Μαθητές

Δακρυσμένες αγκαλιές, γονείς και παιδιά μπροστά από τους πίνακες, άλλοι χαρούμενοι, άλλοι με την παράταση της αγωνίας στο βλέμμα: θα πέσουν ή θα ανέβουν οι βάσεις; Το «σπίτι», η οικογένεια εξέθεσε στον πάγκο των πανελλήνιων εξετάσεων το «προϊόν» της και εισπράττει τα αποτελέσματα της αξιολόγησης. Ναι, μην απορείτε. Το παιδί, ο μαθητής για την δημόσια «εκπαιδευτική διαδικασία» δεν είναι παρά ένα «πράγμα» και όχι μία προσωπικότητα. Το σχολείο δεν εκπαιδεύει, δεν ακολουθεί μαθησιακές στρατηγικές και διδακτικές πρακτικές ανάλογα με τις ανάγκες των παιδιών, απλώς αξιολογεί την «αυτομόρφωση», την εξωσχολική εκπαιδευτική διαδικασία που επιλέγει η οικογένεια (φροντιστήρια, ιδιαίτερα κ.ά.). Ναι, το παιδί είναι… επένδυση, σχεδόν επιχείρηση, η οποία αξιολογείται και βαθμολογείται στο σχολείο! Οι δάσκαλοι δεν είναι παρά οι σχολικοί σύμβουλοι της οικογένειας. Γι’ αυτό οι γονείς μοιράζονται τόσο έντονα την επιτυχία ή την αποτυχία του παιδιού. Αλλά τι γίνεται μετά; Τι θα κάνει το παιδί μετά το πανεπιστήμιο; Πάλι η οικογένεια θα επιδοθεί στο «κυνήγι» της δουλειάς, υποκύπτοντας στους «μαύρους εκβιασμούς». Γιατί δεν νοθεύουν τη δημοκρατία μόνο τα «μαύρα ταμεία», την αλλοιώνει και ο εκβιασμός στους γονείς, στη μάνα, στον πατέρα, τη εξαερώνει η «ομηρία-ανεργία» των νέων με πτυχίο. Ο νέος αγώνας: Να «σωθεί» το παιδί. Να βρει μια δουλειά. Το σπούδασαν, το έστειλαν να κάνει διδακτορικό, να αποκτήσει περισσότερα εφόδια, να γίνει περισσότερο χρήσιμος, να έχει μια καλύτερη ζωή. Του δίδαξαν αξιοπρέπεια. Όμως οι πόρτες είναι κλειστές. Και να ο πατέρας με την περηφάνια του ριγμένη στο χώμα, έξω από το γραφείο του βουλευτή. Μερικές ψήφοι είναι το αντάλλαγμα για να σωθεί το παιδί. Η ψήφος υφαρπάζεται. Η ελεύθερη βούληση «σιδερώνεται» από τους τοκογλύφους της πολιτικής και της κομματοκρατίας. Το μισό χαρτονόμισμα τώρα και τ’ άλλο μισό μετά, όπως στα γουέστερν. Η ψήφος εξαργυρώνεται μέσα από τον μαύρο πολιτικό εκβιασμό: για μια δουλειά, ό,τι κάποτε ήταν δικαίωμα.