Λιβύη και δυτική υποκρισία

Το Συμβούλιο Ασφαλείας του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών έλαβε την απόφαση απαγόρευσης πτήσεων πάνω από τον εναέριο χώρο της Λιβύης. Επί της ουσίας απαγόρευσε στον Μ. Καντάφι να χρησιμοποιεί την πολεμική του αεροπορία εναντίον των αντιπάλων του και άναψε το πράσινο φως για αεροπορικούς βομβαρδισμούς «κανταφικών» στόχων! Πως άραγε νομιμοποιείται η απόφαση αυτή; Μήπως από τα ανθρωπιστικά αισθήματα των δυτικών, σύμφωνα με τη δήλωση της εκπροσώπου των ΗΠΑ στο Σ.Α. του ΟΗΕ, για τα θύματα του καθεστώτος Καντάφι; Κάθε καλής προαίρεσης άνθρωπος θα μπορούσε να δεχτεί το παραπάνω ουμανιστικό επιχείρημα αν δεν ήταν επιλεκτικό. Συγκεκριμένα, γιατί δεν συνέβη κάτι ανάλογο και για την εισβολή των στρατευμάτων της Σαουδικής Αραβίας στο Μπαχρέιν καθώς και για τη θανάτωση και σύλληψη πολλών αντικαθεστωτικών διαδηλωτών εκεί; Γιατί δεν συμβαίνει το ίδιο και για την Υεμένη, όπου το καθεστώς σκοτώνει διαδηλωτές; Γιατί η χρήση δύο μέτρων και δύο σταθμών; Βεβαίως κάθε αραβική χώρα έχει τις δικές τις ιδιαιτερότητες. Οι σφαίρες δηλαδή που σκοτώνουν μπορεί να είναι σιιτικές ή σουνιτικές, μετριοπαθείς ή εξτρεμιστικές, φιλοδυτικές ή αντι-δυτικές, αλλά τα καθεστώτα που πυροβολούν είναι το ίδιο αυταρχικά. Ομοίως, οι δυτικές δυνάμεις αντιμετωπίζουν κάθε αραβικό καθεστώς και κάθε εξέγερση ανάλογα με τα συμφέροντά τους. Δεν είναι τυχαίο ότι σύμφωνα με την ανακοίνωση της γαλλικής κυβέρνησης «Η Γαλλία καταδικάζει τις βιαιότητες εναντίον των διαδηλωτών…» στη Συρία, αλλά όταν πρόκειται για το Μπαχρέιν το ύφος αλλάζει και σημειώνεται ότι «Υπενθυμίζουμε τη σημασία του σεβασμού της ειρηνικής και ελεύθερης διαδήλωσης και της αναγκαιότητας της μη προσφυγής στην υπερβολική χρήση βίας…». Στη μία περίπτωση, συνεπώς, έχουμε καταδίκη της βίας, ενώ στη δεύτερη απλώς υπενθύμιση για τη μη χρήση υπερβολική βίας. Σε τι όμως συνίσταται η υπερβολή; Άραγε ο θάνατος εντάσσεται στη νόμιμη βία; Στην ίδια λογική των υλικών ή ιδεολογικών συμφερόντων κινείται και η στάση του Ιράν, το οποίο αντιμετωπίζει την περίπτωση των αραβικών εξεγέρσεων ως «ισλαμική αφύπνιση», εμπνευσμένη από την ιρανική επανάσταση του 1979. Αξίζει να σημειωθεί ότι η περίπτωση του Μπαχρέιν είναι στρατηγικής σημασίας για τον έλεγχο του Κόλπου από τις αμερικανικές δυνάμεις, αλλά και ουσιώδους σημασίας για το Ιράν για τον ίδιο λόγο. Υπενθυμίζεται ότι η πλειοψηφία στο κρατίδιο είναι σιίτες, ενώ η δυναστεία που κυβερνά είναι σουνιτική, εκφράζοντας τους σουνίτες που είναι μόνο το 30% του πληθυσμού. Αν και ο βασιλιάς του Μπαχρέιν έβγαλε στο δρόμο χιλιάδες σουνίτες δεν τα κατάφερε και χρειάστηκε η εισβολή του στρατού της Σαουδικής Αραβίας. Κάποιοι παρομοιάζουν με την εισβολή με αυτή των δυνάμεων του Συμφώνου της Βαρσοβίας τον Αύγουστο του 1968 στην Πράγα στο όνομα της σοσιαλιστικής αλληλεγγύης!
