Μια χαραμάδα ελπίδα

Δεν ζει ο άνθρωπος χωρίς ελπίδα, «χωρίς μια χαραμάδα φως»(από το μυθιστόρημα του Β. Κούτα). Δεν μπορεί κάποιος να ζει χωρίς την ικανοποίηση των αναγκών της βιοτής, αλλά και την πλήρωση των αναγκών της ψυχής. Πρώτα είναι οι οικείες φωνές, οι πρώτες εικόνες, οι ήχοι της φύσης, η μιλιά των δικών μας που μας κατοικούν κι ύστερα κατοικούμε-ριζώνουμε εμείς στον κόσμο. Το ρίζωμα είναι η πιο σπουδαία και η πιο παραγνωρισμένη ανάγκη της ανθρώπινης ψυχής. Μία ανθρώπινη ύπαρξη έχει μία ρίζα από την πραγματική, ενεργητική και φυσική συμμετοχή της στην ύπαρξη μιας συλλογικότητας, μιας πόλης. Τώρα η πόλη είναι άπολις, χωρίς ειδικό βάρος, χωρίς τόπους συνάντησης κι επικοινωνίας. Μόνο ατομικά θραύσματα την κατοικούν των οποίων οι ρίζες είναι στον αέρα. Οι ανάγκες της ανθρώπινης ύπαρξης δεν ικανοποιούνται κι αυτό μυρίζει «θάνατο». Η πείνα, η προστασία από τη βία, η κατοικία, η ένδυση, η ζεστασιά, η υγιεινή και η φροντίδα σε περίπτωση ασθένειας, όλα είναι υπό αμφισβήτηση μαζί με το κράτος πρόνοιας. Ενώ οι ανάγκες της «ηθικής ζωής», που αφορούν την τροφή της ψυχής, όπως ο σεβασμός σε μία συλλογικότητα, όπως η πατρίδα, είναι κενό γράμμα καθώς το ζήτημα της εθνικής κυριαρχίας και αξιοπρέπεια αμφισβητείται καίρια από τους δανειστές.
Το παράδειγμα της πλήρους στέρησης των αναγκών αυτών είναι ο Άνεργος, ακόμα και αν βοηθούμενος έχει να φάει, να έχει στέγη και να ντυθεί. Κανείς δεν μπορεί να δημιουργεί τον τρόμο της ανεργίας σε κανέναν. Σε ό,τι αφορά στη συλλογικότητα, η διάλυσή της έχει μεγάλη σημασία, καθώς έχει τις ρίζες της στο παρελθόν και συνιστά το μοναδικό όργανο διατήρησης των πνευματικών θησαυρών που συγκέντρωσαν οι νεκροί μας, το μοναδικό όργανο της μεταβίβασης-παράδοσης μέσω του οποίου οι νεκροί μπορούν να μιλήσουν στους ζωντανούς. Είναι το μοναδικό εγκόσμιο πράγμα που αποτελεί έναν άμεσο σύνδεσμο με τον αιώνιο προορισμό του ανθρώπου. Αλλά και με τη συνέχεια της πατρίδας. Μερικές συλλογικότητες, όμως, αντί να προσφέρουν τροφή, κανιβαλίζουν τις ψυχές. Εδώ έχουμε μία «κοινωνική ασθένεια», και η πρώτη υποχρέωση είναι να επιχειρήσουμε τη θεραπεία της. Τέλος υπάρχουν νεκρές συλλογικότητες, που χωρίς να καταβροχθίζουν ψυχές, δεν προσφέρουν τίποτα. Αυτές οφείλουμε να τις αναζωογονήσουμε, ξαναζωντανεύοντας τις ρίζες τους(Σιμόν Βέηλ).
Τελικά, το ξερίζωμα είναι μακράν η πιο επικίνδυνη ασθένεια των ανθρώπινων κοινωνιών. Οι ξεριζωμένες ψυχές(μετανάστες εσωτερικοί και εξωτερικοί) περιπίπτουν σε μαρασμό που μοιάζει με θάνατο, άλλοτε μέσω του λήθαργου και άλλοτε μέσω της βίας, όπως συνέβη με τους σκλάβους της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας και ενδεχομένως, όπως κάποιοι επιθυμούν να συμβεί, με τους εργαζόμενους της σημερινής εποχής.
Ίσως σήμερα μία εξανάσταση που θα δώσει τροφή σ’ όλο τον κόσμο να είναι το μοναδικό που αξίζει. Και μιλούμε για την ανασύσταση των συλλογικοτήτων, το επαναρίζωμα στην παράδοση της ανθρωπιάς και της αλληλεγγύης.