Να ζεις και να μην υπάρχεις. Ζωές χωρίς νόημα και νήμα, χωρίς εαυτό, χωρίς μία προσδοκία, μια ελπίδα, μια μαγική αρχή της ζωής για να ταξιδέψουν στο σώμα του κόσμου. Συνταξιούχοι που περιμένουν τα 350 ευρώ. Οι νέοι που γυρεύουν μια δουλειά. Ζουν αλλά δεν υπάρχουν. Μετρούν λεπτό λεπτό την επιβίωση. Διαφανείς κι αόρατοι. Δεν φαίνονται, δεν υπάρχουν. Και από την άλλη, οι αδιαφανείς, τα υπερ-εγώ, οι κύριοι όλος ο κόσμος, οι κανίβαλοι του φωτός και του χρόνου, οι μανιακοί του χώρου και του χρήματος, οι ληστοβαρώνοι, οι πολιτικοί της «μαύρης πολιτικής», οι πωλητές της ελπίδας, συσκευασμένης σε λέξεις συμπάθειας, αλληλεγγύης και συλλογικότητας. Κάποτε οι αόρατοι είχαν μία ευκαιρία στην ορατότητα, ενώνοντας τη βία της συλλογικής τους «νύχτας» στα συνδικάτα, σε πολιτικά κόμματα. Τώρα ξεπουλημένοι και ξεμοναχιασμένοι στο ατομικό τους σκοτάδι, έχουν χάσει την προοπτική της ανόδου στο φως. Εξ ου και η απελπισία.
Όλοι κι όλα κινούνται πλέον στη νεκρή θάλασσα του γενικού σχετικισμού και μιας μισής και μισερής ατομικής ζωής. Οι αόρατοι αλληλοκαταβροχθίζονται. Αλλά και οι ορατοί αλληλοτρώγονται. Ο καπιταλισμός τρώει πρώτα τους «κάτω» κι ύστερα καταπίνει τα παιδιά του. Βιώνουμε τον πολιτισμό του θανάτου, τον πολιτισμό του φόνου, όχι από ανάγκη ή ηδονή αλλά από έξη!
Όλοι κι όλα κινούνται με τον τρόπο της συνήθειας και στο χώρο της μετωνυμίας. Η πολιτική δεν είναι πια πολιτική, η πράξη δεν είναι πράξη, η ζωή δεν είναι ύπαρξη. Η κοινωνία του θεάματος και της εικονικής πραγματικότητας δεν είναι παρά μια γενικευμένη παράσταση. Η γιορτή δεν είναι πια η κατασπατάληση του περίσσιου που κάποτε μέσου του «δώρου» και της διασκέδασης (σκεδάννυμι-σκορπίζω) έσωζε ανθρώπους και κοινωνίες από τη βία της συσσώρευσης. Αντίθετα, σήμερα, η γιορτή είναι μια ευκαιρία υπερσυσσώρευσης· είναι η θυσία της ανθρώπινης υπόστασης και της ελευθερίας στο όνομα των συμβολικών εκείνων σημείων αναγνώρισης, που χωρίς αυτά δεν είσαι ούτε φαίνεσαι. Εδώ έχουμε από τη μια τους νόμιμους τοκογλύφους δανεικών ζωών κι από την άλλη τα νευρόσπαστα της κατανάλωσης. Ώσπου έρχεται η στιγμή της έξωσης και μια καραμπίνα δίνει την απάντηση.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου