Ιρλανδία

Η ευρωσυνθήκη (συνθήκη της Λισσαβόνας) θα έχει την τύχη του Ευρωσυντάγματος μετά την επικράτηση του Όχι στο ιρλανδικό δημοψήφισμα; Όχι. Ήδη οι πολιτικές ηγεσίες της Ευρώπης και οι τεχνοκράτες των Βρυξελλών αντί να δουν το μήνυμα του δημοψηφίσματος, επιδίδονται σε ασκήσεις επί χάρτου για την τεχνική (νομική) λύση του προβλήματος που ανέκυψε. Ήδη υπάρχει ενδεχόμενο να επαναφέρουν τους Ιρλανδούς πολίτες στις κάλπες, ή ακόμη να τεθεί η Ιρλανδία εκτός των 26 που επικύρωσαν τη συμφωνία. Με άλλα λόγια, όπως παρέκαμψαν τη βούληση των λαών, επικυρώνοντας τη συνθήκη στα κοινοβούλια, έτσι και τώρα γράφουν στα παλαιότερα των υποδημάτων τους τη βούληση των Ιρλανδών. Πολλοί ισχυρίζονται ότι το Όχι ήταν συναισθηματικό ή απόρροια της προπαγάνδας των συντηρητικών βρετανικών εφημερίδων καθώς δεν μπορεί οι πολίτες να γνώριζαν τη συνθήκη. Ακόμη κι αν είναι έτσι, οι Ιρλανδοί και γενικά οι Ευρωπαίοι πολίτες, όλοι οι εργαζόμενοι είναι βέβαιο ότι αποδοκιμάζουν την εν γένει νεοφιλελεύθερη πολιτική της ΕΕ. Οι Ευρωπαίοι δεν εμπιστεύονται τους τεχνοκράτες των Βρυξελλών και τις πολιτικές ηγεσίες τους. Η Κομισιόν και γενικά οι ευρωπαϊκοί θεσμοί δεν λειτουργούν προς όφελος των πολλών αλλά των λίγων. Αυτό κατέστη πρόδηλο με την απόφαση για το 65ωρο σε μία συγκυρία, μάλιστα, που οι Ευρωπαίοι εργαζόμενοι πλήττονται από την ακρίβεια, τον πληθωρισμό, την τεράστια αύξηση των καυσίμων, την ανεργία. Τη στιγμή, δηλαδή, που όλοι βιώνουν μία κρίση ανάλογη με εκείνη του κραχ του 1929, η ΕΕ ρίχνει ακόμα πιο βαθιά στην απελπισία και τον εργασιακό μεσαίωνα τους εργαζόμενους.
Έτσι, δηλώσεις όπως αυτή του Γάλλου πρωθυπουργού που προτείνει να «να δείξουμε στους Ιρλανδούς και το σύνολο των Ευρωπαίων πολιτών ότι η Ευρώπη είναι φορέας συγκεκριμένων απαντήσεων και προστατεύει από τους κινδύνους της παγκοσμιοποίησης», μοιάζουν τουλάχιστον υποκριτικές. Ποια είναι η απάντηση της ΕΕ στην τρελή αύξηση των τιμών των καυσίμων, τον πληθωρισμό, την ακρίβεια και την ανεργία; Το 65ωρο; Βέβαια, τώρα, οι πολιτικοί εκφράζουν τη «λύπη» τους και κατηγορούν την Κομισιόν (δηλαδή τους τεχνοκράτες) για «αυτισμό» απέναντι στα προβλήματα που πλήττουν τους Ευρωπαίους πολίτες. Όμως, οι πολιτικές ηγεσίες των 27 είναι άμοιρες ευθυνών; Αυτή η μετάθεση της ευθύνης για τη νεοφιλελεύθερη πολιτική της Κομισιόν είναι τουλάχιστον γελοία και υποτιμά τη νοημοσύνη των εργαζόμενων. Γι’ αυτό όσο η στάση των πολιτικών ηγεσιών και των τεχνοκρατών των Βρυξελλών θα είναι ανάλογη, οι πολίτες θα λένε «Όχι». Όμως, οι εξελίξεις δεν είναι πάντα μονής κατεύθυνσης. Η οικονομική κρίση μπορεί να οδηγήσει σε μία κοινωνική κρίση και τη λαϊκή εξανάσταση αλλά και σε τραγωδίες ανάλογες με αυτές του 1914 και του 1933.