματοποιημένος άνθρωπος. Ένα νευρόσπαστο κατά το ανάλογο των αρχαίων δούλων σε μία δημοκρατία των ολίγων.
Θα αντιδράσουν οι εργαζόμενοι; Το πετσόκομμά τους θα συνεχίζεται μέχρι να αντιδράσουν. Έως τότε οι μακιαβελίσκοι, υπηρέτες του συστήματος αλλά και οι ευήθεις ιδεολόγοι του θα προβάλλουν τη δική τους αλήθεια ως δήθεν αντικειμενική.
Τίποτα, όμως, δεν είναι απόλυτο, καμία πραγματικότητα και καμία αλήθεια δεν είναι αμιγώς αντικειμενική, καθώς κανείς δεν έχει τα ίδια συμφέροντα με τον άλλο. Βέβαια, ο Μακιαβέλι ήταν ειλικρινής. Δεν αναφερόταν, όπως οι σύγχρονοι φαρισαίοι, σε γενικά και κοινά συμφέροντα αλλά σ’ αυτό που «συμφέρει έναν πρίγκηπα». Υπ’ αυτή την οπτική, κάποιος μπορεί να μην υπακούει στο νόμο, όταν αυτός είναι κατάφωρα σε βάρος της κοινωνίας και υπέρ 16 κατασκευαστών και 29 τραπεζών. Αλλά το μεγάλο πρόβλημα είναι όταν ο αντίπαλος των εργαζομένων είναι αόρατος. Τότε το κράτος ενεργοποιεί τον κοινωνικό αυτοματισμό, στρέφοντας τους μεν εναντίον των δε. Αυτό επιχειρεί να κάνει σήμερα και με τους γιατρούς ο κύριος Α. Λοβέρδος.