Το Γεφύρι της Άρτας

Θυμάμαι το βίραγκα, εκείνη τη φοβερή δίνη στη δεξιά όχθη του ποταμού, στη βάση του γεφυριού, αυτή που είχε τραβήξει στο βυθό της πολλά παιδιά της ηλικίας μου, καθώς η νεανική αποκοτιά του ζην επικινδύνως επιχειρούσε να νικήσει το στοιχειό με μια βουτιά και στοίχημα το «μπορώ να το κάνω», που θεμελίωνε το πρώτο εφηβικό εγώ και το φιλότιμο. Τώρα, που το νερό πιάστηκε με αλλεπάλληλες δέσεις στα πιο ψηλά για να γίνει ηλεκτρικό ρεύμα, κοιτάζω το στεγνό ποτάμι και διαπιστώνω πως ο φοβερός ρουφιάς δεν ήταν παρά μία μικρή ταπείνωση του εδάφους, μία λακκούβα! Ένας ελάχιστος λάκκος δημιουργημένος από την αλλαγή στο ρυθμό και την κατεύθυνση του χορού του νερού ήταν αρκετός για να αλλάξει το χαρακτήρα του υδάτινου στοιχειού και να τον καταστήσει φονικό. Τώρα τίποτα. Το ποτάμι δεν υπάρχει. Απόμειναν μόνο τα λιθάρια και το γεφύρι του θρύλου, που οι ελεγχόμενες, απότομες και ξεπλυμένες κατεβασιές του νερού του τρώνε τα σπλάχνα. Το Γεφύρι της Άρτας πέφτει, γιατί τα ενισχυμένα με συρματοκιβώτια κροκάλας θεμέλια έχουν καταστραφεί. Κάποιοι, όπως πάντα λίγοι, αγωνιούν και φωνάζουν να μη γίνει «κρίμα ο μόχθος του πρωτομάστορα, κρίμα η θυσία της γυναίκας του», να μη χαθεί η ψυχή και το σώμα του θρύλου, να μην αφήσουμε τις επερχόμενες γενιές χωρίς τα ζωντανά παραμύθια μας. Γιατί πως θα μεγαλώσουν τα νέα παιδιά χωρίς να έχουν μια ιστορία να πατήσουν; Πως θα κοιμούνται τα μωρά χωρίς τραγούδια; Πως θα δεθεί η ψυχή τους με τις λαλιές και τα μουσικά ηχοχρώματα του τόπου τους, έτσι που να μην είναι άρριζα, φτερά στους ανέμους; Ακούει, άραγε, κανείς από τους ιθύνοντες; Απευθύνομαι σ’ αυτούς που μιλούν για την παράδοση και την πολιτιστική κληρονομιά μόνο και μόνο όταν πρόκειται να φωτογραφηθούν καβάλα σε γαϊδούρια προς χάριν της επικοινωνιακής μόστρας.