Κυριακή 22 Ιουνίου 2008

Ολιγαρχία ή δημοκρατία;

Το σκάνδαλο της Ζίμενς θέτει με αποδείξεις πλέον το ερώτημα για το τι είδος δημοκρατία έχουμε. Έχουμε δημοκρατία ή ολιγαρχία; Τα κόμματα παίζουν ισότιμα το παιγνίδι του πολιτικού ανταγωνισμού ή όχι; Είναι το πολιτικό σύστημα, για την ακρίβεια τα κόμματα εξουσίας, όμηρο της οικονομίας ή όχι; Δυστυχώς, οι απαντήσεις στα ερωτήματα δεν είναι θετικές για τη δημοκρατία, η οποία αποδεικνύεται μία επίφαση. Η Ζίμενς είναι ένα σκάνδαλο «μαύρου χρήματος», που αποκαλύφθηκε στη Γερμανία και όχι στην Ελλάδα. Απομένει να αποκαλυφθούν πολλές ακόμη χρηματοδοτήσεις από εγχώριες επιχειρήσεις. Αλλά θα συμβεί άραγε αυτό κάποτε στη χώρα μας; Αμφιβάλλουμε. Κάποιοι εκπλήσσονται για τους εκσυγχρονιστές και τον τότε πρωθυπουργό Κ. Σημίτη για το πως ανέχθηκε τέτοιες πρακτικές. Ξεχνούν ότι ο κ. Σημίτης έλεγε το Νοέμβρη του 2003 «Εγώ πιστεύω ότι οι κακές έξεις δεν αποβάλλονται»! Εκείνο που υπήρχε, υπάρχει και θα υπάρχει για τον τότε πρωθυπουργό ήταν η χομπσιανή αντίληψη της ζωής κι ένα Κράτος-Λεβιάθαν. Τίποτα δεν αλλάζει. Τελεία και παύλα. Κι όμως είχε αλλάξει το ΠΑΣΟΚ, τα στελέχη του οποίου μεταλλάχθηκαν μέσω ενός ιδιότυπου ελληνικού εκσυγχρονισμού σε έναν πολιτικό φρανκενστάιν με σώμα προνομιούχου και κεφάλι μη προνομιούχου! Αλλά θα ήμασταν άδικοι και λανθασμένοι αν περιορίζαμε το φαινόμενο στο ΠΑΣΟΚ του κ. Σημίτη. Όλα τα κόμματα εξουσίας σε ολόκληρο τον κόσμο «τα παίρνουν». Αυτό οφείλεται στα τεράστια πλέον κόστη του πολιτικού μάρκετινγκ και των προεκλογικών εκστρατειών, στη θεαματικοποίηση και την εμπορευματοποίηση της πολιτικής διαδικασίας. Δεν είναι τυχαίο ότι στις ΗΠΑ, στενοί συνεργάτες του Μπους και του Τσέινι καταδικάσθηκαν για συλλογή «μαύρο χρήματος».
Οι μελετητές του φαινομένου μιλούν για κρίση της πολιτικής, για κρίση της δημοκρατίας, για κρίση της αντιπροσώπευσης. Είναι πλέον κοινός τόπος πως τα πολιτικά κόμματα δεν εκφράζουν πλέον την κοινωνία αλλά τα ισχυρά οικονομικά συμφέροντα. Στο εσωτερικό των κομμάτων, μάλιστα, υφίστανται ομαδοποιήσεις που εκφράζουν με φατριαστικό τρόπο συγκεκριμένα οικονομικά συμφέροντα(όπως συμβαίνει στο ΠΑΣΟΚ).
Γι’ αυτό τίθεται το θέμα αν μπορούμε να μιλάμε πλέον για δημοκρατία ή για ολιγαρχία. Βεβαίως, δεν ισχυριζόμαστε ότι οι οικονομικά ισχυροί επιβάλλουν την κυβέρνηση που θέλουν, λέμε όμως ότι έχουν τη δυνατότητα να «αγοράζουν» ψήφους και να κατέχουν πολύ περισσότερους από μία ψήφους (σύμφωνα με τον σύμβουλο του Κλίντον, Λέστερ Θάροου) κάτι που αντιστρατεύεται την ισότητα της ψήφου και την έννοια της δημοκρατίας. Διότι αποδεδειγμένα πλέον το « μαύρο πολιτικό χρήμα» επιβεβαιώνει πως το πλαίσιο του πολιτικού ανταγωνισμού είναι η αλληλοεξυπηρέτηση «διαφθορέων» (οικονομικά συμφέροντα, ομάδες πίεσης) - «διεφθαρμένων» (πολιτικά κόμματα και πρόσωπα).

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Γυναικοκτονία: Η ιστορία του όρου

  [   ARTI news   /   Κόσμος   / 15.12.24 ] Στα άρθρα που αφιερώθηκαν για τη δολοφονία της ηθοποιού Marie Trintignant την 1η Αυγούστου 2003 ...