Περιστέρι: κλεμένο όνειρο

Μαθητές και μαθήτριες, όμορφα παιδιά από τα σχολεία του Περιστερίου, στήνουν τον «προτζέκτορα», ανοίγουν το «λαπ τοπ» και παρουσιάζουν την εργασία τους. Λίγοι οι γονείς, ελάχιστοι οι συμμαθητές, πιο πολλοί οι καθηγητές. Η εργασία αναφέρεται στον επαγγελματικό προσανατολισμό. Πρώτο θέμα, πρώτο επάγγελμα: ο δημοσιογράφος. Μεταφέρουν την εμπειρία τους από επιτόπια έρευνα σε μεγάλη αθηναϊκή εφημερίδα. Μιλούν για τα προσόντα του δημοσιογράφου, για την ανάγκη της συνεχούς επιμόρφωσης, για το κυνήγι της είδησης, για το «στρες» της δουλειάς. Εξιδανικευμένη εικόνα. Η θεσμισμένη δουλικότητα(αντιδημοκρατικό καταστατικό ΕΣΗΕΑ), η εξάρτηση(από πολιτικά και οικονομικά συμφέροντα), οι αργομισθίες, το «ξεπούλημα», όλα αυτά και άλλα πολλά δεν υπήρχαν στη μαθητική εργασία. Τα παιδιά ήθελαν να ξεφύγουν από τη δική τους κόλαση, από «το σχολείο που μας (τα) εξοντώνει». Δεν ήθελαν μια άλλη κόλαση. «Κλέψαμε λίγες στιγμές, είπαν, για να δώσουμε τόπο στο όνειρο». Φαντάζονται, ίσως, τη δημοσιογραφία ως ένα επάγγελμα αγωνιστικό, κατά του ψεύδους και υπέρ της αποκάλυψης της αλήθειας, μια δουλειά με ενδιαφέρον, με συνεχή ένταση αλλά και δημοσιότητα. Πλανώνται. Τους είπαν (τους λέμε) ψέματα. Ίσως για να μην απογοητευθούν. Την αλήθεια θα τη μάθουν οδυνηρά, αργότερα. Σημασία, όμως, έχει ότι εξακολουθούν να φαντάζονται τη δημοσιογραφία σαν «ονειρικό τόπο», σαν νησίδα αντίστασης. Και είναι σημαντικό τα παιδιά να έχουν όνειρα, να δημιουργούν «κλεφτά» τον ου-τόπο τους, να ρίχνουν κρυφά νερό στη φαντασία τους που ακρωτηριάζεται πρώτα από την οικογένεια και μετά από το σχολείο. Ίσως, σκέφτομαι, εκεί που εξακολουθεί να θάλλει λαθραία το όνειρο, εκεί να βρίσκεται και το κύτταρο του νέου κόσμου, το ριζοβλάσταρο που θα αντικαταστήσει τον σάπιο κορμό της ελληνικής κοινωνίας.