Παρά τη σφοδρή μπόρα δεκάδες χιλιάδες άνθρωποι συνέρευσαν και πάλι στις πλατείες. Όλη η Ελλάδα μια πλατεία. Μόνο που κάτι εκφυλιστικό «μυρίζει» στον αέρα. Αίφνης, το εμπόριο ουσιών μετακόμισε από την Ομόνοια στους πέριξ του Συντάγματος δρόμους. Οι Αγανακτισμένοι αναζητούν τρόπο για να τους απομακρύνουν. Κάποιοι μιλούν για κλιμακούμενη προβοκάτσια η οποία θα κορυφωθεί τις επόμενες ημέρες. Άλλοι καταγγέλλουν τα σενάρια τρομοκρατίας που στοχεύουν στην αποθάρρυνση των πολιτών. Μαζί με τις τρομοκρατικές φήμες και οι εκβιασμοί της Bundesbank που αναφέρονται σε πτώχευση της χώρας αν δεν εφαρμοστεί το νέο Μνημόνιο. Ανησυχούν, οι ξένοι επικυρίαρχοι, ανησυχούν και οι εγχώριοι ψιττακοί τους, αλλά ομοίως με τους καθεστωτικούς, ανησυχεί και η συστημική αριστερά που δεν κατάφερε να «καπελώσει» τις πλατείες, αποκλειόμενη από αυτές. Το κίνημα πλέον στρέφεται εναντίον του πολιτικού συστήματος συνολικά, το οποίο επιζητεί να ανατραπεί, αλλά κανείς δεν λέει με τι θα αντικατασταθεί. Ο στόχος είναι «να φύγουν και να μην επιστρέψουν με άλλο προσωπείο όλοι όσοι δημιούργησαν το σημερινό αδιέξοδο: ΔΝΤ, μνημόνια, τρόικα, κυβερνήσεις, τράπεζες και όλοι όσοι μας εκμεταλλεύονται…». Και μετά; Άγνωστο.
Σε κάθε περίπτωση πάντως το κίνημα των Αγανακτισμένων έχει προκαλέσει μια μεγάλη αλλαγή. Η παραγωγή της άγνοιας και του παραπλανάν εκ μέρους της εξουσίας έχει καταστεί πλέον άκρως δύσκολη υπόθεση. Προπάντων, είναι πλέον αδύνατον να αναπαραχθεί η εξουσία στο μυαλό και το «σώμα» των εξουσιαζόμενων. Δεν είναι πια μπορετή η κατασκευή των «προτιμήσεων» των πολιτών, αυτές που διαμορφώνουν την εκούσια συμμόρφωση ή υποταγή στην αθέμιτη κυριαρχία των ισχυρών. Οι άνθρωποι ξέρουν τώρα τα πραγματικά τους συμφέροντα και τα μέσα μαζικής επικοινωνίας και κοινωνικοποίησης, που ήλεγχαν μέχρι τώρα τις σκέψεις και τις επιθυμίες, δεν μπορούν τώρα να το κάνουν. Έτσι, η δυσφορία δεν μπορεί να αντικατασταθεί από την αποδοχή και η απελπισμένη εξέγερση από την κομφορμιστική ηρεμία. Οι κοινωνικές νόρμες και οι συμβάσεις που «εγγράφονταν» ύπουλα και ανεπαίσθητα (σαν ελατήρια), σχεδόν «μαγικά» στα σώματα των ανθρώπων, παράγοντας μια μόνιμη διάθεση, ένα διαρκή τρόπο να στέκεται, να μιλάει, να βαδίζει και, ως εκ τούτου, να αισθάνεται και να σκέπτεται κανείς, δεν υφίστανται πια.
Εντέλει, το κίνημα των πλατειών μιλάει μέχρι τώρα με όρους άρνησης. Μένει να μιλήσει και με όρους σύν-θεσης. Κάποιος μίλησε για «σύνθεση» στην κυριακάτική Λαϊκή Συνέλευση και καταχειροκροτήθηκε. Αλλά δεν είπε τι έπρεπε να συντεθεί.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου