Μανιακός καπιταλισμός

Ένας 40χρονος εργάτης από το Μοσχάτο δεν θα καταφέρει να εκπληρώσει το όνειρό του να τελειώσει το νυκτερινό λύκειο. Το σχολείο του «συγχωνεύθηκε», δηλαδή καταργήθηκε, και η Καλλιθέα πέφτει πολύ μακριά. Τρία παιδιά από το Ασπροχώρι θα πρέπει να εγκατασταθούν στην πιο κοντινή πόλη για να πάνε Γυμνάσιο. Η ταφόπλακα στη δωρεάν παιδεία και στην περίφημη κοινωνία της Γνώσης θα τεθεί από μία υπουργό Παιδείας που την επαγγέλθηκε μαζί με τον εκσυγχρονιστή αρχηγό της. Εν τω μεταξύ, στη μακρινή Ιαπωνία η γη εξακολουθεί να σείεται και οι πυρηνικοί αντιδραστήρες να εκρήγνυνται. Οι Ιάπωνες στη μεγάλη τραγωδία τους, την οποία ομολογουμένως βιώνουν με την παραδοσιακή, θαυμαστή αταραξία τους, δεν ζητούν τίποτ’ άλλο, μόνο την αλήθεια. Την αλήθεια ζητούν και οι κάτοικοι της Αττικής τόσο για το απροσπέλαστο κέντρο της Αθήνας όσο και για τη μόλυνση του υδροφόρου ορίζοντα στον Ασωπό και στον Ασπρόπυργο. Στον τελευταίο βρέθηκε ομοίως εξασθενές χρώμιο, δημιουργώντας φόβους ότι η μόλυνση είναι πλέον γενικευμένη. Θα ληφθούν άραγε έστω και την ύστατη στιγμή μέτρα σωτηρίας του περιβάλλοντος και της υγείας των ανθρώπων.
Μέτρα, όμως, σημαίνει όρια και ο μανιακός καπιταλισμός έχει ξεχάσει να σταματά, δεν ξέρει πια τι σημαίνουν όρια, καθώς η αέναη συσσώρευση δεν μπορεί να λειτουργήσει με κανόνες και περιορισμούς. Ο κυρίαρχος νεοφιλελευθερισμός έχει χάσει τα φρένα του, κυριολεκτικά και μεταφορικά, αποδεικνύοντας ότι το πιο επικίνδυνο και παράλογο ον αυτού του πλανήτη είναι ο άνθρωπος, ο άνθρωπος της ταπείνωσης της φύσης, της απροσδιοριστίας του υποκειμένου και του χάους, της εξουδετέρωσης όλων των αξιών, του θανάτου του πολιτισμού, του τέλους του πλανήτη. Ναι, οι πάγοι λιώνουν, η φύση πεθαίνει, χιλιάδες είδη ζωντανών οργανισμών χάνονται και μαζί ένα δισεκατομμύριο άνθρωποι λιμοκτονούν! Το πρόβλημα είναι γενικευμένο και γι’ αυτό η λύση ή θα είναι συνολική ή η καταστροφή θα είναι ολική. Η φύση αντιδρά σε ό,τι τις κάνουμε.
«… βλέπουμε τροποποιήσεις στο ρυθμό των εποχών. Τα ψάρια δεν έρχονται τη στιγμή που τα περιμένουμε, (κι όταν έρχονται) είναι δηλητηριασμένα (…) παντού υπάρχουν μάχες, εμφύλιοι πόλεμοι… Αρχίζουμε να βλέπουμε πρόσφυγες λόγω των κλιματικών αλλαγών». Λόγια της Ulamila Kurai Wragg, συντονίστριας της γυναικείας οργάνωσης Pacific Wave, που δραστηριοποιείται στα νησιά Κουκ του Ειρηνικού. Φωνή βοώντος εν τη ερήμω. Το ισχύον οικονομικό μοντέλο δεν μπορεί να δώσει απάντηση στο πρόβλημα, γιατί αν δώσει πρέπει να χαθεί. Τελικώς, μπορεί να σωθεί ο πλανήτης; Μπορούμε να σώσουμε τη ζωή; Όλα είναι ανοιχτά. Ή θα υπάρξει ένα παγκόσμιο κίνημα που δεν θα αμύνεται απλώς αλλά και θα προτείνει, αντιπαραθέτοντας ένα νέο είδος ανθρώπου στο σημερινό εγωτικό άνθρωπο-κανίβαλο, ένα είδος που θα βρίσκει τον εαυτό του και την πλήρωσή του στο Εμείς, που θα επανεφεύρει την Αγάπη ως αρμό των διυποκειμενικών σχέσεων σε βάρος της δύναμης και της απληστίας, που θα προτείνει μία προοπτική της εργασίας που δεν θα είναι άχθος αλλά δημιουργία, ή η σημερινή ιλιγγιώδης κίνηση προς την άβυσσο θα συνεχιστεί αδιατάρακτα.