Κανείς πλέον στην Ευρώπη δεν μιλάει για τη βελτίωση του επιπέδου ζωής των ανθρώπων, για την κοινωνική ευημερία, για τη γενική ανάπτυξη και την εξασφάλιση της συλλογικής ευμάρειας. Όλοι οι πολιτικοί σχηματισμοί από τη δεξιά έως την αριστερά έχουν τον ίδιο προσανατολισμό και όλοι αναφέρονται στη μείωση των μισθών και των συντάξεων, στις αποκρατικοποιήσεις, τη μείωση του κράτους, την πληρωμή με κάθε τρόπο του δημόσιου χρέους, την καθησύχαση των αγορών και την κατάργηση των δικαιωμάτων των εργαζομένων. Γι’ αυτό όλοι και κυρίως οι νεοφιλελεύθεροι των Βρυξελλών που επιτάσσουν των ευρωπαϊκό οικονομικό μονόδρομο απορούν και εξίστανται γιατί στην Ελλάδα τα πολιτικά κόμματα διαφοροποιούνται και τολμούν να αρνούνται τη «συναίνεση». Αυτό όμως που προβάλλουν τα ελληνικά κόμματα της αντιπολίτευσης ως λόγο διαφοροποίησής τους από την πολιτική της ΕΕ, του ΔΝΤ, της ΕΚΤ και της κυβέρνησης καθίσταται πλέον και η βάση της αμφισβήτησης της μονεταριστικής πολιτικής της ΕΕ από τους Ευρωπαίους. Κι αυτό γιατί όλοι πια διακρίνουν πως παρά τα άγρια μέτρα λιτότητας, το χρέος των περιφερειακών χωρών αυξάνεται όπως και η ανεργία. Αντίθετα, τα εισοδήματα και η αγοραστική δύναμη μειώνονται, δημιουργώντας συνθήκες μαζικής εξαθλίωσης καθώς και απονέκρωση της αγοράς. Το χειρότερο όλων είναι ότι τα μέτρα λιτότητας δεν συνοδεύονται από καμία προοπτική, από καμία βεβαιότητα για την έξοδο από το τούνελ. Έτσι, η κρίση τόσο στην Ελλάδα όσο και στις άλλες χώρες οξύνεται, χωρίς αυτό να σώζει το ευρώ. Οδεύοντας από κρίση σε κρίση καταλήγουμε στο περίφημο σπιράλ της ύφεσης και η οικονομική κρίση γίνεται κοινωνική και πολιτική κρίση. Αυτό βιώνουμε σήμερα. Όμως, οι Βρυξέλλες περί άλλων τυρβάζουν, καθώς η ηγεσία της ΕΕ είναι αδύνατο να αντιληφθεί ότι όχι μόνο η Ελλάδα και οι περιφερειακές χώρες της ευρωζώνης αλλά και ολόκληρη η ΕΕ τείνει προς την καταστροφή. Η ελπίδα να τεθεί φρένο σ’ αυτόν τον κατήφορο επαφίεται πλέον στα ευρωπαϊκά κινήματα, που καλούνται να δημιουργήσουν την ποίησή τους, το νέο λόγο τους.
Κάποιοι είπαν πως η ποίηση δεν μπορεί να αλλάξει τον κόσμο. Η αλλαγή όμως του κόσμου θέλει την ποίησή της, τη νέα γλώσσα της. Συνεπώς, το νέο είναι συνυφασμένο με την ποίηση. Δεν είναι τυχαίο ότι ο Πλάτωνας «καταδίκαζε» την τέχνη και δη αυτή της ποίησης. Ο Πλάτωνας έβλεπε κάθε τέχνη και μαζί την ποίηση με κριτήριο την προσδιορισμένη θέση της στην «οργάνωση της πόλης». Αλλά ο λόγος της ποίησης είναι ουσιαστικά ο αντίπαλος του λόγου της πόλης, καθώς εισάγει την «απομαγικοποίηση» και τη σύγκρουση των αντιθέτων ανάμεσα στις αντιτιθέμενες αξίες. Η ποίηση υπ’ αυτή την οπτική σημαίνει τον «πόλεμο των διαφορών», την απορύθμιση της πόλης και των αισθήσεων. Αυτά στον καιρό της ηρεμίας. Στην εποχή όμως τον ανακατατάξεων, το λόγο έχει η ποίηση και ακολουθεί ο λόγος που είναι το μέτρο, ο λογισμός, η σύνθεση των παράφωνων και συγκεχυμένων στοιχείων σ’ έναν ενιαίο και αρμονικό κόσμο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου