Δημοκρατία και νόημα ζωής

Την ώρα που οι σοσιαλιστές όλου του κόσμου συζητούσαν στο πολυτελές ξενοδοχειακό συγκρότημα του Λαγονησίου για τη φτώχεια, τη μετανάστευση, το περιβάλλον και ο Γιώργος Παπανδρέου έλεγε ότι «η μάχη για τη δημοκρατία είναι καθημερινή», κάποιοι άλλοι στην Ευρώπη έθεταν το ερώτημα αν ζούμε την αρχή της παρακμής των ευρωπαϊκών αξιών του ουμανισμού, του «ελληνικού κόσμου» και της δυτικής πολιτικής δημοκρατία που είναι πλέον ασύμβατη με την οικονομική ανάπτυξη (Le Monde). Την ίδια στιγμή, ένας τριαντατριάχρονος αμερικανός βιοχημικός, ο Jonathan Dunham, εγκατέλειπε τη διαρκή αγωνία του για όλο και περισσότερα χρήματα, απελευθερώθηκε από τους συμβιβασμούς και τις πλαστές ανάγκες του για καινούργιο φορητό υπολογιστή, για νέο αυτοκίνητο, για κινητό τελευταίας γενιάς, ή για τον τελευταίο δίσκο της Μαντόνα, φόρτωσε σ’ ένα τετράχρονο γάιδαρο, που του χάρισαν οι φίλοι του, μερικά ρούχα, ελάχιστα τρόφιμα, τον Σαρτρ και τον Χέγκελ και άρχισε να ταξιδεύει στη Λατινική Αμερική. Το νέο νόημα της ζωής του Τζόναθαν έγινε το ταξίδι με την έννοια της γνωριμίας τόπων και κυρίως ανθρώπων. Ο στόχος του δεν είναι η «αποικιοποίηση» των φτωχών, εκείνων που του παρέχουν στέγη και το περίσσευμα από τη λειψή τροφή τους, με μάσκα τον δήθεν «ουμανισμό» και εκπολιτισμό, δεν είναι η επιβολή της προόδου και της δυτικής δημοκρατίας που «πίνει το νέκταρ από το κρανίο των δολοφονημένων» (Μαρξ), αλλά η επαφή, η ανταλλαγή συναισθημάτων, μικρών βιοτικών αναγκών και πολιτισμικών εμπειριών. Ο Τζόναθαν μένει αρκετούς μήνες στους διάφορους σταθμούς του, δουλεύει, γνωρίζει και γνωρίζεται, αγαπά και αγαπιέται. Κι όταν φεύγει αφήνει πίσω του απουσία. Και σκέφτομαι πως αυτοί που μιλούν για την παρακμή και έκλειψη του «ελληνικού κόσμου», δηλαδή της δυτικής πολιτικής δημοκρατίας, εννοούν το τέλος ενός ορισμένου «κόσμου», που αυτοί επέλεξαν για να νομιμοποιήσουν τους φόνους τους. Γιατί ελληνικός κόσμος είναι και ο Οδυσσέας, το ταξίδι ως νόημα της ζωής.