Μετά την Τυνησία και την Αίγυπτο σειρά έχει η Συρία. Ήδη η αντιπολίτευση κάλεσε μέσω Facebook τους Σύριους να διαδηλώσουν εναντίον της «μονοκρατορίας». Η εξέγερση συνεχίζει να επεκτείνεται σαν την έρπουσα φωτιά από χώρα σε χώρα. Οι άνεργοι, οι πένητες και οι απελπισμένοι ξεσηκώνονται. Για κοινωνικές αναταραχές σε ολόκληρο τον κόσμο μιλάει ο Ντομινίκ Στρος-Καν του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Είχε προηγηθεί ο φιλόσοφος Αλαίν Μπαντιού, που μίλησε, για εξεγέρσεις κατά το ανάλογο εκείνων της δεκαετίας του 1960. Ακόμα πιο παλιά είχαν προβλέψει την εξέλιξη οι Μποντριγιάρ και Μπουρντιέ με αφορμή την εξανάσταση του ανθρώπου-εξάρτημα αλλά και την πλήρη επικράτηση του νεοφιλελευθερισμού, που απορύθμισε εκτός από τις αγορές, τις ζωές των ανθρώπων και τις κοινωνίες. Οι εργαζόμενοι πλέον πηγαίνουν από δουλειά σε δουλειά, αλλάζουν επαγγέλματα, προσαρμοζόμενοι στη ζήτηση της αγοράς(θυμίζουμε τη σχετική παρότρυνση του αυτοπροσδιοριζόμενου ως σοσιαλιστή Γιώργου Παπανδρέου!). Μετανάστες πηγαίνουν από τόπο σε τόπο (όπου υπάρχει δουλειά), το ίδιο και η πλανητική ελίτ του χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, όπου υπάρχουν μπίζνες. Η κοινωνία χωρίς θεσμικές οργανώσεις(ή με απαξιωμένες πολιτικές οργανώσεις), χωρίς αλληλεγγύη και εμπιστοσύνη, χωρίς καμία ενιαία αίσθηση του ανήκειν και συνεπώς ταυτότητας, διαλύεται σε ατομικά σπαράγματα. Μαζί με την οικονομική χρεοκοπία, διαλύθηκε και ο κοινωνικός ιστός, με τον εμφύλιο τον «κάτω» -μεταξύ γηγενών και μεταναστών- να δίνει τη χαριστική βολή. Σ’ αυτό το περιβάλλον, ποιες αξίες και πρακτικές μπορούν να λειτουργήσουν ως συνεκτικός ιστός; Υπάρχει κάποια λύση του μεταναστευτικού προβλήματος; Πως είναι δυνατόν κάποιος μετανάστης να εργάζεται στη μαύρη εργασία επί 18 χρόνια; Στην Ιταλία του Σ. Μπερλουσκόνι έχουν γίνει αλλεπάλληλες ρυθμίσεις του προβλήματος. Η τελευταία έγινε στις 31 Ιανουαρίου ενεστώτος έτους και αφορά στην απόδοση κάρτας παραμονής σε 100 χιλιάδες παράνομους μετανάστες εργαζόμενους. Η αίτηση υποβάλλεται από τον εργοδότη, ο οποίος έχει και την ευθύνη για τον εργαζόμενό του μετανάστη. Βεβαίως, πολλές φορές ο ξένος εργαζόμενος βρίσκεται στο έλεος του εργοδότη του, αλλά είναι μία απόπειρα λύσης και ο μετανάστης παύει να είναι αόρατος. Αξίζει να σημειωθεί ότι παιδιά, που έχουν γεννηθεί στην Ελλάδα και φοιτούν ακόμη και στο πανεπιστήμιο, δεν έχουν χαρτιά παραμονής. Γιατί, άραγε, η ελληνική κυβέρνηση και το ελληνικό πολιτικό σύστημα εν γένει δεν δύναται να βρει μία ανάλογη με της Ιταλίας λύση; Το πρόβλημα θα οξύνεται συνεχώς καθώς οι στρατιές των αόρατων μεταναστών θα πολλαπλασιάζονται από τις στρατιές των αόρατων ανθρώπων της ξεπεσμένης μεσαίας τάξης. Οι τελευταίοι θα είναι ακόμη πιο επικίνδυνοι από τους πρώτους λόγω του σοκ της ξαφνικής μετάβασης από την ορατότητα του «κάποιος είμαι» στο αόρατο «τίποτα», από τον ίλιγγο της καταναλωτικής επιθυμίας στον ευνουχισμό από κάθε επιθυμία, από κάθε όνειρο για το μέλλον. Και τότε η έκρηξη θα χρειάζεται μία σπίθα.
ΥΓ. Για την απόφαση του τμήματος του Συμβουλίου της Επικρατείας τι να πει κανείς. Έχουν μείνει ακόμη στο δίκαιο του αίματος και όχι του τόπου γέννησης(αλλά η παγκοσμιοποίηση είναι αλά καρτ)
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου