Η ενεργοποίηση από την κυβέρνηση του «κοινωνικού αυτοματισμού» εναντίον των γιατρών του ΙΚΑ και των δικηγόρων, σήμερα, των δασκάλων και των καθηγητών, αύριο, φαίνεται να έχει αποτύχει. Όμως, στην κοινή γνώμη είναι εμπεδωμένη πλέον η εντύπωση ότι για όλα «ευθύνονται οι δημόσιοι υπάλληλοι»! Το ακούς στο δρόμο, στο καφενείο, στη γειτονιά, παντού. Και δεν το λένε οι άνεργοι ούτε οι εργάτες μήτε οι συνταξιούχοι του ΟΓΑ, αλλά οι εργαζόμενοι ή οι συνταξιούχοι, οι οποίοι ανήκουν, ομοίως, στη μεσαία τάξη! Με άλλα λόγια, η κβαντική πολιτική του κυβερνώντος κόμματος, σοσιαλδημοκρατική στα λόγια και νεοφιλελεύθερη στην πράξη, καταφέρνει να δημιουργήσει την αυταπάτη σε ένα μέρος της μεσαίας τάξης ότι θα μείνει στο απυρόβλητο. Η ψευδής αυτή εντύπωση είναι η αφετηρία του επιχειρούμενου ενδοταξικού εμφυλίου, ήτοι του εμφυλίου μεταξύ των μεσαίων τάξεων.
Αλλά γιατί μιλάμε για μεσαίες και όχι για μεσαία τάξη; Γιατί υπάρχει η παλιά μεσαία τάξη που αποτελείται από τους μικρομεσαίους επιχειρηματίες, τους ελεύθερους επαγγελματίες και τους γραφειοκράτες συνεργάτες τους, που απασχολούνται στην παραγωγή και διανομή υλικών αγαθών και υπηρεσιών, αλλά υπάρχει και η νέα μεσαία τάξη που αποτελείται από τους παραγωγούς και παρόχους Γνώσης. Τα μέλη της νέας τάξης είναι όσοι εργάζονται στο εκπαιδευτικό σύστημα, στα δίκτυα συμβούλων και στους μηχανισμούς που σχεδιάζουν τις λεγόμενες μη υλικές ανάγκες της κοινωνίας. Είναι αλήθεια ότι στην Ελλάδα έχουμε την υπερδιόγκωση της παλαιάς μεσαίας τάξης λόγω του πελατειακού πολιτικού συστήματος και των κοινοτικών κονδυλίων. Αντιθέτως, η νέα μεσαία τάξη επιδιώκει προνόμια που να βασίζονται στα εκπαιδευτικά διαπιστευτήρια, αφού αυτό είναι το συγκριτικό της πλεονέκτημα, ενώ εκδηλώνει και μία έμμεση αντιπαλότητα για τον ανταγωνισμό με οικονομικούς όρους, όπου υστερεί. Την αντιπαλότητα αυτή εκμεταλλεύεται η κυβέρνηση και με τη χρήση του προπαγανδιστικού της μηχανισμού(μέσα ενημέρωσης και δημοσιογράφοι), επιχειρώντας να προκαλέσει την αλληλο-εξόντωσή τους. Η γενικευμένη επίθεση, όμως, στις δύο «μεσαίες τάξεις» κυρίως μέσω της περιστολής του διανεμητικού ρόλου του κράτους, τη μείωση των μισθών και των συντάξεων αλλά και τη μεγάλη φορολόγηση και των δύο συντελεί στην άρση της αντιπαλότητας και την συνένωσή τους. Έτσι, τόσο η ελληνική κυβέρνηση όσο και οι κυβερνήσεις των ευρωπαϊκών χωρών, με την ακραία πολιτική των ανισοτήτων που ακολουθούν, ενώνουν την παλιά και τη νέα μεσαία τάξη με απρόβλεπτες πολιτικές συνέπειες, καθώς δοκιμάζονται τα όρια της κοινωνικής συνοχής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου