Ο Χότζας και η μοναξιά

Ο σεισμός συνέβη τη στιγμή που σκεφτόμουν «το σπίτι του Χότζα»! Ο Χότζας δεν πρόλαβε να ανακουφίσει τους συνωστισμένους ενοίκους και το σπίτι έπεσε! Αναφέρομαι στην πολιτική πρακτική σύμφωνα με την οποία φέρνουμε σε κατάσταση ακραίας δυσανεξίας τους πολίτες και ύστερα τους ανακουφίζουμε λιγάκι, τους δίνουμε μία ανάσα κι εκείνοι είναι ευχαριστημένοι. Οι δυτικοί που δεν έχουν ανάλογες αναφορές με χότζες, μιλούν για την «πολιτική του χειρότερου». Μόνο που όλα έχουν τα όριά τους. Ήδη οι ένοικοι του σπιτιού του Χότζα κινδυνεύουν να σκάσουν από έλλειψη αέρα και δυνατότητα ανακούφισης δεν υπάρχει. Η οικονομία (υπερκαπιταλισμός) εξακολουθεί να βρίσκεται σε κατάσταση αμόκ(το πετρέλαιο πλησιάζει τα 150δολάρια), ακριβώς όπως εκείνος ο 25χρονος Γιαπωνέζος στο Τόκιο, που βαρέθηκε τη ζωή του και τον κόσμο και άρχισε να σκοτώνει τον κόσμο. Η βία είναι πλέον εγγεγραμμένη παντού. Βία και μοναξιά παντού. Πριν μας σκοτώσει η πείνα είμαστε ήδη νεκροί. Ζούμε τον πολιτισμό του θανάτου. Γεμάτοι οι δρόμοι από άδειες ζωές, από άχυμες ψυχές που οδεύουν κούφες και κουφές στο σκουπιδαριό κατασκευασμένων επιθυμιών. Πουθενά δεν υπάρχει ο άλλος ως «φιλότητα» και η πόλη ως τόπος συνάντησης. Η συγκίνηση, το συναίσθημα, ό,τι προκαλεί το νιώσιμο έχει εγκιβωτισθεί σ’ ένα ψέμα που γίνεται η αλήθεια μας, σε μία ευτυχία που είναι η δυστυχία μας. Το πρόσωπό μας, καθώς το αρνούμαστε, έχει χαθεί πίσω από τα προσωπεία και τους ρόλους. Γι’ αυτό ο μέγας τρόμος είναι η αποκάλυψη του πραγματικού μας προσώπου. Αυτό συνέβη με τον τραγικό Σεργιανόπουλο. Ο «έρωτας» δεν ήταν παρά η αγορά του χρόνου του άλλου, μια απελπισμένη προσπάθεια κάλυψης της μοναξιάς με το κομμάτι. Θυμάμαι τη «μπανάνα» ένα μυθιστόρημα που έκανε πάταγο στην Ιαπωνία: «Το μοναδικό πράγμα που κατάλαβα από την αρχή, λέει η ηρωίδα, ήταν πως η αγάπη μας συντηρούνταν από μοναξιά. Ότι κανένας από τους δυο μας δεν μπορούσε να μας τραβήξει από το αμείλικτο μούδιασμα που νιώθαμε όταν ξαπλώναμε μαζί, τόσο σιωπηλοί, σ’ ένα σκοτάδι τόσο απομονωτικό που έμοιαζε να λάμπει»!