Λέξεις-Ψέματα

Την «εκποίηση», το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας, το είπαν «αξιοποίηση», την κατάργηση σχολείων τη λένε «συγχώνευση», τη μείωση των μισθών και τον εκφυλισμό του συνδικαλίζεσθαι την αποκαλούν «ανταγωνιστικότητα». Λένε τη θηλιά «ανάσα», ενώ αποκρύπτουν τις αλυσίδες που έχουν αποδεχθεί προκειμένου να λάβουν την επιμήκυνση. Ψέματα κρυμμένα στις γενικεύσεις, κρυμμένα στις συνδηλώσεις των λέξεων, εκεί όπου η καταλήστευση των ανθρώπινων ζωών παρουσιάζεται σαν σωτηρία. Παντού ψέματα αναμεμιγμένα με τρομοκρατικό φόβο, το φόβο της χρεοκοπίας, την ανασφάλεια και τη διαλυτική λειτουργία του κοινωνικού αυτοματισμού. Πιο απάνθρωπος, εντέλει, κι από τον μισό μισθό, τη μισή σύνταξη, τη μισή αποζημίωση και τη μισή ζωή είναι ο εμπαιγμός των άνεργων νέων, των γυναικών και των γερόντων! Γιατί δεν είναι μόνο τα χρήματα που αφαιρούνται. Πάνω απ’ όλα αφαιρούν την αξιοπρέπεια, την ανθρώπινη υπόσταση καθώς η ανέχεια αποανθρωποποιεί. Την ίδια ώρα στον ΟΗΕ οι επαγγελματίες ηγέτες του κόσμου θα εξακολουθούν να μιλούν με ευφημισμούς, για «τη διατροφική ανασφάλεια» και την «κρίση ανθρώπινων πόρων», πίσω από τους οποίους κρύβεται η πείνα και ο θάνατος ενός δισεκατομμυρίου ανθρώπων! Υπενθυμίζουμε ότι ο Τζών Κ. Γκαλμπρέηθ (στο βιβλίο του «τα αθώα ψέματα») έχει μιλήσει για τις έρευνες τη δεκαετία της «μεγάλης ύφεσης» στις ΗΠΑ, το 1930, ώστε να βρεθεί ένα νέο όνομα, μία νέα λέξη για τον καπιταλισμό, που είχε αποκτήσει έντονα αρνητικό περιεχόμενο. Κι αυτό ήταν η «Αγορά» ή στον πληθυντικό, όπως συνηθίζεται σήμερα, «οι αγορές»! Στη βάση όλης αυτής της προπαγάνδας, η οποία αποκαλείται, επίσης, κατ’ ευφημισμό επικοινωνία, βρίσκεται η άποψη ότι μέσω της πληροφορίας, και των νέων τεχνολογιών όλα πλέον μπορούν να μετρηθούν και η κοινωνία μπορεί να οργανωθεί τοποθετώντας σε τσιπάκια τα άτομα και τις ομάδες, τα αναλυτέα σύνολα και τις ήδη καταγεγραμμένες κατατάξεις. Έτσι, όλα τα εμπορεύματα (άνθρωποι και πράγματα) καθίστανται στην πράξη υπόθεση του δημόσιου και του δημοσιονομικού ελέγχου της οικονομικής λειτουργίας. Σύμφωνα με αυτή την αντίληψη το σύνολο των οργανώσεων, δηλαδή το όλο Σύστημα μπορεί να είναι σταθερό, να ισορροπεί και να αυτορυθμίζεται. Αυτός ήταν και είναι ο νεοφιλελευθερισμός, που τελικά διαψεύσθηκε, καθώς υποτιμήθηκε η μεταβολή, η γενικευμένη σήψη του συστήματος και η διαφθορά. Παρόλα ο νεοφιλελευθερισμός είναι εδώ χρησιμοποιώντας τώρα το σύνθημα της οργανωμένης γραφειοκρατικής λογικής που είναι «η ανταγωνιστικότητα». Κι ενώ ζητάει λιγότερο κράτος, το κράτος, οι πολιτικοί, οι γραφειοκράτες, όλοι συναινούν τόσο εναντίον της ιστορικότητας (που αυτές οι ομάδες καθόλου δεν την έχουν καταλάβει) όσο και εναντίον της ιστορίας, ως επιστήμης (που καθόλου δεν την έμαθαν, παρά μονάχα ως ανεκδοτολογία). Αμφισβητούν την κίνηση στην ιστορία. Εξοστρακίζουν τις απειλές του γίγνεσθαι, ομνύοντας στην τάξη και την ασφάλεια μέσω της προπαγάνδας και των φιλικών τους μέσων μαζικής ενημέρωσης, ειδικά της τηλοψίας. Αλλά θα ξαναπούμε πως όλα έχουν τα όριά τους. Και η απάντηση σε μία ορισμένη, απάνθρωπη χρήση των νέων τεχνολογιών είναι οι αρχαϊκοί τρόποι. Εν προκειμένω, «ο δρόμος»…