Ο μηχανισμός προπαγάνδας του φαιοπράσινου καθεστώτος βρίσκεται σε πλήρη ανάπτυξη, ενεργοποιώντας κρατικοδίαιτους έμμεσα ή άμεσα διανοούμενους, δημοσιογράφους, αναλυτές, διαμορφωτές της κοινής γνώμης, μέσα μαζικής ενημέρωσης και ολόκληρο το δίκτυο του πράσινου κομματικού κράτους σε μία πρωτοφανή επιχείρηση κατασυκοφάντησης του κινήματος των Αγανακτισμένων και απαξίωσης της μεγάλης αφύπνισης της ελληνικής κοινωνίας. Συνθήματα και επιχειρήματα του καθεστώτος είναι ότι βρισκόμαστε ενώπιον ενός κινήματος που δεν είναι ο λαός, αλλά μία «δυναμική μειοψηφία», η οποία ελέγχεται από κόμματα της αριστεράς, τείνουσα να εκτραπεί στα άκρα και να καταστεί άκρως επικίνδυνη. Η επίθεση αυτή εναντίον του «εχθρού λαού» επιδιώκει να στομώσει την οργή, να εμποδίσει την αυτοοργάνωσή της, καθιστώντας μία κενή και κάποτε βίαιη εκτόνωση. Φραστικές διαμαρτυρίες, ενίοτε και η ρήψη αντικειμένων διογκώνεται από τα καθεστωτικά μίντια, ιδίως την τηλοψία, που προσπαθεί να τα παρουσιάσει ως προφασιστικά φαινόμενα. Όμως, ο ζωντανός θάνατος εκατοντάδων χιλιάδων ανέργων και ο φασισμός εναντίον των απολυμένων από τη ζωή αποσιωπάται ή αποκρύπτεται. Όχι δεν θεωρείται φασισμός και ολοκληρωτισμός η επιβολή «επιτροπείας» στην Ελλάδα, αλλά ορθολογισμός(το αντίθετο είναι ο λαϊκισμός). Συνεπώς, ο λαός λαϊκίζει όταν διαμαρτύρεται, όταν αγανακτεί, όταν οργίζεται, όταν διεκδικεί, όταν υπερασπίζεται την εθνική κυριαρχία, όταν θέλει πίσω τα δικαιώματά του και το μέλλον των παιδιών του. Αντιθέτως, είναι ορθολογισμός τα δισεκατομμύρια των δανείων που καταλήγουν στις τράπεζες, και ορθή πολιτική λογική αυτά να τα πληρώνουν ως μη όφειλαν οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι. Επίσης είναι φασισμός κατά την άποψη των διανοούμενων, των γνωστών κι από την υποστήριξή τους στο σχέδιο Ανάν, η αγανάκτηση, αυτός ο τελευταίος σπασμός αξιοπρέπειας των εργαζομένων, ενώ η υπεράσπιση της οργής θεωρείται «λαϊκισμός».
Πέρα απ’ αυτούς που επιτίθενται στο κίνημα των Αγανακτισμένων, ευρισκόμενοι σε διατεταγμένη υπηρεσία, είναι και οι άλλοι, οι έχοντες «επιφυλάξεις». Επιφυλάξεις αφορούν στην εξέλιξη του κινήματος των Αγανακτισμένων, για το ποια κατεύθυνση θα λάβει ανάλογα με το ποιες απόψεις θα επικρατήσουν, οι μετριοπαθείς ή οι ακραίες. Όποιες θέσεις, όμως, κι αν επικρατήσουν, ο «βρασμός» είναι ήδη ένα γεγονός. Μάλιστα, αν επικρατήσουν κάποιες πολιτικές θέσεις, αυτό σημαίνει ότι το κίνημα θα αποκτήσει την εγελιανή «αυτοσυνειδησία» του, θα δημιουργήσει το Λόγο του. Θ’ αλλάξει, όμως, ο ρους της ιστορίας; Εν προκειμένω υπάρχουν δύο απόψεις: Σύμφωνα με τους Ελεάτες και τον Μπρωντέλ, «όλα τριγύρω αλλάζουνε (τα γεγονότα), αλλά πάντα (η ιστορία) τα ίδια μένουν»! Υπάρχει λοιπόν μια δυναμική των συστατικών στοιχείων του κόσμου, τα οποία κινούνται, άλλα με μικρομετρική ταχύτητα (σ.σ: γεωιστορικό περιβάλλον), άλλα με συγκρατημένα βήματα (σ.σ: οικονομία) και άλλα, τέλος, με μια αέναη περιδίνηση (σ.σ.: διπλωματική ιστορία, στρατιωτική ιστορία, ιστορία των πολιτικών σχέσεων). Υπάρχει συνεπώς μια ιστορία δομική, η οποία διαμορφώνεται από παράγοντες γεωγραφικούς και κλιματολογικούς, μια ιστορία περιοδική, που διαμορφώνεται από παράγοντες κοινωνικούς και οικονομικούς και μια ιστορία των συμβάντων, των γεγονότων (evenementielle) που αποτελείται από πολιτικά και στρατιωτικά στοιχεία. Η ιστορία είναι όπως ακριβώς το παιγνίδι του σκακιού με τις χίλιες δυο βαριάντες(μεταβλητές) του.
Ο Χέγκελ από την άλλη πλευρά κάνει τη διάκριση μεταξύ της «αληθινής ιστορίας» και της «επιφαινόμενης ιστορίας». Η πρώτη βαίνει προς την ανάπτυξη του Λόγου, ενώ η δεύτερη δεν είναι παρά το θέαμα της ασυνάφειας, του πάθους και της βίας. Θα είναι, λοιπόν, το κίνημα των Αγανακτισμένων ένα θέαμα του αυθόρμητου πάθους και της βίας, όπως ισχυρίζονται οι «επιφυλακτικοί», δηλαδή μία επιφαινόμενη ιστορία; Ή μήπως οι ασυνείδητες πράξεις των δρώντων υποκειμένων, χωρίς να το γνωρίζουν, θα επιτελέσουν τους λογικούς σκοπούς της ιστορίας; Πάντα, οι ατομικές συνειδήσεις βρίσκονται, ακουσίως, στην υπηρεσία εκείνου το οποίο τις υπερβαίνει, λέει ο Χέγκελ. Στη Γαλλική Επανάσταση είναι η πρώτη φορά στην ιστορία που οι άνθρωποι πραγματοποίησαν την ελευθερία, περνώντας από το στάδιο της «συνείδησης καθ’ εαυτής» -της συνείδησης ως αίσθηση- στο στάδιο της «αυτοσυνειδησίας», μιας αυτοσυνείδησης, που μέσω της Γνώσης υπερβαίνει τις ψευδοδιαμεσολαβήσεις, εξέρχεται από τον εαυτό της και το υποκείμενο γίνεται, συγχρόνως, και αντικείμενο, τουτέστιν Λόγος.
Σε κάθε, συνεπώς, περίπτωση, αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ελλάδα ή θα παραμείνει μία «σπηλιάδα», μία ριπή ανέμου στη θάλασσα της Ιστορίας ή, εφόσον καταστεί «αυτοσυνειδησία», θα δημιουργήσει θαλασσοταραχή, δημιουργώντας μια νέα κατάσταση, ένα νέο Λόγο, ήτοι μια «αληθινή ιστορία».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου