«Αγοράσαμε χρόνο» και «είναι κοινό ευρωπαϊκό συμφέρον να δοθεί στην Ελλάδα χρόνος» δήλωσε η καγκελάριος της Γερμανίας Άγκελα Μέρκελ, αιτιολογώντας το δεύτερο πακέτο δανειοδότησης προς τη χώρα μας. Αλλά σε τι συνίσταται εν προκειμένω το ευρωπαϊκό και σε τι το ελληνικό συμφέρον; Η Ελληνική οικονομία θα μπορέσει να ανακάμψει ή όχι; Θα πιάσουν τόπο οι θυσίες των Ελλήνων -εργαζομένων και συνταξιούχων- ή θα πάνε στράφι, όπως συνέβη με το πρώτο Μνημόνιο; Αρνητικοί, δυστυχώς, είναι οι περισσότεροι οικονομολόγοι, καθώς τα διάφορα μέτρα αντιμετωπίζουν τα συμπτώματα και όχι την αιτία της κρίσης. Η νέα τρομερή φορολογική αφαίμαξη των Ελλήνων όχι μόνο δεν θα παράσχει λύση, αλλά θα οξύνει ακόμη πιο πολύ την ύφεση, αφού η νέα άγρια μείωση της αγοραστικής δύναμης -αυτών που κατά κανόνα καταναλώνουν- θα τσακίσει κυριολεκτικά την αγορά και την ελληνική οικονομία γενικότερα. Και διερωτάται κανείς, αυτό δεν το βλέπουν τόσο οι τροϊκανοί όσο και η ελληνική κυβέρνηση; Οι πρώτοι το βλέπουν αλλά εκείνο για το οποίο ενδιαφέρονται πρωτίστως είναι η διάσωση των τραπεζών και όχι των λαών. Όπως είναι γνωστό στις πρόσφατες διαπραγματεύσεις ο Ν. Σαρκοζί και ο Ζαν Κλοντ Τρισέ της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας(ΕΚΤ) δεν ήθελαν τη συμμετοχή των τραπεζών στο νέο δάνειο προς την Ελλάδα. Και τούτο γιατί οι Γαλλικές τράπεζες είναι ήδη υπερβολικά εκτεθειμένες στην Ελλάδα κατά 28 δις ευρώ, ενώ οι Γερμανικές κατά 8 δις. Οι δεύτερες κατάφεραν πιο νωρίς να «ξεφορτώσουν» τα ελληνικά ομόλογα στην ΕΚΤ. Συνεπώς, η αγορά χρόνου μέχρι το 2015 μέσω του νέου δανείου έχει ως στόχο να προστατεύσει το ευρωπαϊκό τραπεζικό σύστημα και όχι την Ελλάδα. Όταν αυτό συμβεί, τότε η Ευρωπαϊκή Ένωση θα αφήσει τη χώρα μας να πέσει στο γκρεμό, εκδιώκοντάς την συγχρόνως από την ευρωζώνη. Άρα το κοινό ευρωπαϊκό συμφέρον αφορά στη θωράκιση του ευρωπαϊκού τραπεζικού συστήματος και μόνο. Γι’ αυτό δεν ενδιαφέρει καθόλου το πόσο κανιβαλική είναι η αφαίμαξη των Ελλήνων εργαζομένων και συνταξιούχων.
Υπάρχει, όμως, το ενδεχόμενο να ανακάμψει η ελληνική οικονομία; Με την εφαρμοζόμενη οικονομική πολιτική, η απάντηση είναι απαισιόδοξη. Σύμφωνα με την ίδια την τρόικα, το 2015 το ελληνικό χρέος θα ανέλθει στο 160%. Όμως, αυτό έχει φθάσει σ’ αυτό το ύψος σήμερα, ενώ υπολογίζεται ότι το 2015 θα φθάσει στο 200% του ΑΕΠ. Μάλιστα, η υποχρέωση για την εξυπηρέτηση του χρέους θα φθάνει το 10% του ΑΕΠ ετησίως. Άρα, η Ελλάδα θα πρέπει να έχει ανάπτυξη πάνω από 10% ετησίως για να ανταποκρίνεται σ’ αυτό! Πράγμα αδύνατο. Γενικά, τα κράτη-μέλη δεν μπορούν να αναπτυχθούν με τους τεράστιους δημοσιονομικούς περιορισμούς, εκτός κι αν έχουν μεγάλες εξαγωγές, όπως η Γερμανία, δηλώνει ο αμερικανός οικονομολόγος L. Randall Wray: «Η Γερμανία τα καταφέρνει χάρη στις εξαγωγές προς τους γείτονές της. Κάποιοι μπορεί να είναι υπερήφανοι για το ότι η Γερμανία μπορεί να μειώνει το κόστος, να σφίγγει το ζωνάρι και να αυξάνει τη σχετική παραγωγικότητα, αλλά ένα μεγάλο μέρος της υπόλοιπης Ευρώπης υποφέρει. Δεν μπορούν όλες οι χώρες να αναπτύσσονται μέσω καθαρών εξαγωγών. Για κάθε εξαγωγέα πρέπει να υπάρχει ένας εισαγωγέας. Και μια πολιτική δημοσιονομικής πειθαρχίας και δημοσιονομικών περιορισμών και μέτρων λιτότητας σε πανευρωπαϊκό επίπεδο συνεπάγεται κούρσα ανταγωνισμού προς τα κάτω. Κανένα ευρωπαϊκό έθνος δεν θα κερδίσει μια τέτοια κούρσα. Σε μια τέτοια περίπτωση, εγώ θα στοιχημάτιζα υπέρ της Κίνας και της Νοτιοανατολικής Ασίας»! Η διαπίστωση του Αμερικανού οικονομολόγου είναι ήδη βεβαιωμένη από την τεράστια απόσταση που χωρίζει τις περιφερειακές χώρες, όπως η Ελλάδα, η Πορτογαλία, η Ιρλανδία, η Ισπανία, έναντι των χωρών της Κεντρικής Ευρώπης. Πως μπορεί, άραγε, να αλλάξει ο προσανατολισμός της Ευρώπης των τραπεζών; Μόνο με τον γενικό ξεσηκωμό των ευρωπαϊκών λαών, ακόμη κι αυτών που πρόσκαιρα σήμερα ωφελούνται. Και, συγχρόνως, με την ενίσχυση της πραγματικής οικονομίας μέσω του ελέγχου του άπληστου και τζογαδόρικου χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου ήτοι των τραπεζών.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου