Τα διακυβεύματα

Η γενική αναφορά ότι το διακύβευμα της στρατιωτικής επέμβασης στη Λιβύη είναι η προστασία των Λίβυων πολιτών(το παιδικό επιχείρημα της απόφασης του ΣΑ του ΟΗΕ) ή η γεωστρατηγική θέση της χώρας, αλλά κυρίως το πετρέλαιο και το φυσικό αέριο ισχύουν. Όμως, για κάθε χώρα υπάρχουν και τα ιδιαίτερα διακυβεύματα. Η εξέγερση των Λίβυων αρχίζει στη Βεγγάζη στις 13 Φεβρουαρίου και μέχρι τις 25 του ίδιου μήνα οι εξεγερθέντες προελαύνουν παντού, ελέγχοντας πολλές πόλεις και κάποια προάστια της Τρίπολης. Όμως, ο Καντάφι αρχίζει την αντεπίθεση. Η πρώτη χώρα που μιλάει για μακελειό είναι η Βρετανία(19/2), ενώ η Γαλλία δια του Σαρκοζί ζητάει απλώς οικονομικές κυρώσεις εναντίον της Λιβύης. Όμως, σύμφωνα με την Daily Telegraph το πρωταρχικό αίτιο του ενδιαφέροντος των δυτικών είναι το πετρέλαιο. Για την ακρίβεια, ομάδες των εξεγερμένων ασκούν πιέσεις στις πετρελαϊκές εταιρίες της δύσης που δραστηριοποιούνται στη χώρα, ώστε να πιέσουν με τη σειρά τους(lobbying) τις κυβερνήσεις τους για να τους βοηθήσουν. Δεν είναι τυχαίο ότι η BP είναι μεταξύ των εταιρειών πετρελαίου που διατρέχουν το μεγαλύτερο κίνδυνο από την όξυνση της αντιπαράθεσης. Σ’ αυτό το κλίμα, ορισμένες ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, με πρώτη τη Βρετανία, είχαν αποκτήσει επαφή με τους Λίβυους αντικαθεστωτικούς.
Σε ό,τι αφορά στις ΗΠΑ, το διακύβευμα είναι η διαχρονική σύγκρουσή τους στην αφρικανική ήπειρο με την Κίνα αλλά και η αντιμετώπιση της Αλ Κάιντα του Μαγκρέμπ. Ο Ομπάμα πείσθηκε σύμφωνα με τους New York Times να συμμετάσχει στη στρατιωτική επέμβαση εναντίον της Λιβύης από τη Χίλαρι Κλίντον, την πρέσβη στον ΟΗΕ Σούζαν Ράις και το μέλος του Εθνικού Συμβουλίου Ασφαλείας των ΗΠΑ και σύμβουλό του Σαμάνθα Πάουερ. Ο φόβος του Ομπάμα ήταν να μην αντιμετωπισθεί ως ένας νέος Μπους, αλλά οι τρεις κυρίες των έπεισαν ότι η ενέργειά του θα επικροτηθεί από τις αραβικές και τις αφρικανικές χώρες. Το θέμα της εικόνας του αμερικανού προέδρου ήταν ο λόγος που αφέθηκε η πρωτοβουλία του πρώτου χτυπήματος στο Νικολά Σαρκοζί. Ο τελευταίος είχε ανάγκη επίσης για τη δική του εικόνα ενόψει των γαλλικών προεδρικών εκλογών να παρουσιασθεί ως ένα σύγχρονος Ναπολέων. Ήδη ο μύθος του ως υπουργού Εσωτερικών που κατέπνιξε την εξέγερση των νέων των γαλλικών προαστίων τον έκανε πρόεδρο. Δεν είναι τυχαίο ότι και σήμερα το επιχείρημα του Ν. Σαρκοζί για το χτύπημα του Καντάφι αφορούσε στο ανεξέλεγκτο κύμα μεταναστών που θα προκαλούσε ο εμφύλιος στη Λιβύη, και κατ’ επέκταση η ανασφάλεια που θα δημιουργούσε στους Γάλλους νοικοκυραίους, οι οποίοι σήμερα έχουν στραφεί στη θυγατέρα του Λεπέν, Μαρί.
Η επικοινωνιακή οργάνωση της ναπολεόντειας εκδοχής του Σαρκοζί με τη Σύνοδο Κορυφής στα Ηλύσια Πεδία αλλά και το μπλοκάρισμα οποιασδήποτε απόφασης του ΝΑΤΟ ώστε να φανεί ότι αρχηγός είναι ο Γάλλος πρόεδρος προκάλεσαν σύμφωνα με τους New York Times την καθυστέρηση της στρατιωτικής επέμβασης στη Λιβύη. Σε κάθε περίπτωση, όμως, ο Νικολά Σαρκοζί είναι ένας «ψευτο-Ναπολέων» καθώς όλες οι στρατιωτικές επιχειρήσεις συντονίζονται από τις αμερικανικές δυνάμεις της Αφρικής(Washington Post). Βέβαια όλα τα παραπάνω διακυβεύματα είναι δευτερεύοντα μπροστά στο πρωταρχικό που είναι ο πόλεμος θέσεων ενόψει των νέων παγκόσμιων ανακατατάξεων λόγω της αμερικανικής παρακμής και της ανόδου της Κίνας.