Επί της ουσίας το Μπαχρέιν είναι το μήλον της έριδος για το Ιράν και τους δυτικούς για τον έλεγχο του Κόλπου. Αλλά τότε η Λιβύη τι είναι; Τα πετρέλαιά της. Βλέπουμε κατά συνέπεια μία ανάπτυξη φιλοδυτικών ζωνών επιρροής σε σχέση με τα κρίσιμα γεωστρατηγικά και ενεργειακά προβλήματα του μέλλοντος. Επίσης, εκτός από το Ιράκ και το Αφγανιστάν, σημειώναμε πριν ένα χρόνο ακριβώς, ο πόλεμος με το Ιράν έχει ήδη αρχίσει καθώς το Βερολίνο και το Λονδίνο αρνούνται να εφοδιάσουν με κηροζίνη τα αεροπλάνα των ιρανικών αερογραμμών στο πλαίσιο των κυρώσεων για το ιρανικό πυρηνικό πρόγραμμα. Την ίδια ώρα, η γαλλική εταιρεία πετρελαίου Total και η αμερικανική ομόλογή της Chevron χρηματοδοτούν τις φιλοδοξίες της χούντας της Βιρμανίας για να καταστεί πυρηνική δύναμη. Άρα, δύο μέτρα και δύο σταθμά. Και μπορεί η γαλλική Total να προβαίνει σε τέτοιου είδους ενέργειες αλλά η γαλλική εφημερίδα Le Monde το μόνο που «βλέπει» είναι η λανθάνουσα βούληση της Γερμανίας να κατακτήσει τον κόσμο(υπάρχουν και οι εσωτερικές αντιθέσεις)! Όλες αυτές οι αντιπαραθέσεις λαμβάνουν χώρα είτε στο ίδιο στρατόπεδο είτε με το φανατικό Ισλάμ(Ιράν) είτε έχουν σχέση με τη μεγάλη αναφορά που είναι η κορυφαία αντιπαράθεση μεταξύ ΗΠΑ-Κίνας. Δεν είναι τυχαίο ότι ανάμεσα στους αισιόδοξους, τύπου Φουκουγιάμα, που έβλεπαν το «τέλος της ιστορίας» και τη «διαρκή ειρήνη»(Καντ) και στους απαισιόδοξους που θεωρούσαν ότι η ανθρωπότητα διάγει μία περίοδο χάους και επικείμενου πολέμου, διαμορφώνεται μια νέα κατηγορία αναλυτών σύμφωνα με τους οποίους στον κόσμο κυριαρχεί ο «ειρηνικός πόλεμος»! Εν προκειμένω, ειρήνη και πόλεμος, τα δύο αντίθετα συνυπάρχουν, καθώς οι δύο μεγαλύτερες οικονομικές δυνάμεις του πλανήτη, οι ΗΠΑ και η Κίνα, αλληλοεξαρτώνται και συγχρόνως συγκρούονται. Έτσι, ενώ η αμερικανική ανάπτυξη στηρίζεται στα τεράστια κινέζικα αποθέματα ρευστότητας και στην αγορά εκ μέρους της Κίνας αμερικανικών ομολόγων, οι δύο μεγάλες δυνάμεις συγκρούονται στην Αφρική και σε όλο τον κόσμο για τον έλεγχο του πετρελαίου και των πρώτων υλών, για τον έλεγχο των θαλασσών(βλέπε και επενδύσεις στην Ελλάδα μέσω της Cosco) ακόμη και για τον έλεγχο της… οικολογίας ήτοι της πράσινης ενέργειας!