Καταιγιστικές εξελίξεις

Αυτο-απαξίωση των πολιτικών από το βήμα της Βουλή. Ο ίδιος κουφός πολιτικός λόγος. Η λαϊκή πίεση κράτησε λίγο. Αυτοί που την αισθάνθηκαν και παραιτήθηκαν χαρακτηρίζονται «βιαστικοί» ου μην και μη πραγματιστές από τους συστημικούς αναλυτές. Οι τελευταίοι δεν έχουν αντιληφθεί τίποτα. Όλοι νομίζουν ότι το αυτοκίνητο θα καταφέρνει πάντα να αποφεύγει την πρόσκρουση στο δέντρο χάρη στη δεξιότητα και το ανάποδο τιμόνι του Γάλλου οδηγού στο ράλι Ακρόπολις. Όμως τα οικονομικά δεδομένα είναι τόσο στενά, τόσο αρνητικά που δεν επιτρέπουν τα ψεύδη και τα νέα παραμύθια για «δίκαιη λιτότητα» και μνημόνια με… ανθρώπινο πρόσωπο. Κι όμως το ΠΑΣΟΚ επιμένει, αναστέλλοντας προσωρινά την αντίδραση τού «εν τω βάθει» εαυτού του και δείχνοντας ως εχθρούς της Ελλάδας όχι τους τραπεζίτες και την τρόικα αλλά τη δεξιά της πάνω και την αριστερά της κάτω πλατείας. Τάδε έφη ο επανακάμψας στο πεδίο της «ανοησίας» και της τηλοψίας υπέρβαρος προπαγανδιστής, ο οποίος μας απειλεί ότι θα συγγράψει και πόνημα, τεκμηριώνοντας το «μαζί τα φάγαμε» ήτοι τη συλλογική μας ευθύνη για την κατάντια της χώρας! Αλλά εμείς δεν λέγαμε ένα μήνα μετά τη νίκη του ΠΑΣΟΚ στις εκλογές ότι είναι έγκλημα να χαρακτηρίζει ο πρωθυπουργός τους Έλληνες διεφθαρμένους και ο υπουργός Οικονομικών την ελληνική οικονομία Τιτανικό; Τώρα, μόλις, ο πρωθυπουργός κατάλαβε, όπως ακούσαμε στη Βουλή, πως ότι λέγεται ακόμη και στο εσωτερικό της χώρας προκαλεί ζημιά. Γιατί, λοιπόν, η ευθύνη για τη ζημία που προκάλεσε και προκαλεί η κυβέρνηση του κ. Παπανδρέου να είναι συλλογική; Αλλά έτσι είναι, ανάλογα με τα μικροκομματικά συμφέροντα η καθολικότητα που λέγεται «λαός» άλλοτε εξιδανικεύεται ως αλάθητη και οιονεί φορέας της δημοκρατικότητας, ενώ άλλες φορές καταδικάζεται ως «πλέμπα»; Ναι, ο «λαός» δεν μπορεί να νομιμοποιεί τους πάντες. Και ο Χίτλερ μέσω εκλογών ανήλθε στην εξουσία. Γι’ αυτό πρέπει να κάνουμε τη διάκριση του λαού σε vulgus και populus(Χέγκελ). Όταν υπάρχουν και λειτουργούν δημοκρατικά οι θεσμοί, τα κόμματα και ο δημόσιος χώρος, εκεί όπου αναπτύσσεται ο δημόσιος διάλογος και όπου τα ατομικά συμφέροντα μπορούν να διυλίζονται και να μετασχηματίζονται σε δημόσια, τότε έχουμε έναν βουλευόμενο και βουλόμενο «λαό». Όταν δεν συμβαίνει αυτό έχουμε ένα χαοτικό συνονθύλευμα, τον όχλο. Συνεπώς, πολλές φορές στη Βουλή ισχύει το vulgus καθώς τα ιδιοτελή ή τα μικροκομματικά συμφέροντα δεν μετασχηματίζονται σε δημόσια. Αυτό το κενό έρχονται να καλύψουν οι Λαϊκές Συνελεύσεις των πλατειών. Γιατί ο πληθυσμός δεν είχε μέχρι τώρα τρόπο να γίνει λαός, να είναι μία βουλευόμενη οντότητα που εκφράζεται. Αντιθέτως ήταν ένα συνονθύλευμα από δημοσκοπικά τάργκετ γκρουπ (ομάδες-στόχοι), τα μέλη των οποίων έχουν μόνο ηθικές ανησυχίες για να μην πεθάνουν από τις υπερδόσεις κυνισμού, ενώ συνέχονταν όλα από εκείνη τη ρατσιστική ψύχωση σύμφωνα με την οποία για όλα τα κακά φταίνε οι άλλοι, οι εξωτερικοί εχθροί, εν προκειμένω οι δεξιοί και οι… τραμπούκοι αριστεροί(Πάγκαλος)! Όμως, η οικονομική και κατ’ επέκταση η κοινωνική και πολιτική κρίση είναι τέτοια που δεν θα επιτρέψει στην κυβερνητική προπαγάνδα να στομώσει τη λαϊκή εξανάσταση. Πολύ γρήγορα το «βαθύ ΠΑΣΟΚ» θα στραφεί και πάλι εναντίον του υπόλοιπου πολιτικού σώματός του. Και τότε οι εξελίξεις θα είναι καταιγιστικές.