Γιούχα και πάλι γιούχα

Γιούχα και πάλι γιούχα, όπως έλεγε ο ποιητής. Γιούχα στους πολιτικάντηδες, γιούχα στους καιροσκόπους, γιούχα στους υποστηρικτές του Μνημονίου, που είναι οι ίδιοι με τους υποστηρικτές του σχεδίου Ανάν και όσους χειροκροτούσαν τους βομβαρδισμούς της Σερβίας, ίδιοι μ’ εκείνους που ανήγαγαν σε σύμβολά τους τις «άσπρες και μαύρες γάτες» και τη σταλινική αποτελεσματικότητα του εκσυγχρονισμού, γιούχα, λοιπόν, σε όλους αυτούς, γιούχα και σ’ αυτούς που όταν παρελαύνει η μνήμη της επανάστασης του 1821, θέλουν το λαό υπνωτισμένο και αργό, ραγιά. Ναι, η ελληνική κυβέρνηση διακηρύττει ότι δεν φοβάται την κοινωνική έκρηξη. Γιατί τυφλή καθώς είναι δεν βλέπει τις εκατοντάδες χιλιάδες των Βρετανών που διαδηλώνουν στο Λονδίνο, τις χιλιάδες των νέων με τα ίδια σκούρα ρούχα όπως κι εδώ. Αλλά από πού προκύπτει η βεβαιότητα των Ελλήνων κυβερνώντων; Από το γεγονός ότι ελέγχουν τα συνδικάτα –ΓΣΕΕ και ΑΔΕΔΥ- και τα μέσα μαζικής αποκολοκύνθωσης. Κι όμως, ο διευθυντής του γερμανικού ινστιτούτου Οικονομικών Ερευνών Ερευνών του Μονάχου Χανς Βέρνερ Σιν, μιλώντας στην «Κυριακάτικη Ελευθεροτυπία», εκτιμά ότι τα νέα σκληρά μέτρα λιτότητας στην Ελλάδα οδηγούν στην ύφεση και «Κάτι τέτοιο θα έφερνε τη χώρα στα πρόθυρα του εμφυλίου»! Τι σημαίνει όμως εμφύλιος;
Σημαίνει πως αυτοί που θα βρεθούν ή βρίσκονται ήδη έξω από το δομημένο κοινωνικό σώμα, οι άνεργοι, οι αποκλεισμένοι, θα αρχίσουν να χτυπούν «τυφλά», απαιτώντας την επανένταξή τους μέσω της εφαρμογής μιας άμεσης δικαιοσύνης. Αυτό από τους «πάνω» αποκαλείται αυτοδικία, ενώ για τους «κάτω» είναι το vox populi, vox dei(φωνή λαού, φωνή θεού), ήτοι μια μορφή θεοδικίας. Παραδόξως, κατά το ανάλογο των ελληνικών συνδικάτων και τα αντίστοιχα βρετανικά καταδίκασαν τις ακρότητες των νέων στο Λονδίνο, λαμβάνοντας το μέρος των «καθωσπρέπει». Όμως, μια εξανάσταση χωρίς την υπερβολή της, αν δηλαδή είναι ενταγμένη σε κανόνες και θεσμίσεις(σ.σ. μία εξανάσταση κατ’ εξουσιοδότηση), τότε είναι μία ντεκαφεϊνέ εξέγερση, που είναι λογικό να μη τη φοβούνται οι κυβερνώντες.
Τελικά, ο «εμφύλιος», σήμερα, είναι το βραχυκύκλωμα ανάμεσα στους «μέσα» και στους «έξω», ανάμεσα στο Καθολικό και το Μερικό. Η διαφορά, η διαχωριστική γραμμή πλέον βρίσκεται ανάμεσα στο σύνολο και σ’ αυτό το πλεονασματικό, υπεράριθμο στοιχείο (το καταραμένο απόθεμα) των αποκλεισμένων. Τα πολιτικά κόμματα λειτουργούν διευθετώντας τις ισορροπίες των «εντός», ή αλλιώς των περίφημων μεσαίων τάξεων. Όμως σήμερα είναι οι μεσαίες τάξεις που εκτοπίζονται από τη δομημένη κοινωνία. Γι’ αυτό είναι αυτές που θα επιχειρήσουν μία υδραυλική μετατόπιση των ορίων ώστε να τους συμπεριλάβει ο κύκλος. Αυτό θα γίνει είτε με ήπιο είτε με βίαιο τρόπο.