«Αυτοοργάνωση παντού». Το σύνθημα γραμμένο στον τοίχο νοσοκομείου στα Κάτω Πατήσια. Η αυτοοργάνωση στο Σύνταγμα διαχέεται παντού, απλώνεται στις γειτονιές, στους τόπους δουλειάς, στα πανεπιστήμια. Το Εμείς θριαμβεύει. Η συλλογικότητα και η αλληλεγγύη επικρατούν πλήρως. Κι όμως κάποιοι απαξιώνουν το γεγονός, επιμένοντας να το χαρακτηρίζουν απολιτικό. Ίσως γιατί είναι ειρηνικό. Ίσως γιατί παραπέμπει περισσότερο στον Γκάντι και λιγότερο στον Ροβεσπιέρο και την ευρωπαϊκή παράδοση.
Αν, συνεπώς, πρέπει να μιλάμε για την κληρονομιά του Μάη που εμπεριέχεται στο κίνημα των Αγανακτισμένων, αυτή δεν μπορεί να είναι η δημιουργία των νέων ελίτ της εξουσίας, δηλαδή η αναπαραγωγή της εξουσίας, αλλά το ανεπανάληπτο βίωμα κάποιων στιγμών κατάλυσης κάθε μορφής εξουσίας, η στιγμιαία κατάργηση των ταξικών διαφορών, το πανηγύρι της ισότητας, της αλληλεγγύης και της αποθέωσης του έρωτα για όλο τον κόσμο, για τη ζωή, για το παν, για τον ένα. Γιατί και ο Μάης του 1968 ήταν μία αντίδραση στην επιχείρηση αλλαγής των πολιτιστικών κωδίκων, που τελικά συνέβη. Ήταν η άμυνα μιας έννοιας της «αναγνώρισης» ως ηθικής της δράσης για έναν καλύτερο κόσμο, απέναντι στην «αναγνώριση» μέσω της δύναμης, του χρήματος, της οικονομική ισχύος και της εικόνας. Η συσσώρευση ήταν ακόμη τότε μία περιφρονητέα και απαξιωμένη πράξη, γι’ αυτό και κάθε εξέγερση είχε και έχει τα χαρακτηριστικά της γιορτής και της καταστροφής.
Και στο κίνημα των Αγανακτισμένων ισχύει το vox populi, vox dei(φωνή λαού, φωνή θεού), αλλά δεν ισχύουν τα λόγια του Ροβεσπιέρου ότι «Η αλήθεια… έχει τη δύναμή της, έχει την οργή της, τον δεσποτισμό της…». Γι’ αυτό κάποιοι, κυρίως αριστεροί, εγκλωβισμένοι σ’ αυτή την παράδοση θεωρούν το όλο κίνημα «απολιτικό», αδυνατώντας να αντιληφθούν μια εξανάσταση χωρίς τη βία της.
Για κάποιους στη διάζευξη «ανθρωπισμός ή τρομοκρατία» ο θετικός όρος δεν είναι ο ανθρωπισμός αλλά η τρομοκρατία. Ο ανθρωπισμός θεμελιωμένος στο «αγάπα τον πλησίον σου» απορρίπτεται, καθώς στην ευρωπαϊκή αριστερά αναδύεται ο λακανικός «απάνθρωπος πυρήνας του πλησίον». Με άλλα λόγια, έχουμε την απάνθρωπη διάσταση όταν από ένα άτομο αφαιρείται η «προσωπικότητα». Γι’ αυτό όλοι οι αριστεροί αναλυτές μιλούν για την εξέγερση του δημοσκοπικού «Κανένα», ως εάν οι Αγανακτισμένοι να μην έχουν κανένα πρόσωπο και καμία ταυτότητα. Σ’ αυτό θα συναντηθούν με τον Θ. Πάγκαλο που χαρακτηρίζει χωρίς αιτήματα την εξέγερση λες και στην Ελλάδα δεν τίθεται θέμα εθνικής ανεξαρτησίας(διεθνής επιτροπεία), κοινωνικής δικαιοσύνης(ανεργία, φτώχεια), παιδείας, ελευθερίας. Οι κύριοι αυτοί δεν μπορούν να υπερβούν το Εγώ τους. Ή αλλιώς, η συλλογικότητα και η άμεση δημοκρατία που αναπτύσσεται στην πλατεία Συντάγματος τους υπερβαίνει. Και ό,τι τους υπερβαίνει απορρίπτεται. Αντιθέτως, ο αυθεντικός επαναστάτης μιλάει σαν τον Σαιν Ζυστ που σιχαίνεται «τη σκόνη που με αποτελεί και σας μιλά». Γι’ αυτό αν θέλουμε να είμαστε δίπλα στα παιδιά μας, τότε η αλήθεια της συνήθειας με βάση την οποία κρίνουμε το σωστό ή το λάθος, το δίκαιο και το άδικο πρέπει να υπερκεραστεί. Με άλλα λόγια, κάθε τι πρέπει να κρίνεται ανατρέχοντας «στα θεμέλια της οικονομική τάξεως(ιδιωτική ιδιοκτησία κλπ)», ότι το πρόβλημα της ελευθερίας εμπεριέχεται στις κοινωνικές σχέσεις, που δεν είναι καθόλου «απολιτικές» και πολύ περισσότερο δεν είναι «φυσικές».
Κάποιοι μιλούν περί «αποτελεσματικότητας», που, όμως, παραπέμπει στη λογική του Στάλιν. Σύμφωνα μ’ αυτή, η κρίση με βάση το αποτέλεσμα, δηλαδή την «προοπτική της τελικής κρίσεως», του κομμουνισμού, δημιουργεί την «αντικειμενική ενοχή», το αντικειμενικό νόημα των πράξεων ενός ατόμου, που μπορεί να είναι έντιμο αλλά παρά ταύτα «αντικειμενικά ένοχος», αφού αντικειμενικά οι πράξεις του εξυπηρετούν τις αντιδραστικές δυνάμεις. Έτσι, σύμφωνα με τον κ. Πάγκαλο «όλοι μαζί τα φάγαμε», όλοι είμαστε ένοχοι! Αυτή η ενοχή καταρρίπτεται τώρα στην πράξη. Γιατί η εξέγερση αποενοχοποιεί.
Τέλος, εδώ δεν έχουμε μία επανάσταση κατ’ εξουσιοδότηση, αλλά μία επανάσταση που εξουσιοδοτείται μόνο από τον εαυτό της. Αυτή είναι η διαχωριστική γραμμή μεταξύ μιας πραγματικά χειραφετητικής πολιτικής και μία πολιτικής του στάτους κβο και της βιοπολιτικής του φόβου(που ζητάει εγγυήσεις για την επανάσταση).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου