Ποιοι φοβούνται την εξέγερση;

Κίνα, Ισραήλ, Ευρώπη, Αραβικές χώρες, παντού οι κατεστημένες δυνάμεις εκφράζουν παντοιοτρόπως τους φόβους τους για την ανατροπή του Χόσνι Μουμπάρακ. «Πρέπει να σώσουμε τον Μουμπάρακ» δηλώνει στους δυτικούς(ΗΠΑ και Ευρώπη) η ηγεσία του Ισραήλ, υποστηρίζοντας ότι η πτώση του αιγυπτίου προέδρου θα προκαλέσει με τη μορφή του ντόμινο και την ανατροπή του Μ. Αμπάς στην Παλαιστίνη καθώς και των βασιλιάδων στην Ιορδανία και τη Σαουδική Αραβία. Αυτή η εξέλιξη θα φέρει το Ισραήλ αντιμέτωπο με όλους τους Άραβες, όπως πριν τη συνθήκη του Καμπ Ντέηβιντ, την οποία υπέγραψαν το 1978 οι Α. Σαντάτ(δολοφονήθηκε το 1981 ως προδότης των Αράβων) και ο Μ. Μπέγκιν. Η Αίγυπτος ήταν η πρώτη αραβική χώρα που αναγνώρισε το Ισραήλ. Συνεπώς, τα διακυβεύματα της εξέγερσης του αιγυπτιακού λαού υπερβαίνουν την ίδια την Αίγυπτο και αφορούν όλη την περιοχή αλλά και πέραν αυτής. Στην Κίνα τα επίσημα μέσα ενημέρωσης αποδίδουν την εξέγερση σε οικονομικά αίτια, ήτοι στην ανεργία, τη διαφθορά και το νεποτισμό. Στο site, όμως, Wuyou Zhi Xiang(ουτοπία) γίνεται παραλληλισμός μεταξύ Αιγύπτου και Κίνας και καλούνται οι κινέζοι ηγέτες να παραδειγματιστούν από το τέλος του Αιγυπτίου προέδρου, του οποίου η συμμαχία με τις ΗΠΑ δεν ήταν αρκετή για να τον προστατεύσει από την «πολύχρωμη επανάσταση». «Η καμπάνα χτυπάει και για την Κίνα» σημειώνει ο κινέζος μπλόγκερ E. Xia. Τα καμπανάκια του κινδύνου για εξεγέρσεις στην Ευρώπη αλλά και σε ολόκληρο τον πλανήτη λόγω της ανεργίας και της φτώχειας χτυπούν και οι επικεφαλείς θεσμών του παγκόσμιου συστήματος, όπως ο πρόεδρος του ΔΝΤ Ντομινίκ Στρος-Καν. Αλλά πως αντιδρούν οι «φοβισμένοι»; Πολλοί θεωρούν ότι ο «εμφύλιος» που έχει ξεσπάσει αυτή την ώρα στην Αίγυπτο δεν είναι παρά η απάντηση των πλανητικών «μαύρων δυνάμεων»(AgoraVox) που επιχειρούν να σώσουν τον Μουμπάρακ και τη γεωπολιτική σταθερότητα στην περιοχή. Πρόκειται για έναν «αντεπαναστατικό μηχανισμό» που επιχειρεί να καταστείλει με αιματηρό τρόπο την εξέγερση. Ποια θα είναι η κατάληξη; Η επέμβαση του στρατού και ενδεχομένως ένα πραξικόπημα. Θα συστήσει, όμως, αυτό λύση; Κατηγορηματικά όχι. Όσο για τον Ελ Μπαραντέι, ούτε αυτός δεν μπορεί να αποτελέσει λύση, γιατί ούτε πολιτικό σχηματισμό διαθέτει αλλά και γιατί λείπει πάρα πολλά χρόνια, όντας «ξένο σώμα», καθώς γνωρίζει μόνο τη λογοτεχνική αραβική γλώσσα και όχι την αιγυπτιακή διάλεκτο. Τι θα προκύψει, άραγε, από το χάος της Αιγύπτου; Άγνωστο. Σε κάθε περίπτωση, όμως, αφήνει μία σημαντική πολιτική παρακαταθήκη όχι μόνο στους αραβικούς αλλά και στους λαούς όλου του κόσμου για το νόημα της ελευθερίας, της δημοκρατίας και μιας ζωής που αξίζει να τη ζει κανείς.