Τουρκία και Θράκη

Σε μια φλεγόμενη Μέση Ανατολή και τον μουσουλμανικό κόσμο σε μεγάλη αναταραχή η Τουρκία προωθεί διεθνώς το δικό της μοντέλο ως πρότυπο σύνθεσης Ισλάμ και δημοκρατίας. Σύμφωνα με τον διευθυντή ερευνών του Γαλλικού Εθνικού Κέντρου Ερευνών(CNRS), Jean-Francois Bayart(συνέντευξη στο ράδιο France Culture, 25/2/2011), στην Τουρκία δεν υπάρχει καμία αντίφαση μεταξύ της δημοκρατίας και του Ισλάμ. Το μέγα γεγονός, όμως, σύμφωνα με τον κ. Bayart, δεν είναι το Ισλάμ αλλά η αντικατάσταση των αυτοκρατοριών, εν οις και η Οθωμανική αυτοκρατορία, από τα έθνη-κράτη. Μέχρι εδώ τα πράγματα είναι μάλλον ακαδημαϊκά και ιστορικώς τετριμμένα. Το ενδιαφέρον ξεκινάει από τη στιγμή που ο διευθυντής ερευνών θεωρεί ότι το Ισλάμ είναι ιστορικά αλληλένδετο με το τουρκικό κράτος αλλά και τον αστικό κώδικα του 1926, που έτσι αποκλείει τη «Σαρία». Κατόπιν τούτου, ο Bayart θεωρεί ότι «Το Ισλάμ είναι η κρυμμένη κόκκινη κλωστή που συνδέει τη σύγχρονη Τουρκία με την Οθωμανική αυτοκρατορία»! Αφού, λοιπόν, η μουσουλμανική θρησκεία διαρράφει το σύγχρονο τουρκικό κράτος με την Οθωμανική αυτοκρατορία, όλες οι μουσουλμανικές(σ.σ. θρησκευτικές) μειονότητες που υπάρχουν στα πρώην εδάφη της Οθωμανικής αυτοκρατορίας είναι και εθνικές μειονότητες, ήτοι τουρκικές. Έτσι, η μειονότητα της Θράκης είναι μουσουλμανική, όπως θεωρεί η Ελλάδα, αλλά συγχρόνως και εθνική, δηλαδή τουρκική, όπως θεωρεί η Τουρκία! Μάλιστα, η τουρκική πολιτική χαρακτηρίζεται ολοκληρωτική καθώς οικειοποιείται ακόμα και το Βυζάντιο, αφού σύμφωνα με τον ερευνητή «Η τουρκική κοσμικότητα συνίσταται στην υποταγή της θρησκείας(Ισλάμ) στο κράτος ως συνέχεια της Οθωμανικής αυτοκρατορίας και του Καισαρο-παπισμού της Βυζαντινής αυτοκρατορίας». Είναι οφθαλμοφανές ότι εν προκειμένω η ιστορική επιστήμη υποτάσσεται στους στόχους της διεθνούς πολιτικής της Τουρκίας. Αυτό καταγγέλλεται ακόμα και από τους μη Έλληνες ακροατές των λόγων του κ. Bayart. Όλα αυτά, τα οποία ενδεχομένως να μην έχουν απήχηση στους ειδήμονες, διαμορφώνουν εντούτοις τη διεθνή κοινή γνώμη. Και τούτο γιατί η Τουρκία έχει διαγνώσει έγκαιρα το ρόλο των διαφόρων κέντρων έρευνας και των πανεπιστημιακών «εδρών» στο εξωτερικό και τις χρηματοδοτεί. Αντιθέτως, η Ελλάδα από την τελευταία δεκαετία του 20ου αιώνα έπαψε να χρηματοδοτεί ανάλογους θεσμούς που δημιουργούσαν κλίμα υπέρ των ελληνικών εθνικών συμφερόντων και συντελούσαν αποφασιστικά στη διαμόρφωση της κοινής γνώμης. Συνεπώς, η ελληνική κρίση εκτός από οικονομική, πολιτική και κοινωνική τείνει να καταστεί και κρίση εθνική, τόσο σε ό,τι αφορά στο Αιγαίο όσο και στη Θράκη, καθώς η Τουρκία φαίνεται να προετοιμάζει μεθοδικά το έδαφος.