Λογοκρισία

Η λογοκρισία σήμερα δεν γίνεται με την απαγόρευση μιας πληροφορίας αλλά με την υπερπληθώρα πληροφοριών. Μπορεί η μεγάλη είδηση των ημερών να είναι τα νέα μέτρα εξόντωσης των εργαζομένων και των συνταξιούχων, αλλά αυτή αποδυναμώνεται, αφυδατώνεται από την επικίνδυνη αγανάκτηση που εκλύει, μέσω άλλων ειδήσεων, όπως το μεγάλο θέμα των στημένων ποδοσφαιρικών παιγνιδιών, το σκάνδαλο με την «κρυφή αποθήκη» φαρμάκων στο Ιπποκράτειο και τους διευθυντές σχολείων που έστελναν παραποιημένα στοιχεία στο υπουργείο Παιδείας! Είναι τυχαίο ότι όλα αυτά τα σκάνδαλα δημοσιοποιήθηκαν χθες; Όχι. Και δεν πρόκειται για συνομωσιολογικό τρόπο σκέψης αλλά για αμιγώς επικοινωνιακό σχεδιασμό. Αλλά για να μπορέσει η κυβέρνηση να στήσει αυτό το επικοινωνιακό παιγνίδι με τα… στημένα πρέπει να συγκεντρώνει μια σειρά από εξουσίας. Τότε τι γίνεται η περίφημη διάκριση των εξουσιών; Δεν υπάρχει πλέον και είναι απλώς θεωρητική (P. Rosanvallon). Εκτελεστική(κυβέρνηση), νομοθετική(Βουλή) και δικαστική εξουσία ταυτίζονται. Αν εδώ προσθέσουμε και την εξουσία πάνω στα μεγάλα μέσα ενημέρωσης μέσω του ελέγχου διαμόρφωσης της ατζέντας τους, τότε αυτό δεν είναι δημοκρατία. Δεν είναι τυχαίο ότι χθες όλοι μιλούσαν για τα στημένα παιγνίδια, ενώ για το στημένο πολιτικό παιγνίδι, για το στήσιμο στο… στήσιμο δεν μιλούσε κανείς.
Ο στόχος, εν προκειμένω, του σχεδίου είναι να καταπνιγεί ή να ματαιωθεί η έκδηλη πλέον αμφισβήτηση των «αξιών» και των συμφερόντων αυτών που λαμβάνουν τις αποφάσεις. Με άλλα λόγια αναπτύσσεται ένας μιντιακός μηχανισμός που επιδιώκει να εξαφανίσει τις αντιδράσεις στα μέτρα του Μεσοπρόθεσμου προγράμματος πριν καν διατυπωθούν, να τα εξουδετερώσει πριν αυτά κερδίσουν δύναμη ή πρόσβαση στους συναφείς με τη λήψη των αποφάσεων χώρους –στο εσωτερικό δηλαδή της κυβέρνησης και της κοινοβουλευτικής ομάδας του ΠΑΣΟΚ.
Αν δηλαδή τα παλιά αυταρχικά καθεστώτα λειτουργούσαν με βάση την «παραγωγή της άγνοιας»(λογοκρισία), τα σύγχρονα βασίζονται στο παραπλανάν, στην κατασκευή ή τη διαμόρφωση των προτιμήσεων που συντελούν στην εκούσια συμμόρφωση ή υποταγή στην αθέμιτη κυριαρχία των ισχυρών, που ασκείται κυρίως στο συμβολικό πεδίο της επικοινωνίας, των ιδεών, των πεποιθήσεων και της κοινωνικοποίησης(σχολείο). Σ’ αυτό διαδραματίζει μεγάλο ρόλο η βιομηχανία της συνείδησης(ΜΜΕ) και των κατόχων-βαρόνων της. Τα μεγάλα μίντια και δη η τηλοψία έχουν καταστεί ο τόπος συνάντησης οικονομίας και πολιτικής(διαπλοκή), με τη δεύτερη να έχει απολέσει το παιγνίδι από την πρώτη, εξαρτώμενη πλήρως από αυτή. Έτσι όλα καταλήγουν σε μία ήπια, συμβολική βία, που είναι ανεπαίσθητη και αφανής ακόμη και στα θύματά της. Όλα καθίστανται φυσικά ακόμα και η εξόντωση των «κάτω». Συνεπώς, γινόμαστε, σήμερα, μάρτυρες ενός επικοινωνιακού σχεδίου που κυμαίνεται από την καθαρή λογοκρισία και την παραπληροφόρηση μέχρι τους ποικίλους και ιδιαίτερους τρόπους απομώρανσης της κρίσης καθώς και την προαγωγή και συντήρηση κάθε είδους παραλογισμού και απατηλής σκέψης, μεταξύ των οποίων είναι και η φυσικοποίηση της αδικίας.
Αυτό όμως το οπλοστάσιο επιτήρησης και ελέγχου της εξανάστασης των «κάτω» έχει σήμερα έναν μεγάλο και παραδοσιακό αντίπαλο, το «δρόμο» με την επικοινωνιακή έννοια του όρου, ή την «πλατεία» με την πολιτική. Εκεί σήμερα ακυρώνεται ο έλεγχος του μεγάλου θυμού. Γι’ αυτό ενδέχεται στην «πλατεία» να ασκηθούν οι παραδοσιακές μορφές βίας προκειμένου να εξαλειφθεί ως θεσμός επικίνδυνης αμφισβήτησης.