Αιματηρή καταστολή;

Η Αίγυπτος των 80 εκ. κατοίκων, κυβερνώμενη από τον Μουμπάρακ, ήταν το προκεχωρημένο φυλάκιο της αμερικανικής διπλωματίας στον αραβικό κόσμο. Θυμίζουμε την ομιλία του Αμερικανού Προέδρου Μπάρακ Ομπάμα στο Κάιρο, η οποία χαρακτηρίστηκε από πολλούς ως ιστορική για τα ανοίγματά της προς τους Άραβες και δη τους Παλαιστίνιους. Δεν είναι τυχαίο ότι η Αίγυπτος είναι η πρώτη χώρα που υπέγραψε πριν τριάντα χρόνια σύμφωνο ειρήνης με το Ισραήλ. Επίσης, οι ΗΠΑ είναι αυτές που εξοπλίζουν τον αιγυπτιακό στρατό των 500 χιλιάδων ανδρών, βασικό πυλώνα του σημερινού καθεστώτος. Αξίζει να σημειωθεί ότι την ώρα που ξέσπαγαν στο Κάιρο οι ταραχές, ο αρχηγός του αιγυπτιακού στρατού βρισκόταν στο αμερικανικό Πεντάγωνο. Άλλο, επίσης, δείγμα της ισχύος του στρατού είναι ο διορισμός από τον Μουμπάρακ του επικεφαλής των μυστικών υπηρεσιών, Ομάρ Σουλεϊμάν, ως αντιπροέδρου της χώρας. Ο τελευταίος, επιφορτισμένος με τις διαπραγματεύσεις μεταξύ των αντίπαλων παλαιστινιακών φατριών και τις μυστικές επαφές με το Ισραήλ, θεωρείται ο άνθρωπος των δύσκολων αποστολών και ο καλύτερος διάδοχος του Χόσνι Μουμπάρακ σύμφωνα με την Ουάσινγκτον. Γενικά, οι ΗΠΑ επιδιώκουν μία εύτακτη μετάβαση σε μία νέα κυβέρνηση και ζητούν από τον Μουμπάρακ να τις βοηθήσει σ’ αυτό. Ήδη ο Αμερικανός Πρόεδρος τηλεφώνησε στους Ταγίπ Ερντογάν, Νετανιάχου, Κάμερον και Αμπντάλα, ζητώντας τους την εκτίμηση της κατάστασης και μιλώντας τους για τη «μετάβαση σε μία νέα κυβέρνηση που θα ανταποκρίνεται στους πόθους του αιγυπτιακού λαού». Όμως, η αμερικάνικη στρατηγική είναι αντιφατική και εντελώς αναξιόπιστη για τους Αιγυπτίους, καθώς μιλάει για δημοκρατία και συγχρόνως στηρίζει τον Μουμπάρακ. Ακόμα και οι προτάσεις των Αμερικανών για μεταρρυθμίσεις είναι παρωχημένες αφού δεν ανταποκρίνονται στα αιτήματα των διαδηλωτών, που δεν επιθυμούν απλώς την αλλαγή του οδηγού ή των επιβατών, αλλά ολόκληρου του "αυτοκινήτου", δηλαδή του καθεστώτος. Το μόνο σενάριο πλέον που έχει πιθανότητες επιτυχίας, είναι η επένδυση στον Ελ Μπαραντέι, ο οποίος έχει σχεδόν συμφωνήσει με τους «αδελφούς μουσουλμάνους» να τους εκπροσωπεί. Όμως, τόσο οι Αμερικανοί όσο και οι Ισραηλινοί δεν εμπιστεύονται απόλυτα μία τέτοια προοπτική, καθώς ο Ελ Μπαραντέι, αν και έχει δυτική κουλτούρα και είναι καλός συνομιλητής, μπορεί εύκολα να παραμεριστεί από τους φανατικούς ισλαμιστές, οι οποίοι θα θελήσουν να ανέλθουν οι ίδιοι, χωρίς διάμεσο, στην εξουσία. Όλα αυτά καθιστούν έκδηλο ότι η Αίγυπτος δεν είναι Τυνησία και ενδεχομένως η διέξοδος της κατάστασης να είναι, δυστυχώς, μία αιματηρή λύση, μια βαμμένη στο αίμα καταστολή της εξέγερσης.