Τα νέα μέτρα –του Μεσοπρόθεσμου προγράμματος- συνιστούν «οικονομικό βανδαλισμό». Η νέα λιτότητα –χωρίς ανάπτυξη- είναι «οικονομικά επικίνδυνη και πολιτικά ανεύθυνη». Αυτά δεν τα λέει κάποιος μισερός, ανορθολογικός και ανεύθυνος Έλληνας που έχει πάρει διαζύγιο από το πνεύμα του Διαφωτισμού και την κοινή λογική, ούτε κάποιος που επιδιώκει να αποφύγει την εκπλήρωση των υποχρεώσεών του έναντι των δανειστών του, όπως θα έλεγαν οι εν Ελλάδι «ορθολογιστές», αλλά οι Financial Times! Αλλά ποια είναι τα προτάγματα που επικαλούνται οι εγχώριοι οπαδοί του Διαφωτισμού και τα οποία αρνούνται οι Αγανακτισμένοι; Είναι η πίστη στην κοινή λογική, η πίστη «στην αυταξία του αυτόνομα σκεπτόμενου ανθρώπου και η πίστη στη δημοκρατία». Με άλλα λόγια η κοινή λογική δεν είναι κάτι ορθολογικό αλλά κάτι μεταφυσικό, αφού για να υπάρξει έχει ανάγκη την… πίστη. Εδώ ισχύει αυτό που έλεγε ο Θορώ τον 19ο αιώνα, ότι δηλαδή «Η πιο κοινή λογική απ’ όλες είναι η λογική του ανθρώπου που κοιμάται και την οποία εκφράζει με το ροχαλητό του»! Αλλά τι μας ζητούν οι Έλληνες οπαδοί αυτού του μεταφυσικού ορθού λόγου; Να μην πιστεύουμε στο «ανορθολογικό» σύνθημα «Δεν χρωστάω, δεν πουλάω, δεν πληρώνω», αλλά να είμαστε υπεύθυνοι ως προς την αναγνώριση των υποχρεώσεών μας. Έναντι ποιων; Έναντι της μαφίας των τοκογλύφων του διεθνούς χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου, το οποίο τείνει να οδηγήσει στην κατάρρευση ολόκληρο το οικοδόμημα της πραγματικής οικονομίας. Ακόμη κι έτσι, όμως, να είναι, «τα δανειστήκαμε» λένε οι συμπατριώτες μας, και τα χρήματα πήγαν σε… όλους. Αυτό είναι μέγα ψεύδος. Το πλιάτσικο έγινε από πολύ λίγους. Έγινε στο χρηματιστήριο, έγινε στα κοινοτικά κονδύλια απ’ όσους είχαν κομματική πρόσβαση, έγινε στους Ολυμπιακούς Αγώνες από τους κατασκευαστές και τους προμηθευτές. Κι αυτό ενώ όλοι οι άλλοι φώναζαν «Τηρήστε τους κανόνες…», όπως, ακριβώς, «το θύμα» στο ομώνυμο μυθιστόρημα του Μπέλοου.
Το κανονιστικό πλαίσιο της ελληνικής κοινωνίας ανέκαθεν εξασφάλιζε την υπακοή και συμμόρφωση των «κάτω» και την ελευθεριότητα των «πάνω». Οι «πάνω» δεν ήταν αυτοί που χρησιμοποιούσαν τη «νόμιμη παρανομία, που δημιουργούσαν για το ξέπλυμα μαύρου χρήματος τις off shore (εξωχώριες) εταιρείες, που βάφτιζαν το νόμιμο, ηθικό; Τώρα κάποιοι θέλουν να μας πείσουν ότι όλοι φταίμε, ότι δήθεν στις «οφ σορ» κατέφευγαν οι μισθωτοί και οι συνταξιούχοι ή ο ψιλικαντζής της γειτονιάς! Αυτό είναι το γνωστό κόλπο με τις γενικεύσεις και τον συμψηφισμό των εισοδημάτων του Ροβινσώνα και του δούλου του Παρασκευά. Αλλά οι πνευματικοί απολογητές της σημερινής παρακμασμένης κοινωνίας δεν αντιλαμβάνονται ότι η κρίση δεν είναι μόνο κρίση οικονομική αλλά και κρίση μιας αντίληψης για τη ζωή και τον άνθρωπο που εμφανίστηκε στη Δύση με την Αναγέννηση και η οποία δημιουργήθηκε από τρεις αντινομίες: ένα ατομικιστικό κίνημα –του δήθεν αυτόνομα σκεπτόμενου ανθρώπου- που κατέληξε στη μαζικοποίηση, ένα νατουραλιστικό κίνημα που κατέληξε στη μηχανή και ένα ανθρωπιστικό κίνημα, που κατέληξε στην απανθρωποποίηση. Και οι τρεις συνιστώσες δεν είναι παρά όψεις της μέγιστης αντίφασης που είναι η απανθρωποποίηση της ανθρωπότητας λόγω της επενέργειας των δύο αμοραλιστικών δυνάμεων: του χρήματος και του ορθού λόγου του Καντ. Γιατί όταν η αστική τάξη έφτασε στη φάση της επιστήμης, χρειάστηκε ένα ορθολογικό και αφηρημένο σχήμα, για να συνδέσει τα γεγονότα κι έτσι ιδιοποιήθηκε το θέμα της Αφαίρεσης. Το Χρήμα και ο Ορθός Λόγος θα παραχωρήσουν την κοσμική εξουσία στον άνθρωπο, χάρη στην Αφαίρεση. Έτσι, από το συγκεκριμένο προϊόν, όπως ένα δημητριακό, οδηγούμαστε στην ισχύ του χρηματιστή(χρηματοπιστωτικό κεφάλαιο), που δεν έχει δει ποτέ του ένα κόκκο σταριού(πραγματική οικονομία). Με αυτό τον τρόπο σχηματίσθηκε η πεποίθηση ότι η φύση «είναι γραμμένη με μαθηματικούς χαρακτήρες», ενώ στην πραγματικότητα δεν πρόκειται για τη φύση, αλλά για τη μαθηματική δομή της. Έτσι, η «μαθηματική γλώσσα», αντί να εκφράσει τον απέραντο πλούτο της φύσης, εξέφρασε εν τέλει το «πυθαγόρειο φάντασμά της», σύμφωνα με το οποίο ένας εκ γενετής κωφάλαλος μπορεί να απολαύσει μια μουσική εξετάζοντας την παρτιτούρα της. Η ανθρωπότητα έχει φτάσει στις έσχατες συνέπειες του τεχνολατρικού πολιτισμού, που είναι -λόγω της αφαιρετικής ενοποίησης- το μαθηματικό φάντασμα της πραγματικότητας και μια κοινωνία που αποτελείται από ανθρώπους-πράγματα. Σήμερα, καθώς αυτό το μοντέλο καταρρέει, συμπαρασύρει τον ορθό λόγο, το χρήμα και την απόλυτη ατομικότητα (δηλαδή τις αφαιρέσεις του). Αυτό μόνο τυφλοί δεν το βλέπουν. Και μόνο ευήθεις δεν αντιλαμβάνονται ότι η ελπίδα πλέον βρίσκεται στον αγώνα για μια νέα σύνθεση που ετοιμάζεται στις πλατείες και βρίσκεται απέναντι από το Αφηρημένο. Εκεί δηλαδή που κατοικεί το Συγκεκριμένο: στην πραγματική οικονομία, στην πραγματική ζωή.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου